Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Afira en familie
Ook ik kom iedere dag even een paar kaarsjes aansteken. Het is zo erg dat we jullie moeten missen. Wennen zal het nooit. Bij alles wat je doet zijn jullie erbij, dat is zo herkenbaar. Dat jullie even oud waren en er maar een maand tussen het overlijden zit, schept een band.
Afira en Suusje, passen jullie ook een beetje op jullie ouders.
Lieve groet.
Oma Suus

Heej lieve meid,

Weer even met je kletsen wat me bezig houdt. Ja wat houdt me bezig. Dat is niet moeilijk te raden. Het gemis, de heimwee naar jou dat houdt me bezig. Ik doe mijn dingen, maar altijd met jou in mijn hoofd. Erg vind ik dat niet, zien kan ik je niet meer, maar wel aan je denken en niemand die dat mij kan verbieden. Gisteravond zijn we weer naar de repetitie van het NHJFO geweest. Vind dat nog altijd moeilijk. We hebben aan de tafel in de hal veel over jou gepraat. Hoorde ook dat er veel leden aan je denken. Ja zij kregen ook de schrik van hun leven toen ze te horen kregen dat jij verongelukt was. Jij, één van de vrolijke noten van het orkest. Altijd blij en altijd lachen. Al kon je wel balen als het niet goed ging. Ook hield je je mond ook niet tegen je sectiegenoten. Dit is al een uitgedraaid op een ruzie. Jij die met een koppig hoofd weg liep omdat er tijdens het concert niet geruild werd van stoel. Gelukkig is dit diezelfde avond uit de wereld geholpen. Eigenlijk had ik je nog nooit zo razend gezien. Maar dat hoort er ook bij. Je ging altijd met groot plezier naar de orkesten en je verantwoordelijkheid naar deze orkesten was dan ook erg groot. Je miste eigenlijk nooit. Behalve de keren dat je echt niet kon of ziek was. En wat had je een zin om bij Bakhuizen te gaan spelen. Het orkest speelt nu veel klassieke stukken omdat ze begin maart een concert hebben met als titel: oude muziek. Dit is in een grote kerk in Hoorn. Ik denk dat je deze muziek erg mooi zou hebben gevonden. In april gaan we een cd opnemen waarop ook jouw stuk van I had a dream op komt te staan.
Vandaag hebben we niet zo veel gedaan. Eerst ben ik met Ariëlle naar de kapper geweest om haar haar weer te laten wassen. Het is wat hoor, dat gebroken been. Ze is er helemaal klaar mee, maar ze mag er nog 4 weken niet op lopen. Maandag gaan we weer naar het ziekenhuis. Foto maken en de hechtingen eruit.
Morgen gaan we naar de verjaardag van Elise. Ja dat kleine hummeltje wordt alweer 2 jaar. Jij staat nog zo mooi met haar op de foto, toen ze nog maar een paar weken oud was. En bij de doop van haar hebben jullie nog gespeeld tijdens de dienst. En dat gebeurt niet vaak bij een doopdienst. Van haar ouders hebben we ook een prachtige foto op linnen van jou gekregen. Die hangt in de kamer. Jij blazend op je trompet. Zo mooi.
Het heeft net weer gesneeuwd. Was net blij dat het ging dooien en nu weer nieuwe sneeuw. Hoop niet dat het doorgaat. Kunnen we eindelijk weer eens goed bij je graf. Wil zo graag bloemen erop zetten. Narcissen, tulpen, hyachinten, blauwe druifjes, het is de tijd weer. Oja, sneeuwklokjes ook zo mooi. Maar we zien wel wat het wordt. Heb denk ik alles weer een beetje geschreven. Rest me nog één ding te doen en dat is jouw mijn kussen, knuffels en smakkerds weer te sturen voor jullie. Dus hierbij.

Doeg lieve meid, doeg lieve Afira, je zit diep in mijn hart, I love you.

