Lieve Anoeska,

Jij moet een prachtig engeltje zijn, maar dat had je zo'n 90 jaar later moeten worden.

Ik heb je nooit gekend, maar wil toch laten weten dat ik aan je denk.

Liefs,

Een moeder

Rotterdam - Het monument ter nagedachtenis van de 3-jarige, op gruwelijke wijze vermoorde Anoeska Grishaver in het Park in Rotterdam is wreed vernield. De foto van het meisje is, evenals die van haar lievelingspoes Loesje, bekrast.

Het is alsof mijn dochtertje opnieuw is vermoord. Wie doet nou zoiets”, zegt de aangeslagen vader Chiel Grishaver, bij wie het vandalisme is aangekomen als een dolksteek.

Anoeska werd in oktober 1986 op gruwelijke wijze doodgeslagen door Fred P., de toenmalige partner van haar moeder Monica le P. Dat gebeurde in haar bijzijn. De twee begroeven het verminkte lichaampje vervolgens in het Park aan de voet van de Euromast. Op een paar meter afstand van die plek heeft haar vader tien jaar geleden in samenwerking met de gemeente Rotterdam een monument laten maken. „Ik heb door de gruwelijke moord op Anoeska chronische posttraumatisch stresssyndroom (ptss) opgelopen. Ik doe er alles aan om daar vanaf te komen. De vernieling van het monument hakt er behoorlijk in. Het voelt alsof ik weer terug bij af ben.”

Machteloos

Net als in de tijd dat zijn dochtertje werd vermoord, voelt Grishaver zich machteloos. „Het plaatsen van het monument was het laatste wat ik voor haar kon doen. Toen ze nog leefde kon ik haar niet beschermen. Alles wat ik nog wél kan doen, probeer ik voor haar te doen. Daarom komt dit ook zo verschrikkelijk hard aan.”

"Ik ben hier zo boos en verdrietig over"

Een paar weken geleden heeft Grishaver de oude gedenkplaat vervangen voor een nieuwe. „Ik was toe aan iets nieuws. Ik heb de nieuwe gedenkplaat in Anoeska’s favoriete kleur roze laten maken met een gedicht van een vriend. Een paar weken nadat de nieuwe plaat was neergelegd, zag ik dat iemand de foto van Anoeska en die van haar lievelingspoes Loesje helemaal heeft bekrast. Het is afgrijselijk. Ik ben hier zo boos en verdrietig over”, vertelt Grishaver emotioneel. Afgelopen weekend heeft hij aangifte gedaan bij de Rotterdamse politie.

De politie neemt de zaak hoog op. „Dit monument heeft een enorme emotionele waarde voor de vader en andere betrokkenen. Daar blijf je gewoon van af”, aldus een politiewoordvoerder. De politie heeft de aangifte van vernieling opgenomen en zal een onderzoek instellen.

Wie doet zoiets?

Grishaver begrijpt niet wie zoiets doet. „Dan heb je totaal geen empathie. Die persoon heeft geen idee wat de impact van deze vernieling is. Het baart mij zorgen.” Grishaver heeft geen idee wie er achter de vernieling zit. Wel is hij druk bezig om een nieuwe vandalismebestendige plaat te laten maken. „Er komt waarschijnlijk veiligheidsglas op.” Hij krijgt hulp van de politie. „In de wijk wordt gekeken of er mogelijk fondsen zijn die de vader financieel kunnen helpen bij het herstel van het monumentje”, zegt de politie.

7 augustus 2018.

https://www.telegraaf.nl/nieuws/2399235/alsof-anoeska-weer-is-vermoord

Lieve Anoeska, papa mist je zo ontzettend erg. Je bent altijd in papa's hartje xxx.

Dank je wel voor je lieve berichtje zus Elisa. x van je halfbroer Chiel

Engeltje Anoeska tussen de sterren..........

