Bibi

En toen werd het ineens stil......de verwonderende kaars is uitgegaan
De innerlijke strijd heeft het overgenomen van de kracht, de creativiteit en de bewonderenswaardige betrokkenheid bij alles wat je deed in contact met anderen.
Wat een groot verlies........voor je familie en vrienden, maar zeker ook voor het werkveld waar je toe opgeleid werd en alle levens die je jij nog ging aanraken.
Als je jou eenmaal hebt ontmoet, ben je (aan)geraakt en is het onmogelijk om je te vergeten.
Fijn dat er zoveel mensen zijn met zoveel mooie herinneringen aan jou.
Deze herinneringen kunnen de leegte die achterblijft een beetje warmte geven.

Ik kwam je door jouw studiejaren heen tegen in de lessen muzisch agogisch werken.
Als docent hoefde ik je niets te leren met betrekking tot creativiteit of contact maken.
Dat was voor jou een tweede natuur waar ik me alleen maar over kon verwonderen en waarin je mij uitdaagde in mijn kern als docent en dramatherapeute.

De kracht waarmee je naar het beroep keek en de mensen die je daarin ontmoette, de vragen die je stelde aan anderen en jezelf, de fijngevoeligheid voor het contact en het belang van het creëren van mogelijkheden voor anderen om zich te kunnen uiten, kenmerkte jou binnen mijn lessen en was voor mij de kern van jou als professional.

Mijn enige rol als docent was om een stukje bij te dragen in het jou in te laten zien dat je dit allemaal in je had. En om je te ondersteunen om hier in te gaan geloven en om er een beetje meer structuur of overzicht in te vinden, zodat je innerlijke strijd mogelijk een beetje rustiger kon worden. Het was mijn rol om jouw eigenheid ruimte te geven waardoor jij op onderzoek kon gaan en jij jezelf kon verwonderen over jouw eigen kracht.

Binnen muzische praktijk ging je zelf muzisch agogische activiteiten uitproberen in de praktijk. Je verwonderde jezelf over de kracht die de inzet van creatieve middelen met zich meebracht en hoe dit in verschillende situaties steeds anders uit kon pakken. Je werd geraakt door het feit dat anderen expressie konden geven aan emoties die ze niet eerder gedeeld hadden via het schilderen, het dansen of het werken met klei. Je had een grote zorgvuldigheid in de omgang met het materiaal en met de cliënten. Die zorgvuldigheid en natuurlijke manier van aansluiten was de kracht van de situatie. Het materiaal was slechts het middel om die kracht te ondersteunen en structuur te geven. Het was jij en jouw manier van contact maken en ruimte bieden die het proces van de ander mogelijk maakte. Dit bleek ook uit je inzet voor het powerplatform samen met Elwin. Ik was zo nieuwsgierig wat je verder nog zou gaan doen.

Dit blijft een open vraag, van een boek dat nu gesloten is en wat altijd bij zal blijven.
Dankjewel Bibi voor het kleine stukje wat ik met je mee heb mogen wandelen in jouw zoektocht.

Heel veel sterkte en kracht voor je familie, vrienden en iedereen die jou mist

ik heb je altijd gekend op school als een vrolijke, slimme en een beetje chaotische meid. Je had altijd wel je woordje klaar en wist je mannetje te staan.
En altijd was het dan toch weer een dingetje om elkaar tegen te komen bij de decaan.
Echt veel herinneringen hebben we samen in dat opzicht niet, behalve die van school.

Ik hoop dat je je rust hebt kunnen vinden.
Rust zacht.

Ik dacht: 'Als ik een hulpverlener nodig zou hebben, zou ik er een willen zoals jij'. Je inspireerde me en ik keek naar je op als je kritisch en vol bewogenheid sprak over mensen. Ik kende je niet goed genoeg om te weten dat het leven zo zwaar op je drukte. Maar jouw levendige stralende verschijning deed mij onbewust denken dat jij geen type bent om dood te gaan. Te veel licht. Te veel energie. Misschien is dat ook wel waar en blijf je op die manier bij iedereen die jou kende. Bedankt Bibi!

