Driejarige Anoeska doodgeslagen en begraven

***

De driejarige Anoeska werd in oktober 1986 doodgeslagen, gebeten en tegen de muur gegooid door Fred P. ’Omdat ze haar boterhammetje niet wilde opeten’. Haar vader, Chiel Grishaver leefde toen al drie maanden gescheiden van zijn Monica waar hij nog een zoon, Angelo, mee heeft. Monica en Fred begraven Anoeska in een parkje aan de voet van de Euromast in Rotterdam waar ze wonen. Ze doen aangifte van vermissing, maar al snel wordt het Monica, die wordt geterroriseerd door Fred P., teveel. Ze slaat door. Monica wordt veroordeeld tot twee jaar cel en Fred P. krijgt negen jaar.

Vader Chiel valt in een oneindig zwart gat en is nog steeds bezig overeind te krabbelen. Hij is zwaar beschadigd. Na de aangifte van vermissing van zijn dochtertje in 1986 viel een arrestatieteam binnen en werd hij verhoord. Tot blijkt dat Chiel hier niets mee te maken heeft. Traumatische ervaringen. Op het moment dat hij een monumentje voor zijn kleine schat wil plaatsen, wordt hij door de politie naar de verkeerde plek gebracht. ,,Het was ergens bij dat struikie’’. Maar Chiel bijt zich vast. Eist excuses, tot bij de rechter aan toe. En dat krijgt hij. Maar er zijn volgens hem meer fouten gemaakt. Hij graaft zich in in dossiers van ziekenhuis en politie. Al eerder bleek dat zijn zoontje en dochtertje werden mishandeld. Angelo belandde in het ziekenhuis. Een orthopedist concludeerde dat de nieuwe vriend de kinderen mishandelt. De politie moest er een keer aan te pas komen omdat Monica haar huis niet in mocht van Fred. Toen zag een agent de bont en blauwe rug van Anoeska. Moeder en dochter werden bij een blijf van mijn lijf huis afgezet. Echt ingrijpen deden ziekenhuis en politie niet. Voor Chiel is het duidelijk: de dood van Anoeska had voorkomen kunnen worden. Zijn ex is in 2011 overleden. Dat brengt hem wat opluchting al is de vraag of hij ooit de rust zal vinden die hij zoekt.


***

Ieder detail van de moordzaak zit in het hoofd van Chiel


Meer dan een kwart eeuw geleden werd zijn dochtertje Anoeska vermoord en hij weet ieder detail uit de processen verbaal nog. Het hoofd van oud Rotterdammer Chiel Grishaver (54) zit boordevol details. Hij lepelt letterlijk op hoe agenten die uitrukten voor een inbraak de moordenaar van zijn dochter met een schep tegenkwamen, maar daar toen geen aandacht aan schonken. ,,Ze zagen Fred met een plastic tas waar de steel van de schep uit stak. Toen had hij net haar graf gegraven.’’

Het is waarschijnlijk het grootste leed dat je kan treffen: Een kind van je dat wordt vermoord. Een levenslang litteken dat ook een kwart eeuw na dato nog pijn doet. Maar voor Chiel Grishaver is zijn verbeten onderzoek naar waarheidsvinding en zijn fotografische geheugen zo langzamerhand een last voor hem zelf. Kon hij maar vergeten. Misschien lukt dat als hij alles, maar dan ook alles, over de moord op Anoeska in een boek heeft geschreven. ,,Alles zit in mijn hoofd en het moet er uit. Als dat allemaal in een boek staat, vind ik misschien meer rust. Dan kan ik het boek uit de kast pakken en raakt mijn hoofd leeg.’’


