Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Bas,
Als kleine meisjes waren wij al erg gecharmeerd van jou. We hebben elkaar volgens mij nooit heel erg veel gezien, ook niet bij opa en oma thuis maar als je er was was het altijd leuk. Zoals Talisa mij laatst een berichtje stuurde: "ik weet nog dat we gauw achter de stoel gingen verstoppen toen Bas binnenkwam bij opa en oma". Ik weet dat inderdaad ook nog en we waren toen echt nog heel erg klein. Ik weet ook nog dat je ooit gevraagd hebt of ik meer fan was van de Spice Girls of van de Backstreet Boys (toen ik een jaar of elf was denk ik). Ik heb toen geantwoord dat ik een Spice Girl fan was. Je zou me een keer een cadeautje brengen maar ik heb die cd toch nooit gezien ;) Hij mist nog steeds in mijn collectie hoor!
De laatste keer dat we elkaar gezien hebben was op de 50e verjaardag van mama. Je bent toen met Barbara naar Zwolle gekomen. We vonden het allemaal heel erg leuk je na al die jaren weer gezien te hebben. Je was toen ook zo super trots op ons! Ik hoor je nog zeggen: "Haa eindelijk de eerste Senstius die een studie gedaan heeft, afgemaakt heeft en daar ook haar werk van gemaakt heeft!" Na dit feestje hadden we elkaar op facebook en op die manier konden we wat meer contact houden.
Helaas is het daar altijd wel bij gebleven. Zo is het altijd gegaan binnen de 'Familie Senstius'. Ik weet nog dat opa pas aan mij vroeg of ik met Bart wilde trouwen en dat tegenwoordig de man ook de naam van de vrouw kan aannemen. Ik zei toen tegen opa: "nou ik denk niet dat Bart graag een Senstius wil zijn, we zijn toch een beetje een rare familie". Een rare familie, iedereen vindt van de ander dat ie 'gek' is , dan spreken die elkaar niet meer, dan weer die juist wel en spreken de anderen elkaar niet meer. Zo is het altijd gegaan en zo zal het denk ik altijd blijven gaan. En ondanks dat we elkaar weinig gezien hebben, er is nooit ruzie geweest. Als we elkaar zagen was het leuk, en dan op de een of andere manier verwaterde het contact weer zonder reden en dan na een paar jaar was er ineens wel weer contact. Toch voel ik me altijd wel een beetje gevleid als er gezegd wordt dat ik echt een Senstius ben. Lekker dwars tegen de rest van de wereld in, dat kunnen we allemaal en over het algemeen toch erg geliefd bij de mensen om ons heen. Dat zie ik nu bij jou terug aan alle berichten die geplaatst zijn, zowel hier als op facebook. En dat maakt dit allemaal ontzettend verdrietig. Het is zo onwerkelijk dat je er niet meer bent. Ik kan niet direct zeggen dat ik je nu mis, want we hadden elkaar al een hele poos niet gezien, maar het idee dat we elkaar ook nooit meer zullen zien is heel raar en ik kan dat slecht naast me neerleggen. Ik hoop dat je me kan vergeven dat ik geen afscheid van je kan komen nemen aanstaande vrijdag maar ik zorg ervoor dat er deze week een 'nieuwe Senstius' aan het leven kan beginnen.

Lieve Bas,
Rust in vrede,
ik denk aan je.

Liefs je nichtje Bonita

"Drummers might not melt your heart with a melody but they can shake your ass to a beat."
Well done Bas. Rust zacht.

Beste lezer,
u bent op deze pagina belandt omdat u Bas kende. We vinden het heel fijn dat u op deze pagina een herinnering voor hem, Barbara, Sammie en Primo achterlaat, in welke vorm dan ook.
We hebben ons uiterste best gedaan zoveel mogelijk mensen te informeren over de uitvaart, komende vrijdag. Helaas hebben we niet alle adresgegevens kunnen achterhalen. U vindt de rouwkaart hier links op de pagina. Indien u alsnog het zeer op prijs stelt een kaart te ontvangen, laat dit dan weten via de mail.
Met vriendelijke groet,
de buren van Barbara en Bas

Lieve Bas,
door ons leven zijn wel elkaar uit het oog verloren. Maar ongeveer een jaar geleden zag ik je op het station en ik vloog je in je armen. Je keek zo gelukkig met je mooie vrouw naast je die je trots voorstelde. We namen voor snel weer af te spreken en bij te praten... Het is helaas alleen bij die belofte gebleven, nu is het alweer te laat. Ik heb zo van je genoten, ik ga je priemende alwetende ogen missen en ik wens al je dierbaren heel veel sterkte toe in deze onbeschrijfelijk moeilijke tijden. Je hebt mijn leven en van velen met mij een stuk mooier gemaakt, de herinneringen zijn me dierbaar. Dag lieve Bas.

Nog geen week geleden hadden we het over de dood van Jos Vandeloo, een vergeten en niet erg gewaardeerde schrijver van 90, die wij allebei erg goed vonden. Ook hadden we het afgelopen week op facebook nog over ons bandje Aim uit Heerde. Het deed me denken aan de tijd dat we allemaal nog thuisthuis woonden, tiener waren, vol met grootse plannen voor de toekomst en echte muzikanten. De mooiste tijd. Je broertje Peter reed stiekem de tank van mijn Tomos halfleeg, terwijl wij pretentieuze liedjes van soms wel een half uur lang aan het instuderen waren. De punktijd moest nog komen. Je was charmant en gevaarlijk. Bij onze eerste ontmoeting in 1975 wilde je dat ik je zou voorstellen aan mijn leuke zus, die niet mijn zus, maar mijn vriendin bleek te zijn. We speelden met de band ergens in Friesland, maar kregen niet betaald omdat ze ons veel te slecht vonden. Waarschijnlijk terecht. In een band met tieners spelen vergeet je nooit. Wat een mooie tijd! De herinneringen verdringen elkaar. Bedankt voor je heerlijke drumbreaks en je steady ritmes en vooral voor je vrolijke persoonlijkheid. Ik heb vandaag met je broer Peter afgesproken samen muziek te gaan maken en we gaan het over je hebben. Veel plezier daar in het Huis der Onbekenden.

Samen met vrienden reden we vanuit Oslo naar Zweden om jullie bruiloft bij te wonen. Het was een bruisende bruiloft . Het begin van iets heel moois wellicht? Ik kende jou als collega en goede vriend en aan goeie energie ontbrak het nooit. Toch raakte je, tijdelijk, het spoor bijster!
Via vrienden en oud collega's vroeg ik altijd of iemand wist hoe het met Bas ging, terwijl ik een weekendje over was vanuit Noorwegen. Weinigen wisten mij te antwoorden, maar opeens na meerdere jaren was je weer terug van weggeweest; goeie teksten op sociale media en volgens mij weer verliefd!
Oftewel,'Bas was back'!
Helaas mocht jouw ontdekkingsreis niet meer zolang duren, godverdomme Bas, da's gewoon pure pech!
Slaap lekker!
Liefs Robbert

We zagen elkaar niet vaak maar als ik je tegenkwam, in de stad of bij Barbara, dan was het altijd zo leuk om met je te praten. Je wist overal wat van af: klassieke muziek, journalistiek natuurlijk, boeken. We wilden over dezelfde onderwerpen nog eens een boek schrijven.
Een paar weken geleden zag ik je op een bankje langs het kanaal zitten. In de zon met een boek. Je leek zo tevreden en gelukkig. Bas is iemand die van het leven kan genieten, dacht ik toen. Misschien was dat ook zo. Ik zal je missen Bas.