Ik was twaalf toen ik naar de middelbare school ging en al snel een vriendin maakte in de klas: Saskia. Na een paar weken sprak ik bij haar thuis af, en daar ontmoette ik Wim. Al snel kwam ik regelmatig over de vloer. Blijven slapen of mee-eten was nooit een probleem. Het menu werd zelfs aangepast aan wat ik lekker vond: shoarma met zelfgemaakte knoflooksaus. Niks was te gek. Je bracht ons vaak naar kamp en in de zomer mocht ik mee kamperen. Wij sliepen dan in een tentje naast de caravan. Voor Saskia’s zestiende verjaardag maakte je zelf een brommer. Je spoot hem in een schattige blauwe kleur en met witte accenten leek het net een echte Gilera. Prachtig vond ik het, en jij was zichtbaar trots.

Ook in de jaren daarna hielden we contact, de laatste twee jaar wat intensiever omdat ik probeerde de juiste zorg en ondersteuning voor jou thuis te regelen. Twee weken geleden tilde ik samen met mijn broer nog je sterrenkijkers naar boven. We stonden te rommelen in de schuur, op zoek naar de standaard. Ik had een airfryer in mijn handen en wees ondertussen naar een zwart ding. “Wim, is dit de standaard van je sterrenkijker?” Waarop jij droog antwoordde: “Nee, dat is een airfryer.”
Niet te bevatten dat dat de laatste keer was dat we elkaar knuffelden. Zoals altijd fluisterde je nog wat bemoedigende woorden in mijn oor. Ik slikte een traan weg omdat je zo mager geworden was.

Dank je wel Wim, voor alle mooie herinneringen, voor je zorg en je humor. Je was voor mij, samen met Ali, als een tweede thuis, en je hebt een onuitwisbare plek in mijn hart. Nu ben je thuis, in de hemel, en op een dag zien we elkaar weer. Wat een vreugde zal dat zijn 🤍!

Lieve Ali, het was mij een eer Wim te mogen kennen. Hij gaf iedereen een hart onder de riem zodat die weer verder kon. Gods zegen was zijn laatste groet.

Ik ken de vader van Saskia en Jasper, de schoonvader van Jeff en de opa van Ian en Emily al heel lang. Wat is kennen. Als brandweerman heeft Wim een les BHV verzorgd op onze school. Heel leuk als een vader van een collega dat doet! We hebben nooit veel contact gehad maar door over de vader van Jasper en Sas (mijn collega) te praten kwam hij heel dichtbij. Als een lieve, warme, zorgzame vader, opa en een zorgzame man voor de moeder van Sas. Liefdevol, zorgend, zacht en altijd oog voor een ander.
Als je Saskia kent, zo lief, weet je ook wel hoe haar vader was. Een goed voorbeeld doet zeker goed volgen!
Wij wensen de hele familie veel sterkte toe, voor nu, straks en in de toekomst.

Jolanda

Ik heb als officier kort met Wim mogen samenwerken bij brandweer Almere. Wat mij daarbij opviel was dat hij wel van een geintje hield. Gelukkig kon hij zelf ook wel goed tegen een geintje. Wim moest 's nachts vaak plassen en in de bevelvoerderskamer was een apart toilet. Als Wim dan ging plassen deed hij nooit het licht aan, anders zou hij wellicht te wakker worden. Zijn collega's hebben toen een keer de wc afgeplakt met plastic folie. Je kunt je voorstellen wat er toen 's nachts op het toilet heeft plaatsgevonden.
Geweldige vent, rust zacht.

Ik heb Willen leren kennen als bevelvoerder van de B-ploeg in Almere, Zelf was ik vrijwilliger in Almere-Buiten en heb heel vaak en dienst met hem mogen mee draaien. Hij was altijd in voor een geintje. En iedereen die voor het eerst met hem meedraaide werd verrast met een hoed toet. Zo ook ik. Na het avondeten begonnen we aan het toetje. Dan vroeg Willen "heb je al een hoed toet gehad?" natuurlijk was het antwoordt nee. En dan pakte hij zijn kom met toetje en plaatste deze op je hoofd. Het toetje als hoed.
Willem rust zacht.

André van der Gun

Wim was een bijzonder lieve en innemende man die altijd voor iedereen klaar stond en een praatje over had. Als je hem zag vroeg hij altijd hoe het met je gaat en dan eindigde hij meestal met de woorden... ik zal voor je bidden.
Wim had helaas de vervelende ziekte van parkinson. het afgelopen jaar heeft deze ziekte hem gesloopt en moest hij van allerlei leuke dingen in zijn leven afscheid nemen.
Eerst werd zijn rijbewijs afgenomen waardoor hij zijn auto weg moest doen. daardoor konden zij ook niet meer naar hun geliefde caravan in Groningen en uiteindelijk moesten ze ook afscheid nemen van hun lieve hondje Amy maar waar ze gelukkig een goed nieuw huisje voor hebben gevonden.
De laatste weken ging Wim steeds meer achteruit, werd steeds magerder en kreeg allerlei waanbeelden. uiteindelijk is hij in het bijzijn van zijn gezin vredig ingeslapen.
Lieve Wim, rust zacht, we gaan je missen.