Haay lieverd,

Heb je gisteren niet eens geschreven,maar ik heb het wel bijna de hele avond over je gehad. Heb met een hyve vriendin, die ook een zoon verloren heeft, gechat. En dit voelde zo enorm goed. Het is dus een lotgenoot en we behad ik begrijpen elkaar heel goed. En dan is het heerlijk om met zo iemand te praten. Was jou echt niet vergeten maar niet geschreven, dus doe ik het nu. Ben ook nog bij je geweest. Lekker door de sneeuw ploeteren. Doordat het zo gewaaid had is de sneeuw her en der er ook afgewaaid en komen er weer stukjes van ke kikkers te voorschijn, ook komt er weer een plukje van de heideplant boven de sneeuw uit. Het komt dus wel goed. Verder vind ik het steeds moeilijker worden om zonder jou steeds maar weer door te gaan. Het gemis wordt steeds groter en zal nooit minder worden. Het is zo'n leeg gevoel en ik weet hier ook niet echt mee om te gaan. Lotgenoten begrijpen mij heel goed omdat zij hetzelfde ervaren. Het voelt net alsof er ook een stukje van mij is mee gestorven. Ben ook anders geworden, ben niet meer zo spontaan als vroeger merk ik. Ben ook veel stiller geworden en kan ook niet meer overal om lachen. En dat zal denk ik ook altijd wel zo blijven. Gisteravond vanaf een uur of 9 moest ik ook steeds aan je denken en tegen 10 uur kreeg ik gewoon pijn op mijn borst en een vreemde druk tussen mijn schouderbladen. Ik weet hoe het komt dus maak ik me geen zorgen daarom. Maar het doet pijn, hartezeer. Ik weet wat het is. Hartzeer naar jou. Kan ook urenlang naar je foto's kijken en dan zie ik je zo weer voor me. Dan wil ik je aanraken, kussen, knuffelen, tegen me aan trekken en dan komt de bewustwording dat dat niet meer kan. Dus moet ik mijn knuffels, kussen en smakkerds weer op deze manier aan je geven. Bij deze. Geef oma en beppe maar een dikke smakkerd van ons, wij vergeten hen ook niet. En Aura ook, die missen we hier ook.

Doeg lieve schat, al 1 1/2 jaar uit ons midden maar niet uit ons hart !!!!!

Lieve Afira
Wat een gemis en verdriet geeft het toch nu jij en Suus er niet meer zijn.
Helpen jullie ons een beetje, en waak over ons.
lieve groet en een knuffel van
Oma Suus XX

Lieve lieve Afira,
Vandaag las ik net is het alweer 1 1/2 jaar geleden dat je het leven liet door toedoen van een gek.....
Heel toevallig kwam ik weer even op hyves en heb met je moeder zitten kletsen en ja....toen las ik het....
Je moet weten dat ik je niet ben vergeten hoor want elke avond kijk in wel even omhoog naar je.
Ik ben alleen een tijdje niet geweest maar vandaag dus wel en of het zo heeft moeten zijn weet ik niet.
Ik denk van wel, omdat ik eigelijk heel toevallig op hyves was en je moeder zag binnenkomen.
Zoveel verdriet zie ik en als ik dan alles lees over je dagboek dan voel ik me er diep door geraakt.
Ik heb dat eigenlijk bij niemand maar wel bij jou, wat is dat toch?
Waarom denk ik zoveel aan je terwijl ik je niet ken, en waarom waarom waarom...op al deze vragen krijg ik geen antwoord meer.....vannacht zelfs nog over je liggen piekeren.....
Heb je iets gevoeld? Wwat ging er door je heem?
Ik wil het niet weten maar ik zie je daar zo duidelijk liggen dat ik er angstig van wordt soms.
Begrijpen wat een ander heeft aangericht door dronken achter het stuur te gaan zitten en rijden dat begrijp ik werkelijk niet.
Ook niet dat hij doorgereden is.....
Wat is wel begrijp is dat je zo ontzettend wordt gemist Afira......je hebt zoveel mensen hier op deze wereld waar je zo geliefd bent en nog in hun harten zit.
Ik had het zo graag anders gezien lieve meid.
Maar helaas .....het feit dat ik hier nu zit te schrijven komt dus omdat je hier niet meer in ons midden bent, en ja ook dát doet mij pijn.
Ik leer je vrienden en vriendinnen kennen terwijl ik jou niet gekend heb.
Het blijft een raar gevoel van verbondenheid.
Ooit Afira zal ik erachter komen .....
Ik denk aan je meis en hierbij een kaarsje en een hele dikke kus van mij.
Froukje

Lieve, lieve Afira.

Anderhalf jaar geleden alweer, waar blijft die tijd. Anderhalf jaar jou niet meer gezien, gesproken, geknuffeld en wat al niet meer. Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik je zo mis. Je telefoontjes, je gesprekjes enz die mis ik zo. Ik weet eigenlijk niet wat ik nog meer moet schrijven. Ik steek vandaag extra kaarsjes voor je aan. We mogen jou niet vergeten. Ik denk aan je en ik houd van je en ik mis je zo.
100den kusjes van mij. Tot later, dan zie ik je weer.