Maalt

Misschien kan hij dan een nieuw doel in zijn leven vinden. Want het is niet alleen de gruwelijke dood van zijn driejarige dochtertje dat door zijn hoofd maalt. Maar ook de tegenwerking van politie, justitie en ziekenhuis die hij ondervond. En dan heb je aan Chiel een slechte. De voormalige grondwerker bijt zich vast in de zaak. Wil alles weten over de dood van zijn dochtertje. Hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren. Waarom niet werd ingegrepen toen al duidelijk was dat zijn zoon werd mishandeld door Fred. Waarom er geen kinderbescherming ingreep, waarom politie zo moeilijk doet als hij vragen stelt. En werk je niet mee, dan gaat hij zijn recht bij de rechter halen.

Toch voelt de strijdbare Chiel zich vooral aan zijn lot overgelaten. Slachtofferhulp stond in 1986 nog in de kinderschoenen. En er is geen hulpverlener of psychiater die hem kan helpen zijn onmetelijke leed te verwerken. ,,Je hebt een keer een gesprek, misschien acht keer en dan willen ze dat je pillen gaat slikken. Tegen depressies.’’ En dat is niet iets waar sportman, hardloper, Chiel op zit te wachten.


Pamflet

Op zijn spijkerjack staat Anoeska, alsof hij haar naam ooit zou kunnen vergeten. Een foto van de kleine meid staat in de vensterbank van zijn sober ingerichte seniorenflatje. Hij is nog maar 54, maar mocht hier met voorrang in. Meteen na binnenkomst drukt hij een dik boekwerk ’Pamflet over kinderdoding’ in handen.

Dat hij zo’n boek zou lezen, had hij nooit gedacht toen hij zo’n dertig jaar geleden Monica ontmoette in een pension in Rotterdam. Hij had gevaren op de binnenvaart en kwam aan de wal. Een gezin stichten. Dat lukte, tot Monica met ene Fred thuiskwam die ze voorstelde als een neef die ze jaren niet had gezien. Ze haalde een tijdje later hun huis leeg en vertrok met Fred en de kinderen naar een kraakpand, waar zich in 1986 het moorddrama voltrok.

Op televisie zag Chiel beelden van het opgraven van een kinderlijkje bij de Euromast en de naam van Anoeska werd genoemd door de nieuwslezer. Niemand die hem, de vader, had ingelicht. Wel moest hij haar later identificeren. ,,De gruwelijke details zal ik je besparen.’’ Chiel raakte volledig van de kaart. Van die periode is hij een deel kwijt in zijn geheugen. Hij liet zich vrijwillig opnemen in een inrichting. Toen het proces tegen Monica en Fred gaande was liet hij zich in de isoleercel opsluiten; bang dat hij ’gekke dingen’ zou doen. ,,Inmiddels is duidelijk dat ik een Post Traumatische Stress Stoornis heb opgelopen. Dat is iets waar soldaten last van kunnen krijgen. Die hebben dan een oorlog meegemaakt, dat heb ik ook, maar dan op een ander front.’’


Vergeten

Met die stoornis kan hij weinig. ,,Dat is de diagnose en dat is het. Je krijgt pillen tegen depressies, maar daarmee is het probleem niet opgelost.’’ En de vraag is of dat ook wel kan in het geval van Chiel. Hij wil alles weten en het lukt hem niet dingen te vergeten. ,,Dan ben je nabestaande, maar dan word je dus zo’n verhoorkamer binnengebracht waar de tafel is vastgeschroefd aan de grond. Als je even tegenstribbelt tegen de politie zeggen ze dat mijnheer in zijn slachtofferrol kruipt. Ik heb dat allemaal gelezen in de dossiers. Ik wilde alles in detail weten. Maar de politie hield dingen achter; dat werd een gevecht. Want als nabestaande en ouder heb ik toch recht op volledige opening van zaken.’’

Hij knokte om iedere snipper dossier. Verhuisde naar andere plaatsen in het land (Bergen op Zoom, Roermond) en nu in xxxxxxxxx waar zijn halfzus woont. En overal klopte hij wel aan voor hulp bij zijn geestelijke nood. ,,Het gaat nu wel wat beter met me. Maar ik moet niet iets horen over een familiedrama, want dan krijg ik het zwaar.’’ Dus sloeg hij op tilt toen hij er achter kwam dat in de xxxxxxxx waar hij naar was verhuisd, een paar huizen verderop twee heel jonge kinderen waren vermoord.

