Dear friend,
Ik zat net op mijn balkon, in het zonnetje, straks gaan we afscheid van je nemen. En wat in me bovenkwam is dat ik blij ben dan je zoveel jaren in ons leven bent geweest. Als oppas van onze kinderen leerden we je kennen. De beste oppas ooit. Want je zag de jongens en ze mochten helemaal zijn wie ze waren, en daarom voelden ze zich volkomen veilig bij je. Ahad liet bij jou dingen zien, die hij zelden aan anderen toonden. Voor Stein was je vooral de laatste jaren, niet meer oppas, maar een voorbeeld, een vriendin 10 jaar ouder, die hem een inkijkje in het volwassen leven gaf. Dank voor wat je ze gegeven hebt!
Wij hebben heel wat gesprekken gevoerd, begrepen elkaar, voelden ons op ons gemak met elkaar. Ik heb er veel van geleerd. Je deed de dingen met hart en ziel. Alles of niks. Ook je doodswens was op dat moment alles of niks, vermoed ik. Alleen kun je daarna niet meer terug. Dat zou je misschien best gewild hebben, nu weer verder leven. Dat was mooi geweest, maar kan niet. Het is niet anders.
Ik voel wel contact met je, daar aan gene zijde, ook als ik over je dood met Stein praat, hebben we het gevoel dat je erbij bent. Dus leven we toch wel nog met elkaar voort.
Dat het universum je je in haar armen mag wiegen.
Liefs
Nelleke
