Vanmiddag nemen we afscheid van jou. Ik heb je maar kort gekend, maar je maakte indruk op mij.
Vijfentwintig jaar was je, maar jouw ziel was vele malen ouder.
Een paar dagen terug hoorden we het ongelofelijke nieuws. (....)
Het raakt mij diep. Ik heb jouw levenslust gezien en gevoeld. Maar ook je verwarring en verdriet.
Wat doet een mens besluiten om er uit te stappen? Ik kan mij niet voorstellen dat het daadwerkelijk een besluit is. Een weloverwogen optelsom met een uitkomst.
Is het paniek? Is het verdriet wat op een zeker moment onmetelijke proporties aanneemt? Wat is het dat een mens doet besluiten om er écht uit te stappen....?
Ik zal het nooit weten. Zoals ik zoveel niet weet.( ....)


Succes daar... en rust maar uit
❤️ Ylske

Lieve Bibi,
Weet je nog de dag dat we elkaar jaren geleden leerde kennen bij Peter en Marieke thuis? Natuurlijk weet je dat nog, daar hebben we het best vaak over gehad.
Die dag hadden we duidelijk één ding gemeen, we vonden elkaar niet leuk...
Wat is dat in de dagen, maanden en jaren die daarop volgde veranderd. We hebben zoveel mooie, bijzondere en intieme momenten gedeeld.
Aan het einde van mijn verblijf hebben we onze mening over elkaar al duidelijk bij moeten stellen. Wat hebben we gelachen die laatste avond, zeker later over "Mr. Pinkje". Dat zijn de eerste herinneringen aan jou, aan ons, die ik nooit zal vergeten.
O en wat hebben we samen (en de mannen stiekem ook wel hoor) moeten afzien tijdens de Gladiatorrun in Diest. Je was zo dapper en sterk, wanneer ik een obstakel oversloeg, deed jij hem gewoon! Na wat drankjes te hebben gedaan en bij ons thuis aangekomen, was het tijd voor een bad. We gingen toen samen voor het eerst in bad. Ik weet nog veel van de gesprekken die we daar gevoerd hebben, maar iets staat me nog bij als de dag van gisteren. Jou worden "wat zal Marieke trots op ons zijn, dat we samen in bad zitten". Dat was ze zeker niet alleen zij, maar ik ook...dat ben ik nog steeds
Het bad, dat werd ons dingetje na een bewogen avond te hebben gehad...
Eind april toen ik naar Ierland kwam werd mij (ik geloof door Marieke) op het vliegveld verteld dat jij er ook zou zijn. Als een kind in een snoepjeswinkel, zo blij.
En nu helemaal, want dat is de laatste keer geweest dat ik je mooie gezicht en glimlach heb mogen zien. Je stem heb mogen horen, waar weer zoveel wijzen worden uitkwamen en je gekroel waar ik zo veel warmte van heb gevoeld...
Ik ga je missen lieverd!
Je hebt de afgelopen jaren een plekje in mijn veroverd, dit zal voor altijd jou plekje zijn.
Rust zacht, ik hou van je...................

Lieve Bibi, vol ongeloof hoorde ik, toevallig op weekend in Dublin, om 12.00 uur 's-nachts het bericht van je overlijden! Nog steeds ben ik in verwarring omdat ik er echt van overtuigd was dat jij nooit zou kiezen voor een eind zoals dit!! Het is waarschijnlijk mijn beperking maar toch... Ik had je zo graag nog veel jaren gegund maar wie ben ik?
Ik ken je al 23 jaar doordat je bij de kinderen op school zat en mijn vrouw goed bevriend is met je moeder Daan. We hebben regelmatig met elkaar gesproken en, via je moeder, werden we op de hoogte gehouden hoe het met je ging. Op speciale avonden spraken we elkaar weer bij en gingen ieder ons weg. De laatste keer dat we elkaar zagen deed Miki, mijn vrouw, je haar. Je zag er prachtig uit!!
Lieve Bibi, je laat mij achter met veel vragen maar dat mag je, ik hoop dat je nu je rust hebt gevonden maar vind eigenlijk dat je nog even hier had mogen zijn. Xxxx Cock

Lieve Bieb, en lieve familie,
Ik kan nog steeds niet geloven dat je er niet meer bent, ben me kapot geschrokken van het nieuws van je overlijden. The worst has happened, nou zeker......Zo'n prachtige en lieve meid/vrouw. Je bent al dagen in mijn hoofd, zo raar want normaal gesproken konden we elkaar maanden niet zien, maar als we elkaar zagen was het net als gisteren. Het was voor mijn gevoel zo vanzelfsprekend. Ik betreur het dat ik niet meer mijn best heb gedaan om elkaar vaker te zien. Ik dacht dat we nog de tijd zouden hebben. Ik zou je nog zoveel willen zeggen maar kan de juiste woorden er niet voor vinden....