Hallo lieverd,

Toch even een krabbeltje vandaag. Heb niet helemaal mijn dag vandaag. Ben erg moe en kan de hele dag wel slapen. Ik denk dat ik de reden wel weet. Moest vanmorgen de zolder op om de kachel aan te zetten, hij was niet aa ngeslagen. Toen ik weer naar beneden ging viel mijn oog op een paar dozen waar jou naam op staat. Ik ging er even in kijken en wat ik al verwachtte, keurig neergelegd lagen jouw poëzie-albums. Heb er in gekeken en even gelezen wat wij erin geschreven hadden. Ook beppe en oma hebben er nog in geschreven. Toen ik daar zat met die albums in mijn hand stroomden de tranen weer over mijn wangen. Ik heb daar nog steeds geen grip op. Ze komen zomaar en ik kan ze niet tegenhouden. Hoeft natuurlijk ook niet, iederéén maag mijn tranen wel zien. Heb de poëzie-albums weer netjes in de doos gedaan. Een andere keer pak ik ze wel weer. Deze albums zijn me zo dierbaar, ik zal ze goed bewaren. Wat er in de andere dozen zit kan ik denk ik wel raden. Heb er niet in gekeken, maar voordat je kamer helemaal opgeknapt werd heb jij heel veel in dozen gedaan. Ik denk dat jouw boeken er ook allemaal staan. Kan het nog niet aan om hier in te gaan kijken, ook je kamer is nog steeds hetzelfde, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hier al aan de gang te gaan. Als ik er aan toe ben dan komt het wel. Dan gaan we alles netjes in je kast leggen. Nu is het nog echt zo van jou. Voor mij is het nog te vroeg.
Morgen weer aan het werk, je zult veel in mijn gedachten zijn omdat het dan anderhalf jaar gelden is dat je overleden bent daar in het weiland. Jouw lichaam kon de verwondingen niet aan. Lieverd je bent nu samen met beppe en oma, je kunt altijd bij hen terecht, en dat geeft mij heel veel rust. Te weten dat je daar niet alleen bent. Geef iederéén maar de knuffels, kusjes en de dikke smakkerds. Ook voor Aura een dikke knuf en smakkerd.

Doeg meisje, doeg lieve schat, je wordt hier zo vreselijk gemist! Love you.

Hallo meisje,

Weer kaarsjes bij je aangestoken. Was vandaag weer erg met je bezig. Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom jij. Jij die volop in het leven stond. Begon te genieten van alles om je heen, had toekomstplannen, je wist precies wat je wilde en dan dat vreselijk ongeluk waar jij niets aan kon doen. Hij was er zomaar, je had geen schijn van kans tegen deze zatlap achter het stuur. Door zijn toedoen moet ik hier nu schrijven dat ik je zo ontzettend mis. Je stralende spontane lach, je mooie ogen, ja alles mis ik. Kan nu alleen nog naar een foto van jou kijken en dan komen de herinneringen weer en dan vraag ik me af hoe je er nu uitgezien zou hebben. Iets wat heel wazig zal blijven omdat ik mij jou herinner toen je nog hier was. Lieve Afira, ik denk aan je en zal je altijd missen mijn hele leven lang, bedankt voor alles.
Heel veel kaarsjes en kusjes van mij.

