Soms is het zo dat je mensen enige tijd, of misschien langer, minder of weinig ziet maar dat ze toch onverminderd, onverkort, deel uitmaken van je leven. Dit gold voor Alex in het bijzonder. Wij zien zoveel lieve reacties op zijn overlijden en toch was hij, net als voor anderen kennelijk, ook een beetje van ons (dat typeert hem). Dat gevoel gaf hij ons, en wij hopen dat wij hem dat ook gegeven hebben.
Het begon met intensieve tijden in l'Affiche. Ik (Lot) maar uitkijken naar de zilveren schicht (Ford Sierra) en Alex in de lamp. Wij hebben beiden onze weg gevonden. Alex (Hank met een a) met Sonja, ik met Huib. Alex was zelfs Huib's getuige op ons huwelijk. Desniettemin: samen. Jullie, Sonja en Alex, waren de eersten die we na de oma's vertrouwden om op Saar en Gijs te passen (weliswaar met een instructielijst per half uur, wat te doen). Toen Saar net geboren werd vroeg ik me nog af hoe dat moest: met de destijds altijd naar rook ruikende Alex... konden wij daar ons kleine meisje wel aan toevertrouwen?
Als er iemand was waaraan je een klein meisje kon toevertrouwen dan waren dat Alex en Sonja wel. Dat begrijp jij Elze. Rock-and-roll, maar niet wanneer dat niet kon. Dan was hij er, warm en met veel liefde.
Liefde die hij misschien soms iets meer ook voor zichzelf had moeten voelen.
Maar ja, om in Alex zijn woorden te spreken: "Spijt is wat de koe schijt".
En wij schijten ervan dat hij er niet meer is ....
Heel veel liefs, onze gedachten zijn bij jullie, en buiten dat, jullie zijn altijd welkom in Toornwerd (net als vroeger),
Huib, Lot, Saar en Gijs
