Sylvie, Peter, Kelly and Carmen, I am so sorry for your loss. I have such happy memories of you when you were in Slovenia, on Krvavec, in the school, and at your home. And when we met in Amsterdam. I can hardly believe that Ab has gone. I am thinking of you all and sending you love. Ab's love and spirit will always be with you. RIP Ab, you will be missed. xxx

Heel veel sterkte, Sylvie, Peter, Kelly en Carmen, met dit grote verlies. Ab was een fijne man. De keren dat ik hem heb ontmoet was het altijd een leuke tijd. Gecondoleerd. Resie

Lieve Ab,

1987. Ik kan me nog precies herinneren dat ik op een grijze druilerige namiddag thuiskwam met een schoolvriend. Daar zat je, op de bank, voor het eerst bij ons thuis; de tot dan toe onbekende vriend van mijn zus. Je was wat zenuwachtig maar dat weerhield je er niet van om te bulderen van het lachen om de grappen en moppen die we enthousiast op je afvuurden, blij als we waren met dit onverwachte nieuwe testpubliek voor ons laatste materiaal. Die humor van jou, dat zat wel goed.

Je was student, en later wetenschapper. “Zoötechnologie. Iets met dieren en technologie en genetica” zei ik als iemand ernaar vroeg. Je gloednieuwe computer stond soms dagenlang te rekenen om weet ik veel wat voor ingewikkelde onderzoeksresultaten te calculeren, of wat er dan ook precies gebeurde. Voor mij was je net een soort professor, of tovenaar.

Op een moeilijk en verdrietig moment in mijn leven toen ik ook nog moest verhuizen, stond je ineens voor de deur, met een aanhangwagen achter je auto. Ik weet niet meer hoe, maar daar was je. We zeiden niet veel tijdens het sjouwen en laden. Maar ik was zooo blij dat ik niet alleen was.

Maar je hebt me niet altijd kunnen ‘redden’. Toen ik eens de buitenboel van jullie appartement in Wageningen kwam schilderen was jij er niet. Mijn zus leek het handig dat ik ’s ochtends de ene kant en ’s middags een andere kant zou doen en ik had het ook niet zo in de gaten. Maar in de praktijk stond ik dus de hele snikhete zomerdag pal in de bakkende zon te schilderen, in plaats van in de schaduw die steeds net aan de andere kant stond. Toen jij dat verhaal hoorde heb je me hartelijk en bulderend uitgelachen.

We vierden met zijn allen de sinterklaasintocht in 2002. Toen de goedheiligman met zijn gevolg de plek waar wij stonden was gepasseerd, maakte ik mij stilletjes uit de voeten met mn tweejarige dochter. Via een sluiproute wilde ik naar een ander punt langs de route lopen, waar de Sint nog langs moest komen. Niks is te veel immers voor een vader die zijn kind het beste en leukste en mooiste wil laten ervaren; Ik stuurde Elines kinderwagen met haastige pas over de stoep tussen de mensenmassa door, maar de vrees dat we geen goed plekje zouden vinden joeg me verder aan. Ik begon steeds harder en harder te lopen en te rennen. Tot ik het gevoel had dat nóg harder gaan niet verantwoord was. Op dat moment rende jij me voorbij, de blik op oneindig, de kinderwagen met je zoon van 3 erin strak sturend en laverend. Ik erachteraan en zo voltooiden wij onze missie; nóg een keer dat kindergeluk met die handjes vol met pepernoten mogen aanschouwen. Ik heb het je nooit verteld, maar in mijn rol als jonge vader heb ik regelmatig naar jou als voorbeeld gekeken.

“Always step to the music that you hear..” zei Thoreau en die uitspraak past goed bij ons zeevarend gezin, en bij de “wijsheid van ons eigen” waarmee velen in de familie Beekman rijk begiftigd zijn; Grenzen en afstanden zijn maar relatief en als het erop aankomt kun je beter je eigen koers volgen dan meelopen op het brede begane pad met de rest.
Jij paste daar prima bij. Toen Sylvie in Dublin werkte en jij in Wageningen, vereiste dat wel eens wat pas- en meetwerk in jullie relatie maar het ging prima. En later hebben jullie een paar jaar in Slovenië gewoond en gewerkt; een mooi avontuur en een prachtige ervaring voor de kids; Engelstalig onderwijs in een internationale setting, skieën in de winter en veel bijzondere uitstapjes.

(Wordt vervolgd hieronder..)

(Vervolg van bovenstaand..)

In Ljubljana hebben jullie ook je gezin compleet gemaakt met jullie derde kind en daar zijn jullie ook getrouwd. Ik werd van het vliegveld opgehaald door een chauffeur met pet en bordje met mijn naam erop, en ik kreeg een lift van de Nederlandse ambassadeur naar de feestlocatie; een kasteel op een eiland. Het was een prachtige bruiloft en een bijzonder weekend op een sprookjeslocatie.

Het zijn zomaar een paar momenten, zoals ik me ze herinner, en ze zeggen weinig van het alles. Een mensenleven kun je niet zomaar even ‘omvatten’.

Je kunt het leven wel omarmen. En dat deed jij en in die zin vertellen die momenten alles; Een biertje aan de keukentafel, verjaardagen, paaseieren zoeken bij opa en oma in de tuin, sporten, wandelen, een foto van een klimtocht in de bergen, on top of the world, opvoeden, ruzieën, goedmaken, werken, vallen, opstaan, liefhebben..

De jaren vlogen voorbij. We waren allemaal aan het leven.

Bijna twee jaar geleden kreeg je slecht nieuws over je gezondheid. En nu moeten we, veel te vroeg, afscheid van je nemen.

We weten het en toch is het niet te bevatten. Onvermogen. Verwarring.

Het verdriet overvalt me op de raarste momenten, plots en rauw en hard, en gaat dan weer weg om later terug te komen. Verdriet om jou, om je familie en vrienden, en om je gezin met wie je zo innig samenleefde; mijn zus, mijn neef en nichtjes, voor wie het het moeilijkst is.

We weten het. We zullen je niet vergeten. Je bent en blijft een deel van ons leven en we zullen, zoals jij dat deed, het leven omarmen en er het mooiste van maken.

De wereld gaat verder. Maar voor ons nu niet. Voor ons staat alles even stil.
Woorden schieten te kort.

Ik wens Sylvie, Peter, Kelly, Carmen en iedereen die van je houdt, veel liefs en sterkte.

En ik wens jou een goede reis.
Ik zal je missen.

Jeroen
Oktober 2020

Ik was zijdelings betrokken bij het wel en wee van Ab, Sylvie en de kids ,als vriendin van de familie.
Ik heb Ab gekend (meestal in Oisterwijk in het ouderlijk huis van Sylvie bij feestelijke gelegenheden) als een aardige joviale jongen en later man , die geweldig was met Sylvie en de kinderen.