Lieve Anoeska. Vandaag 19 oktober is jou geboortedag, echter ben je er niet meer en dat blijft heel veel pijn doen. Lieve schat, papa zal jou nooit vergeten en je bent altijd in papa's hartje. Xxx papa.

Lieve Anoeska. Het is aankomende oktober (2015) 29 jaar geleden dat je bent vermoord door die klootzak Fred .P. in het bijzijn van je eigen moeder (Monica. L. P), die inmiddels (2011) de pijp uit is gelukkig.

Lieve schat, papa zal jou never vergeten Xxx van papa Chiel.

Inmiddels heb ik bericht gekregen dat mijn vader en dus de opa van Anoeska is overleden op 80 jarige leeftijd en wel op 23 april 2013.
R.I.P. pa. Ik heb mijn vader en dus de opa van Anoeska op 2 mei naar zijn laatste rustplaats gebracht.

Driejarige Anoeska doodgeslagen en begraven

***

De driejarige Anoeska werd in oktober 1986 doodgeslagen, gebeten en tegen de muur gegooid door Fred P. ’Omdat ze haar boterhammetje niet wilde opeten’. Haar vader, Chiel Grishaver leefde toen al drie maanden gescheiden van zijn Monica waar hij nog een zoon, Angelo, mee heeft. Monica en Fred begraven Anoeska in een parkje aan de voet van de Euromast in Rotterdam waar ze wonen. Ze doen aangifte van vermissing, maar al snel wordt het Monica, die wordt geterroriseerd door Fred P., teveel. Ze slaat door. Monica wordt veroordeeld tot twee jaar cel en Fred P. krijgt negen jaar.

Vader Chiel valt in een oneindig zwart gat en is nog steeds bezig overeind te krabbelen. Hij is zwaar beschadigd. Na de aangifte van vermissing van zijn dochtertje in 1986 viel een arrestatieteam binnen en werd hij verhoord. Tot blijkt dat Chiel hier niets mee te maken heeft. Traumatische ervaringen. Op het moment dat hij een monumentje voor zijn kleine schat wil plaatsen, wordt hij door de politie naar de verkeerde plek gebracht. ,,Het was ergens bij dat struikie’’. Maar Chiel bijt zich vast. Eist excuses, tot bij de rechter aan toe. En dat krijgt hij. Maar er zijn volgens hem meer fouten gemaakt. Hij graaft zich in in dossiers van ziekenhuis en politie. Al eerder bleek dat zijn zoontje en dochtertje werden mishandeld. Angelo belandde in het ziekenhuis. Een orthopedist concludeerde dat de nieuwe vriend de kinderen mishandelt. De politie moest er een keer aan te pas komen omdat Monica haar huis niet in mocht van Fred. Toen zag een agent de bont en blauwe rug van Anoeska. Moeder en dochter werden bij een blijf van mijn lijf huis afgezet. Echt ingrijpen deden ziekenhuis en politie niet. Voor Chiel is het duidelijk: de dood van Anoeska had voorkomen kunnen worden. Zijn ex is in 2011 overleden. Dat brengt hem wat opluchting al is de vraag of hij ooit de rust zal vinden die hij zoekt.


***

Ieder detail van de moordzaak zit in het hoofd van Chiel


Meer dan een kwart eeuw geleden werd zijn dochtertje Anoeska vermoord en hij weet ieder detail uit de processen verbaal nog. Het hoofd van oud Rotterdammer Chiel Grishaver (54) zit boordevol details. Hij lepelt letterlijk op hoe agenten die uitrukten voor een inbraak de moordenaar van zijn dochter met een schep tegenkwamen, maar daar toen geen aandacht aan schonken. ,,Ze zagen Fred met een plastic tas waar de steel van de schep uit stak. Toen had hij net haar graf gegraven.’’

