Eén grote wolk. Zo voelden de maanden voordat wij in 1993 vader en moeder werden. Een blauwe wolk, want daar heb ikzelf nooit aan getwijfeld: dit werd ‘ons Bassie’. Een goeie meisjesnaam is eigenlijk niet eens in ons opgekomen. En wat een ‘Bas’ is het geworden! Een man met een passie – vliegen – een sportman, maar vooral een geweldige zoon, broer, kleinzoon, vriend, neef. We kijken met liefde met jullie terug op zijn intense leven.
Bas en ik hadden een oersterke band, zonder woorden. Een onzichtbare navelstreng, zo voelde het.
In zijn babytijd maakten we lange wandelingen, de polder in. Bas liggend in mijn eigen oude kinderwagen, turend naar de wolken boven hem. Zou daar zijn fascinatie voor het vliegen zijn begonnen?
Bas was niet alleen ons eerste kind, maar ook het eerste kleinkind van oma en opa Kaandorp. En met opa had hij een wel heel speciaal bondje. Die wist ook al snel: dat wordt later een piloot. Stond hij met Bas op de arm in de tuin, en Bas maar wijzen naar de vliegtuigen in de lucht. En wat heeft opa uiteindelijk gelijk gekregen!
Ons geluk werd verdubbeld met de komst van Niels, net zo’n zoete baby als Bas. Bas werd daarmee grote broer, een rol die hem vanaf dag 1 paste als een lievelingsjas. Hij was zó blij met Niels, en dat is altijd zo gebleven. Als ze met z’n tweeën waren, hadden ze genoeg aan elkaar. Zo herinneren wij ons nog heel goed dat Bas spijlen uit het ledikantje van Niels haalde, zodat Niels stiekem bij hem in bed kon kruipen. En hij maar denken dat we het niet zagen…
Bas, dat was ook: spelen. Úren! Als dreumesje in zijn eentje, autootjes in een rijtje op het vloerkleed zetten en dan naar de andere kant van het kleed om daar hetzelfde te doen. Niet kruipend, maar billenschuivend, want zó verplaatste hij zich. Daarna natuurlijk met Niels. Buiten spelen vooral, alles uit de schuur slepen als speelmateriaal. En als er binnen werd gespeeld, dan was dat met Lego. Dozenvol staan er op onze zolder. Inmiddels ging Bas naar de Willem-Alexanderschool en daar maakte hij nieuwe hartsvrienden. En ook met hen speelde hij het liefst buiten. In het bos bijvoorbeeld, waar de vader van een van hen een hut had gebouwd.
Bas hield van bewegen, de buitenlucht, snelheid én van nieuwe dingen leren. Niet vreemd dus dat skiën zo goed bij hem paste. Hij deed het voor het eerst toen hij 6 jaar was, en hij werd er bloedfanatiek in. Trainen op techniek bij Il Primo, jarenlang. Slalomtraining, meedoen aan schoolkampioenschappen, en natuurlijk al die onvergetelijke vakanties met ons gezin, familie en vrienden. In Sonnleiten en op andere plekken. Afgelopen januari nog, voor de laatste keer, en hij heeft er uitgehaald wat erin zat. ‘Zo’, zei hij, ‘Dat nemen ze me niet meer af!’
Via een van zijn schoolvrienden ontstond een nieuw draadje in zijn leven (en in dat van ons): de honkbal. Hij zal toen een jaar of 10 zijn geweest, en hij werd gegrepen door het spelletje. De tactiek boeide hem mateloos, en als catcher kon hij daarin zijn ei kwijt. Dat Niels dit ook in zich had, vond hij geweldig. Het begon allemaal bij The Bears, toen naar Alcmaria, Herons en het Noord-Hollands team. Maar hij speelde ook een tijd niet, toen hij zijn aandacht nodig had voor zijn examen en opleiding. Ondertussen bleef het wel steeds kriebelen en haakte hij weer aan als het kon. Zo beleefde hij met The Bears in 2010 een unieke Italiaanse honkbalzomer.
Zolang Bas op de basisschool zat, kampeerden we ‘s zomers in Nederland. Vaste prik en gouden tijden voor een buitenkind als Bas. Spelen met andere kinderen als het zo uit kwam, maar toch vooral met Niels. Dat was eigenlijk genoeg. Daarnaast deden we Bas in vakanties een groot plezier met een rit in een stoomtrein, want ook dat boeide hem mateloos. Techniek, engineering, het zat er echt al vroeg in bij hem. Daarom hield hij ook zo van de molen in Zijpe, waarvan we de wieken zaterdag zelf in de rouwstand hebben mogen zetten.
In de zomer voor hij naar de middelbare school zou gaan, in 2005, gingen we voor het eerst vliegen met de jongens. Naar Griekenland. En dat kondigden we aan op een duintop, met uitzicht op het zweefvliegveld van Castricum. Dezelfde zweefvliegclub waarvan Bas later enthousiast lid zou worden.
Een Griekse vakantie dus. Waar Bas ging duiken terwijl hij er eigenlijk te jong voor was. Maar goed, omdat hij in Nederland al wat lessen had gehad, mocht het uiteindelijk. Ook dat pikte hij snel op en ging hij tot afgrijzen van de instructeur veel dieper dan mocht. Geen probleem hoor, volgens Bas (handgebaar?). Maar toen hij vervolgens bovenop een zelf opgedoken zee-egelskelet ging zitten en het ding daarmee verpletterde, was hij toch weer even een klein jongetje. Tranen met tuiten…
Daarna volgden nog een vliegvakanties. Naar Amerika, in het jaar dat Niels naar de middelbare school ging. Een geweldige ervaring, met honkbal en een eerste biertje, waarvan hij een dag op de achterbank moest bijkomen. En een trip naar New York, ook dankzij Niels, waar we met z’n vieren op de tribune van de New York Mets hebben gezeten.
Ja, de middelbare school. Dat had wat voeten in de aarde. Want zijn cito-uitslag was eigenlijk net niet hoog genoeg om naar de havo te mogen. Maar dat wilde hij wel per se, want ja, hij had nu eenmaal een missie: piloot worden. En dat heeft hij met keihard werken voor elkaar gekregen. Glansrijk geslaagd voor de havo en door naar het volgende station: de HvA. En ook daarvoor had hij een uitgestippelde strategie, inclusief plan B. Zodat hij altijd nog engineer kon worden als het vliegen op niets zou uitlopen. Maar dat lukte hem wél!
Wat heeft hij het goed gedaan en wat heeft hij geleefd. En wat heeft hij daarnaast ook altijd aandacht gehouden voor zijn omgeving, mensen met elkaar verbonden en goed voor anderen gezorgd. Voor vrienden, medestudenten, neven en nichten. En in de eerste plaats voor ons. Hij heeft ons altijd proberen te ontzien: ‘komt goed’. Maar hij heeft waarschijnlijk meer dan wij gevoeld dat het niet de goede kant opging.
Bas is en blijft onze oudste zoon. Die navelstreng houdt ons verbonden. Voor altijd.
Raad eens hoeveel ik van je hou?
Tot de sterren en er voorbij…
