Lieve Bibi , twee en een half jaar geleden heb ik je een keer ontmoet , bij het verhuizen van mijn dochter kwam je meehelpen om het kamertje in te richten . De kamer stond vol met dozen en meubeltjes die nog in elkaar moesten , en met een enorme energie en inzet was in een mum van tijd de kamer bewoonbaar en georganiseerd !
Eigenlijk had je andere dingen te doen , koffer inpakken want je ging dat weekeind Snow-boarden met je broer en vader , maar heel lief maakte je tijd om je vriendin te komen helpen !
Bedankt voor je hulp , ik had je graag een lang en mooi toegewenst , helaas is het anders gegaan .
Rust zacht , lieve Bibi

Als collega gespreksbegeleider van de Depressie Vereniging heb ik Bibi een aantal keer ontmoet. Tijdens het depressiegala in januari heb ik lang met haar zitten praten, buiten in het zonnetje op een muurtje. Ik zie haar als een prachtige jonge enthousiaste vrouw, altijd klaarstaan voor anderen, gedreven, met een grote betrokkenheid bij lotgenoten en liefde voor de medemens. Verbonden door onze ziekte hadden we daarover weinig woorden nodig. Je begrijpt elkaar en weet waar de ander ook mee worstelt. Bibi deed daar niet moeilijk over. En nu heeft zij toch het gevecht verloren. Ik ben sprakeloos en intens verdrietig en kan ik alleen maar hopen dat ze nu rust heeft en niet meer hoeft te lijden. Bibi, jouw keuze is voor mij de bevestiging en geeft mij de kracht om door te gaan met mijn werk. Slaap zacht, je zit voor altijd in mijn hart.

..dat ik Bibi zag was tijdens de verjaardagsviering van Diny in het Vroesenpark.
Ik was wat aan de late kant en alle plaatsen op de lange banken waren bezet.
Bibi zag me zoeken, ze stond op en zei : Ga hier maar zitten en
stond haar plaatsje naast Diny af.
Daar werd ik warm van!
Zo'n lief en mooi mensenkind..
Ted.

Dit weekend was gevuld voor mij met ongeloof. Dit moest een grote grap zijn. Vandaag het kaartje in de bus en de bevestiging. Je bent er niet meer.

Uitgaan deden we ook genoeg, maar de Kralingse plas zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik haalde je zaterdagen op; samen naar 'de plas' om hard te lopen. Vaak moest ik je nog wakker bellen omdat je je had verslapen. De 5 kilometer liepen we, want we moesten allebei weer wennen aan het hardlopen. Daarna koffie bij jou op het balkon; even lekker kletsen. Goede en stevige onderwerpen werden niet ontweken. Liefde, leed, plezier en studie bespraken wij. We vergaten de tijd, totdat een van ons besefte dat we weer iets moesten gaan doen. Voor mij blijf jij -Bibi- altijd in mijn geheugen als dat meisje op het balkon: hardloopschoenen uit, met blote voetjes leunend op de balustrade, terwijl je in je tuinstoel zat met een sigaretje in de hand (we hadden immers hardgelopen).

Ik ga je missen meid.

Ik wens alle dierbaren en betrokkenen veel sterkte in deze zware tijd. Ik kom graag even een knuffel geven tijdens het condoleance.

Daar word ik stil van. Ik heb Bibi vorig jaar ontmoet op het wereldcongres voor bipolariteit in Amsterdam. Ik vond haar fris en enthousiast. Ze was bezig met het opzetten van lotgenotengroepen voor studenten. Fantastisch initiatief. Blijkbaar was de pijn zo groot voor haar dat ze opgehouden is met leven. Daar kan ik alleen maar stil van zijn. Ik wens alle dierbaren van Bibi heel veel sterkte.

Henk Mathijssen
Voorzitter VMDB