Tijdens een van vele etentjes thuis bij Danielle en Marco en ander Familieleden hoorde je dat wij van Schiphol naar Rome zouden vliegen.
Prompt bood je aan ons er heen te rijden.
je hebt ons destijds op een ontspannende wijze naar Schiphol gebracht en geholpen met het uitladen van de bagage.

Bibi, je liefde tussen jou, je moeder en je oma was onvoorwaardelijk. Een groot verlies voor de familie en de vele vrienden.
Goede reis, Gé en Nel

Stralend en tegelijkertijd aarzelend stond ze in de deuropening vlak voor de training voor gespreksbegeleiders. Of ze hier goed zat. Dat was ze. Weinigen waren hier zo op hun plek als Bibi.

Lieve Bibi, ik weet nog zo goed dat je bij het rondje ervaringsverhalen lang wachtte tot je het woord nam. Het was weer zo'n moment in je leven waarop je een hoge drempel over ging. Je zei dat je iets ging vertellen waar je nooit open over bent. En in deze groep met depressieve mensen durfde je voor het eerst te vertellen dat je ook manisch was geweest. Iets waar je je blijkbaar zo voor schaamde dat je het liever verzweeg. Geen details, die kwamen mondjesmaat later. Maar alleen het benoemen luchtte je op en je voelde je daarna nog meer thuis bij ons.

Een paar maanden later belde je me 's avonds op. Erg ongebruikelijk, dus ik vreesde dat het niet goed ging. Je vertelde dat je je goed voelde, maar benoemde ook dat je manisch aan het worden was. Je was boos op alle volwassenen om je heen, omdat die wilden dat je je op liet nemen. Je belde mij, omdat ik het zou begrijpen. Waarschijnlijk belde je die avond nog veel meer mensen, want je barstte van de energie. Ik moest moeite doen om je niet te adviseren om je op te laten nemen. Dus vertelde ik wat je wilde horen. Dat ik me ook zo supergoed kan voelen als ik lekker hypomaan ben. We waren het eens: er is echt niets leukers op de wereld dan alles door een roze bril zien en enorm energiek zijn. Ik vertelde hoe kwaad ik op het leven kan zijn, omdat juist die momenten dat ik me goed voel, blijkbaar 'ZIEK' zijn. Dat ik dan wel weet wat ik hoor te doen, maar dat het vreselijk is om verstandig te zijn. Blijkbaar was ik je vertrouwen waard. Tussen het gemopper op de mensen om je heen en de vrolijke plannen en ideeën door, vertelde je steeds vaker dat je zelf wel wist wat het beste voor je was. Een dag later hoorde ik dat je was opgenomen.

Bevlogen, energiek, vrolijk. In de reacties op deze site staat steeds opnieuw hoe geweldig Bibi was. Ze kleurde de wereld zodra ik haar zag. Vol bewondering zag ik hoe open ze was, zelfs over haar twijfels. Hoe ze anderen kon inspireren met haar verhaal. 'In the picture', ook al ging haar dat niet altijd makkelijk af.

Bij de twijfels aan het begin van haar scriptie, bood ik aan dat ik kon helpen. Ik bleek de zoveelste te zijn. Er waren zoveel mensen die Bibi wilde helpen met haar scriptie, dat ze door de bomen het bos niet meer zag.

Lieve Bibi, Waarom heb je op dat laatste, definitieve moment niet om hulp kunnen vragen? We waren allemaal bezorgd om je. Als trainer heb ik officieel geen voorkeur, maar stiekem was je mijn lievelingetje. Ik weet dat dat ook geld voor anderen waar we mee samenwerkten.

Het leven was te overweldigend, de druk te groot. we hebben je verloren.

Je was een bijzonder meisje Bibi. Mijn dochter zal je zo gaan missen. Als vriendinnen waren jullie in staat om samen te lachen en te huilen.
Nog maar heel kort geleden heb ik jullie samen zien dansen en gezien hoe jullie blij jullie werden van de muziek. Daar vlak voor de band swingend uit je dak gaan.
Het is nu allemaal zo anders gelopen en dat doet pijn. Ik zou je nog zo graag willen bedanken voor wie je was. Wij zullen je nooit vergeten.