Ik ken je al jaren, van toen je bij Peter en Marieke in Ierland kwam met je ouders, maar ik heb je echt leren kennen op je 14e, toen was ik 19 en kwam ik bij jullie in Nederland wonen toen ik hier ging studeren. ik vond je zo'n coole chick, veel stoerder dan ik ooit was geweest op die leeftijd. Je bent altijd gewoon jezelf geweest en nooit bang om uit te komen voor je eigen mening. Zo zal Zwitsal de meeste mensen aan baby's doen denken maar voor mij staat dat echt voor jou. Je kon echt genieten van uren in bad gaan, en zo smakelijk je bosbessen thee drinken met heeeel veel suiker.
Of toen je ging koken en je de slagroom te dun vond, dus ja, dan bind je het met aardappelzetmeel want dat is een allesbinder! Niet te eten, wat een combi!!
We hebben dan ook smakelijk gelachen samen met Daan.
Het zal best wel moeilijk zijn geweest om als puber ineens zo'n andere meid in huis te hebben, vooral als je je op die leeftijd juist tegen je moeder hoort af te zetten en dan zit er ineens een andere meid gezellig met je moeder te kletsen. Ik zag hoe dat puberen soms moeilijk was voor jou en je moeder en heb jullie beiden daarin proberen te steunen, al werd dat soms verkeerd begrepen. Ik vond het heerlijk zo bij een gezin wonen, er gebeurde zoveel meer dan bij mij als enigst kind thuis. Ik heb veel van je geleerd, gewoon lekker doen waar jij zin in hebt en jezelf zijn, je enthousiasme en spontaniteit waren aanstekelijk. Na een paar maanden ben ik op kamers gaan wonen. Ik raakte verzeild in mijn eigen studenten leventje waardoor ik je niet meer zoveel zag.

Maar toen....
verhuisde je naar Ierland, en ik kwam minstens 2 keer per jaar voor minimaal een week terug naar huis. Heerlijk was het om dan bij te kletsen met je over van alles en nog wat. Ik was trots en vol bewondering over hoe snel je je de taal had eigen gemaakt, en hoe thuis je was op de orchard. Je was meer Iers dan ik ooit was en kon moeiteloos met accent praten. Het voelde echt alsof je er altijd was geweest, en ik keek er altijd naar uit om je weer te zien, dan gingen we gewoon weer verder waar we waren gebleven.
De avond van Marieke's 50e hebben we zo'n lol samen gehad, daar denk ik nog vaak aan terug.

Zo moeilijk is het dan ook te geloven dat jij, die altijd zo blij, liefdevol, enthousiast en spontaan overkwam ook zo ongelukkig bent geweest. Je hebt heel wat obstakels moeten doorstaan en dat was echt niet makkelijk. Ik was zo trots op je met dat initiatief voor het begeleiden/steunpunt opzetten voor andere studenten. Dat is echt iets wat bij jou past, altijd klaarstaan voor anderen. De plannen voor Finland stage klonken zo leuk en hoopvol. Ik had echt het gevoel dat het leven je eindelijk toelachte....
maar nu veel verdriet, verbazing en ongeloof.
Een lege plek, je zal zo ontzettend worden gemist. Je beseft denk ik niet hoeveel mensen er om je geven en wat je bij mensen hebt losgemaakt, en bij mij.....

Je liefde voor kinderen was zo bijzonder, ze vonden het ook heerlijk bij jou en zochten je op. Ik weet nog dat je met Peter, Marieke en David langs kwam bij mij thuis en dat Naomi meteen met je wide spelen. Dat oppassen of afspreken voor de Ierse pub zal er helaas niet meer van komen, net zoals in de wandelgangen op werk naar je zwaaien. Ik had mijn kinderen zo graag nog een keer aan je voorgesteld, want lieve Bieb met jou was het altijd gezellig. Ze hadden je fantastisch gevonden. (net als ik) Ik zal je heel erg missen, dat spontane verder gaan waar we waren gebleven.....

Broodje kaas (geleerd van jou en Julian;-))
Dikke kus en knuffel Joyce, Alain, Naomi en Danique xx

Bibi
Gedreven, enthousiast
Wat wil ik?
Klaar staan voor anderen
Voorbij

De gestorvene

Zeven maal om de aarde gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.

Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan -
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.

Ida Gerhardt

Soms, heel soms komt er een bijzonder persoon in je leven.
Kracht, levendigheid, onwijs enthousiast en altijd stond je voor iedereen klaar, in goede tijden en in minder goede, zonder oordeel en met een groot hart.

Ik heb je niet alleen mogen kennen als vriendin of maatje, maar ook als heldin en inspiratiebron. Je leerde me dat je ook dromen en ambities mocht hebben met een sticker, en dat alleen jijzelf de grens op je dromen mocht bepalen. En dat gewoon door jezelf te zijn en te doen wat je het beste deed. Je eigen ding en het delen van je eigen wijsheden. Je hebt mijn ambitie en dromen weer aan me teruggegeven, maar ik heb je er nooit echt voor mogen bedanken. Je vond immers dat je gewoon je ding deed, alsof het de normaalste zaak was. Het heeft voor mij een wereld van verschil gemaakt.

Lieve Bibi, die koffie zal ik je altijd schuldig blijven. Ik ga je ontzettend missen, uitspattingen, ideeën en al, maar vergeten zal ik je nooit. Je was en blijft een onwijs bijzonder persoon.