Hay lieverd,

Het weekend is weer voorbij en het is maandag. Van de sneeuwstormen waar ze het over hadden is weinig terechtgekomen. Zaterdagmiddag hadden we nog vergadering van het NHJFO. We zijn op tijd naar huis gegaan vanwege het weeralarm. Moest wel door een sneeuwduin rausen maar dat ging ook nog maar net. Doordag het zo hard waaide stoof de sneeuw van het land af naar de wegen en vormden daar sneeuwduinen. Toen we vandaag weer op de begraafplaats bij je kwamen lag half over jou graf ook een sneeuwduin. Achter je graf was hij doorgegaan en daar lag een hele grote. Heb er nog in gestaan. Op sommige stukken zakte je niet eens weg. Maar ja de sneeuw had vrij baan daar en er kwam heel wat sneeuw van het land af omdat alles nog erg kaal is. Sommige graven waren niet eens meer te zien. We hebben toch maar weer rozen bij je gezet, al zijn het neprozen, het staat weer wat fleuriger. Gisteren hebben we weinig gedaan, lekker thuis gezeten, wat puzzelen en schaatsen gekeken.Ik ben weer erg in de weer geweest met jou, je was eigenlijk geen moment uit mijn gedachten. Wilde graag naar je toe, maar we hebben het risico maar niet genomen om de weg op te gaan. Was erg koud buiten. Soms kan ik tijden naar de vogels kijken die bij ons in de bomen zitten en de kleine appeltjes eruit eten. Je weet wel die bomen aan de zijkant van huis. De bomen zaten vol en ze zijn nu bijna leeg. Ja de vogels moeten toch ook wat, ze kunnen amper iets vinden met de sneeuw. Ook gooien we elke dag appels buiten en daar komen de merels en lijsters op af. Een prachtig gezicht hoe ze de stukjes appel verorberen. Ook zijn de koolmezen weer aanwezig en balanceren aan de vetbollen en pinda's. Vandaag even met Ariëlle naar de Boet geweest. Voor de honden weer wat meegenomen en voor Ariëlle een paar orchideeën voor in de vensterbank. Ariëlle in de rolstoel mee. Had ze weer even wat anders. Vanavond weer naar KNA in Purmerend. Ariëlle wil graag meespelen, ze moet het maar proberen. Vrijdag hebben ze weer NHJFO en dan wil ze toch ook weer mee doen.Woensdag is het 13 januari en dan is het anderhalf jaar geleden dat je we je kwijt zijn. Kan er eigenlijk niet over uit dat de tijd zo snel gaat maar je ziet de tijd loopt gewoon door. Ik denk altijd met zoveel liefde aan jou terug en dat is natuurlijk ook logisch jij bent mijn dochter, net als Ariëlle en Joran waar ik ook ontzettend veel van houd. Meisje hier zijn mijn knuffels, smakkerds en kusjes weer van mij voor jou en de anderen. Vergeet je hen niet? Maar dat doe jij niet dat weet ik zeker.

Doeg mijn lieve schat, doeg troelewoel, doeg puk, doeg lieverd, rust zacht.

Hallo lieve schat,

Het is vrijdag, 8 januari. Het weekend staat alweer voor de deur. Wat gaan de dagen toch snel. Ariëlle zit nu een week met haar gebroken enkel en het komt haar al de keel uit. Ze kan eigenlijk niets. Een beetje hangen op het bed, tv kijken en laptoppen. Sms doet ze ook veel. Haar wereldje is nu eventjes klein, ze moet geduld hebben en dan komt het wel goed. Ik snap ook wel dat het haar even te veel wordt. En dat is natuurlijk helemaal niet erg.
Ben vanmiddag bij je geweest, kon er goed met de auto komen omdat er geschoven en gestrooid was. Maar op de paadjes lag nog veel sneeuw en ik kon onze voetstappen van zondag nog zien. Vond het wel mooi daar, sneeuw die nog onberoerd was, heerlijk om daar door heen te lopen. Het deed me denken aan een boek van W.G. v/d Hulst. Voetstapjes in de sneeuw. Jouw graf ligt onder een prachtige witte denken en ligt er heel sereen bij. De lantaarns steken nog boven de sneeuw uit en de rest is bedekt met sneeuw of een toef sneeuw. Kon de kaars niet meer in de grote lantaarn zetten want kreeg het deurtje niet meer open. Zou de kaars toen in een vaas zetten maar de kaars kreeg ik niet aan. Dus maar weer mee genomen. Zag dat er denk ik morgen ook weer iemand bijkomt. Niet aan jullie kant maar aan de andere kant van het grote pad. Het doet me altijd zo goed om daar even bij je te staan. Zo alleen met jou, en dan beseffen dat ik je zo heel erg mis. Zo erg dat het zeer doet en dat de tranen dan vanzelf komen. Ik laat ze dan ook maar de vrije loop. Hoor net dat er het weekend veel sneeuw zal komen dat betekent dat het moeilijker wordt om bij jou te komen. Strooien doen ze alleen nog maar op de grote wegen omdat er een zouttekort dreigt. We doen ons best om te komen hoor lieverd. Tja wat moet ik nog meer schrijven. Alles wat ik kwijt wil heb ik al zo vaak geschreven, maar dat is ook het gene wat me het meeste bezig houdt. Het grote gemis naar jou en altijd weer die vraag Waarom nou jij??? Was jij aan de beurt???? Waarom, jij hebt toch niemand wat gedaan????? Hier krijg ik nooit een antwoord op en niemand zal mij hier ook een antwoord kunnen geven. Dit is allemaal zo erg. Meisje ik geef je de knuffels, kussen en de smakkerds weer voor deze dag. Ook voor de anderen die daar bij je zijn. Beppe, oma, pake en Aura.
Doeg allerliefste Afira, doeg lieve lieve Fiet, doeg lieve lieve schat.