Het is waarschijnlijk het grootste leed dat je kan treffen: Een kind van je dat wordt vermoord. Een levenslang litteken dat ook een kwart eeuw na dato nog pijn doet. Maar voor Chiel Grishaver is zijn verbeten onderzoek naar waarheidsvinding en zijn fotografische geheugen zo langzamerhand een last voor hem zelf. Kon hij maar vergeten. Misschien lukt dat als hij alles, maar dan ook alles, over de moord op Anoeska in een boek heeft geschreven. ,,Alles zit in mijn hoofd en het moet er uit. Als dat allemaal in een boek staat, vind ik misschien meer rust. Dan kan ik het boek uit de kast pakken en raakt mijn hoofd leeg.’’


Maalt

Misschien kan hij dan een nieuw doel in zijn leven vinden. Want het is niet alleen de gruwelijke dood van zijn driejarige dochtertje dat door zijn hoofd maalt. Maar ook de tegenwerking van politie, justitie en ziekenhuis die hij ondervond. En dan heb je aan Chiel een slechte. De voormalige grondwerker bijt zich vast in de zaak. Wil alles weten over de dood van zijn dochtertje. Hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren. Waarom niet werd ingegrepen toen al duidelijk was dat zijn zoon werd mishandeld door Fred. Waarom er geen kinderbescherming ingreep, waarom politie zo moeilijk doet als hij vragen stelt. En werk je niet mee, dan gaat hij zijn recht bij de rechter halen.

Toch voelt de strijdbare Chiel zich vooral aan zijn lot overgelaten. Slachtofferhulp stond in 1986 nog in de kinderschoenen. En er is geen hulpverlener of psychiater die hem kan helpen zijn onmetelijke leed te verwerken. ,,Je hebt een keer een gesprek, misschien acht keer en dan willen ze dat je pillen gaat slikken. Tegen depressies.’’ En dat is niet iets waar sportman, hardloper, Chiel op zit te wachten.


Pamflet

Op zijn spijkerjack staat Anoeska, alsof hij haar naam ooit zou kunnen vergeten. Een foto van de kleine meid staat in de vensterbank van zijn sober ingerichte seniorenflatje. Hij is nog maar 54, maar mocht hier met voorrang in. Meteen na binnenkomst drukt hij een dik boekwerk ’Pamflet over kinderdoding’ in handen.

Dat hij zo’n boek zou lezen, had hij nooit gedacht toen hij zo’n dertig jaar geleden Monica ontmoette in een pension in Rotterdam. Hij had gevaren op de binnenvaart en kwam aan de wal. Een gezin stichten. Dat lukte, tot Monica met ene Fred thuiskwam die ze voorstelde als een neef die ze jaren niet had gezien. Ze haalde een tijdje later hun huis leeg en vertrok met Fred en de kinderen naar een kraakpand, waar zich in 1986 het moorddrama voltrok.

Op televisie zag Chiel beelden van het opgraven van een kinderlijkje bij de Euromast en de naam van Anoeska werd genoemd door de nieuwslezer. Niemand die hem, de vader, had ingelicht. Wel moest hij haar later identificeren. ,,De gruwelijke details zal ik je besparen.’’ Chiel raakte volledig van de kaart. Van die periode is hij een deel kwijt in zijn geheugen. Hij liet zich vrijwillig opnemen in een inrichting. Toen het proces tegen Monica en Fred gaande was liet hij zich in de isoleercel opsluiten; bang dat hij ’gekke dingen’ zou doen. ,,Inmiddels is duidelijk dat ik een Post Traumatische Stress Stoornis heb opgelopen. Dat is iets waar soldaten last van kunnen krijgen. Die hebben dan een oorlog meegemaakt, dat heb ik ook, maar dan op een ander front.’’