Geen hulpverlener lijkt hem echt te kunnen helpen. Eén psychiater daagde hij voor een tuchtcollege. Die had hem gevraagd wat hij met de dader wilde doen. ,,Dan ’triggert’ hij je met dat soort vragen en vervolgens doet hij niks. Ja, pillen voorschrijven.’’


Lotgenoten

Ook lotgenoten kunnen hem niet helpen. Chiel bezocht bijeenkomsten van de vereniging ouders van een vermoord kind, maar stapte er al snel uit. ,,Ik heb in Hoorn meegelopen met een tocht. Het was alsof ik een kruis op mijn rug droeg, een dodenmars. Ik vond het vreselijk. Ze houden iedere maand een bijeenkomst. Dan zetten ze de foto’s van hun kinderen op tafel, maar er stond ook een foto tussen van een moeder die haar kind had vermoord. Ja, als er daderfoto’s bij mijn kind staan, dat kan ik niet aan. Ik voelde me niet thuis bij de club en ga weer alleen verder. Je verwerkt dit verdriet nooit, maar je moet er mee leren omgaan. En ook dat lukt nauwelijks.’’


Opluchting
`
Hij wordt wat kalmer sinds zijn ex is overleden. Een opluchting. ,,Weet je dat die later nog met hém in de gevangenis is getrouwd. Getrouwd met de man die haar mishandelde en haar dochter doodsloeg….’’

Motorrijden en hardlopen. Dat doet hij het liefste. En hij probeerde te werken. Begon als vrijwilliger in een ziekenhuis waar hij patiëntenbrancards door het ziekenhuis rondreed. ,,Ik wil graag werken. Ik ben gezond, ik sport en ik ben strijdbaar. Ik zou een opleiding tot taxichauffeur gaan doen via de uitkeringsinstantie. Maar op het moment dat de cursus begon, kreeg ik bericht dat ik naar dit flatje kon verhuizen. Ik heb uitstel gevraagd, maar daar hadden ze geen begrip voor. Tijdens de verhuizing had er iemand zelfmoord gepleegd die lag pal voor de deur bij mijn oude flat. Van tien hoog naar beneden. Dan gaat het bij mij even allemaal op zwart.’’

Een boek over Anoeska, dat moet mogelijk verlichting gaan brengen. Chiel heeft alle dossiers tientallen malen gelezen. ,,Alles wat ik heb gelezen sla ik op in mijn hoofd. Als dat in een boek komt te staan, hoef ik het niet meer te onthouden. Misschien dat er dan ooit ruimte voor een plezierig moment komt.’’


Geschreven door journalist, rien f

Elke keer als ik bij het monument ben voel ik mij vervelend. Het enige wat mooi is, is het uitzicht over het water met de wolkenkrabbers die maar blijven groeien!

Beste iedereen, inmiddels is op 1 november 2012 mijn 1e kleinkind geboren. Het is een jongen en hij heet Milan. Dus met andere woorden, ik ben inmiddels dus opa geworden. Ik wens mijn zoon Angelo en zijn vrouw heel veel geluk toe.

Lieve Anoeska, het is vandaag 22 oktober. Dit is de dag waarop jij bent vermoord door die Fred. P. in het bijzijn van je moeder die inmiddels in 2011 is overleden. Gelukig is je moeder dood en daar ben ik zeer blij mee, nu nog die kindermoordenaar Fred. Lieve schat, papa mist je zo ontzettend erg. Je blijft altijd in Papa, s hartje. Xxxx.

Dank je wel voor je berichtje Jolanda. Ik kan begrijpen wat je voelde, ikzelf heb dat nog steeds als ik bij het monumentje ben geweest.

