Wat een mooie foto van Ab op de afscheidskaart. Breeduit lachend, ja, zo hebben we hem vaak gezien. Zoals ik voor Carmen de buurman ben, zo was Ab voor ons ‘de buurman’. Een goede buurman, een ‘no nonsense’ buurman. Accu leeg? Geen probleem voor Ab en z’n schoonvader. Mouwen omhoog, klemmen op de contacten en huppekee, een fluitje van een cent. Ab was een man die een man een man noemde en een paard een paard, ook letterlijk. Wij herinneren ons z’n promotie in Utrecht. Hij werd geprezen omdat hij unieke ingangen had bij de hengstenboeren van dressuur- en springpaarden. Alleen aan hem waren deze boeren bereid informatie te verschaffen over de vruchtbaarheid van de hengsten. Voor ons een volkomen onbekende wereld. En, we dragen de herinneringen in ons van het vuurwerk op Oudejaarsavonden, en hoe jullie zorgden voor de aanstekers en de beschermbrillen. En als het dan weer goed was afgelopen, de après-vuurwerk bij ons. Met vele mooie herinneringen zullen we Ab in ons hart meedragen. Henk van Schaik
Als we over Ab schrijven gaat het vanzelf ook over Sylvie en de kinderen: Toen Ab en Sylvie hier kwamen wonen met Petertje en baby Kelly, was het een gezellig jong stel met kleine kinderen en alle zorgjes van tegenwoordige ouders. Ze waren blij om een huis met een grotere tuin te betrekken en blij om uit de oude buurt weg te zijn, die ze niet ideaal vonden om hun kinderen te laten opgroeien. Hun nieuwe huis was leuk, maar onhandig voor een gezin, omdat er maar een slaapkamer beneden was, waar ze met z’n allen moesten slapen. De andere slaapkamer was boven en ver weg van de eerste. Na enige tijd werd het huis zeer voortvarend aangepakt en totaal verbouwd: de sombere donkere zitkuil kreeg openslaande deuren en een licht plafond. De vloeren werden allemaal op het zelfde niveau gebracht Er kwam een ruime trap naar de verdieping en een aantal slaapkamers boven. De oude slaapkamer beneden werd een prachtige eetkeuken. Zelfs van buiten zag het er mooi uit!
Toen ze net hier kwamen was Ab nog druk met zijn promotie. Ab en Sylvie waren echte ‘paardenmensen’, voor ons iets heel nieuws! Geleidelijk aan kregen allerlei zaken vorm: Ab promoveerde, Sylvie gaf les en Ab kreeg een baan in Slovenië. Daar gebeurden allemaal grootse dingen: Ze besloten te trouwen en dochter Carmen werd geboren. Ze keerden terug met drie kinderen en niet te vergeten de Camper om heerlijk op vakantie te kunnen
Ab was altijd in voor een gezellig praatje van tuin tot tuin, even uitwisselen hoe het met elkaar gaat.
Trots op de kinderen, altijd klaar om ze ergens naar toe te brengen of op te halen. Het enthousiasme waarmee Ab over de kinderen sprak, was geweldig, hij was expressief, het hart lag op de tong. Hij was zo levendig, dat het heel onwezenlijk is om nu,na dat lange ziekteproces te beseffen dat hij er niet meer zal zijn. Antoinette van Schaik – van Banning