Vergeten

Met die stoornis kan hij weinig. ,,Dat is de diagnose en dat is het. Je krijgt pillen tegen depressies, maar daarmee is het probleem niet opgelost.’’ En de vraag is of dat ook wel kan in het geval van Chiel. Hij wil alles weten en het lukt hem niet dingen te vergeten. ,,Dan ben je nabestaande, maar dan word je dus zo’n verhoorkamer binnengebracht waar de tafel is vastgeschroefd aan de grond. Als je even tegenstribbelt tegen de politie zeggen ze dat mijnheer in zijn slachtofferrol kruipt. Ik heb dat allemaal gelezen in de dossiers. Ik wilde alles in detail weten. Maar de politie hield dingen achter; dat werd een gevecht. Want als nabestaande en ouder heb ik toch recht op volledige opening van zaken.’’

Hij knokte om iedere snipper dossier. Verhuisde naar andere plaatsen in het land (Bergen op Zoom, Roermond) en nu in xxxxxxxxx waar zijn halfzus woont. En overal klopte hij wel aan voor hulp bij zijn geestelijke nood. ,,Het gaat nu wel wat beter met me. Maar ik moet niet iets horen over een familiedrama, want dan krijg ik het zwaar.’’ Dus sloeg hij op tilt toen hij er achter kwam dat in de xxxxxxxx waar hij naar was verhuisd, een paar huizen verderop twee heel jonge kinderen waren vermoord.

Geen hulpverlener lijkt hem echt te kunnen helpen. Eén psychiater daagde hij voor een tuchtcollege. Die had hem gevraagd wat hij met de dader wilde doen. ,,Dan ’triggert’ hij je met dat soort vragen en vervolgens doet hij niks. Ja, pillen voorschrijven.’’


Lotgenoten

Ook lotgenoten kunnen hem niet helpen. Chiel bezocht bijeenkomsten van de vereniging ouders van een vermoord kind, maar stapte er al snel uit. ,,Ik heb in Hoorn meegelopen met een tocht. Het was alsof ik een kruis op mijn rug droeg, een dodenmars. Ik vond het vreselijk. Ze houden iedere maand een bijeenkomst. Dan zetten ze de foto’s van hun kinderen op tafel, maar er stond ook een foto tussen van een moeder die haar kind had vermoord. Ja, als er daderfoto’s bij mijn kind staan, dat kan ik niet aan. Ik voelde me niet thuis bij de club en ga weer alleen verder. Je verwerkt dit verdriet nooit, maar je moet er mee leren omgaan. En ook dat lukt nauwelijks.’’


Opluchting
`
Hij wordt wat kalmer sinds zijn ex is overleden. Een opluchting. ,,Weet je dat die later nog met hém in de gevangenis is getrouwd. Getrouwd met de man die haar mishandelde en haar dochter doodsloeg….’’

Motorrijden en hardlopen. Dat doet hij het liefste. En hij probeerde te werken. Begon als vrijwilliger in een ziekenhuis waar hij patiëntenbrancards door het ziekenhuis rondreed. ,,Ik wil graag werken. Ik ben gezond, ik sport en ik ben strijdbaar. Ik zou een opleiding tot taxichauffeur gaan doen via de uitkeringsinstantie. Maar op het moment dat de cursus begon, kreeg ik bericht dat ik naar dit flatje kon verhuizen. Ik heb uitstel gevraagd, maar daar hadden ze geen begrip voor. Tijdens de verhuizing had er iemand zelfmoord gepleegd die lag pal voor de deur bij mijn oude flat. Van tien hoog naar beneden. Dan gaat het bij mij even allemaal op zwart.’’

Een boek over Anoeska, dat moet mogelijk verlichting gaan brengen. Chiel heeft alle dossiers tientallen malen gelezen. ,,Alles wat ik heb gelezen sla ik op in mijn hoofd. Als dat in een boek komt te staan, hoef ik het niet meer te onthouden. Misschien dat er dan ooit ruimte voor een plezierig moment komt.’’


Geschreven door journalist, rien f

Elke keer als ik bij het monument ben voel ik mij vervelend. Het enige wat mooi is, is het uitzicht over het water met de wolkenkrabbers die maar blijven groeien!