Groetje van Chiel

Was vandaag lekker aan het fietsen van Schiedam naar Rotterdam en moest op de terugweg door het park en zag de gedenksteen van Anoeska !! In 1 klap was het leuke gevoel weg....en thuis heb ik het opgezocht, heb het verhaal nooit gelezen. Sterkte Chiel

Hoi Francis, heb je ook een emailadres?

Beste Giel en Angelo

Na zoveel jaar herinder ik me Anoeska en angelo en jou Giel nog als de dag van gisteren.
En nog altijd denk ik aan die dagen terug, dat sorry voor mijn woorden hier, maar dat monster wat zich nooit mama had mogen noemen ons vertelde dat Anoeska was vermist bij Termeulen.
Ik was zelf nog maar 6 jaar oud, maar dat heeft zo,n nadruk achter gelaten in mijn geheugen.
Dat ik het haar nog hoor zeggen, en tegelijkertijd haar nieuwe blauwe laarsjes toonde die ze had gekocht.
Ik heb een tijd terug ook de uitzending gezien het zesde zintuig, Angelo is een echte man geworden, maar toch zie ik nog altijd die lieve kleine angelo erin, met zijn blonde haren en krullentjes van achteren.
Angelo zal mij denk ik niet meer herinderen, maar jij wel Giel, ik ben de dochter van Odd en Celia.
Ik heb zelf 3 kindjes, twee meiden en een knullentje, en ze zeggen de tijd heelt wonden, maar zelfs ik draag Anoeska met me mee, laat staan jij en Angelo.
Het verlies van je kind blijft altijd een open wond, waar je mee om moet leren gaan.
Via deze weg, wil ik jullie laten weten, dat hoe klein ikzelf toen ook was, hoelang het ook geleden is, ik herinder me Anoeska als de dag van gisteren.
Zo,n lief vrolijk mooi meisje, dat altijd met ons wilde spelen.
Ik denk echt vaak aan hoe ze nu zou zijn. Hoe ze eruit zou gezien hebben enzo.
Weet dat ik niks ben vergeten, en ik weet zkr dat zij ook bij jullie is, haar papa en broer die zoveel van haar hebben gehouden en altijd van haar blijven houden.

Want na 26 jaar is Anoeska zkr niet vergeten!

En zonder er zelf bewust van te zijn altijd, kijk ik nog altijd of ik een van die monsters tegen kom, geloof mij dan wenste ze beide dat, dat niet zo was!!
Mevr M en meneer F, ik wens deze twee het ergste en slechte toe!

Giel je bent een goede vader en jij heb toen alles gedaan, wat je maar kon doen.
Angelo, draag je zusje mee in het leven alsof ze er nog is, want ik weet dat ze bij jullie is, degene die zoveel van haar houden.

Liefst xxxxxx Francis Nyberg

Lieve Anoeska,, papa blijft je missen lieverd. Dikke knuffeltjes van papa voor jou.

Verder wil ik iedereen melden dat de moeder Monica. L. P. (ook veroordeeld in de zaak van Anoeska) van vermoorde Anoeska in 2011 is overleden. Eindelijk eens goed nieuws. Nu nog die kindermoordenaar Fred (Godfried) P.

lieve anoeska je zal nu 28 moeen zijn en midden in het leven staan wat voor vrouw zal je zijn hoe zal je eruit zien pffff dingen die we nooit zullen weten maar die je vader zich absoluut wel zal afvragen hoe zijn kleine meisje nu als vrouw er uit zal zien ........lieve anoeska let maar goed op je vader vanaf daar boven want hij heeft heel veel kracht nodig .

lieve vader van anoeska het is ongelooflijk dat ze zulke mensen nog vrij laten in de maatschappij ....vrij om weer toe te kunnen slaan.......zulke beesten behoren niet in onze maatschapij ...in een muur metselen en daar flink laten lijden maar helaas dat gebeurt hier in nederland niet ,

ik wens u heel veel sterkte en ik weet zeker lieve vader dat u dochter van hier boven altijd bij u is .

liefs van een moeder