Iedere ochtend kijken we naar jouw foto in onze keuken bij de Bibi plant. Nog altijd dankbaar dat we je hebben mogen kennen.
Veel liefs en sterkte voor iedereen die Bibi kende nu haar sterfdag dichter bij komt.
Nadia en Serge ♡

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message 'she is Dead'.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

She was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

Denk aan je

Dag Bibi, ik kende je niet goed en ontmoette slechts twee keer. Twee keer waarin je je zo sterk maakte voor studenten met depressieve klachten, waar je zelf zo bekend mee was. Ik sprak over hetzelfde thema vanuit een perspectief van onderzoek, docentschap en projecten om studenten met psychische problemen beter te ondersteunen. In dit laatste zat onze gemene deler. Ik hoorde pas vandaag van jouw overlijden. Ik schrok, was geraakt omdat ik, al ontmoette ik je slechts tweemaal, geraakt was door jouw verhaal en drive om andere studenten te ondersteunen en je hier zo voor ging. Wat vind ik het verdrietig om te horen dat het niet meer ging voor jou. Dank je wel voor wat je betekend hebt voor velen en voor dat je je verhaal hebt willen delen. Je hebt velen geraakt, vermoed ik, al kenden ze jou helemaal niet goed. Ik wens jouw familie en vrienden heel veel sterkte met dit verlies en het gemis.

Jolien Dopmeijer
Docent/onderzoeker Hogeschool Windesheim en enorm gedreven om het voor studenten met psychische kwetsbaarheid mogelijk te maken te studeren

Gezocht heb ik naar een gedicht passend bij jouw leven, geen van de gedichten paste echt bij jou, je was zo uniek.

Je bent een kanjer! Dat beschrijft maar deels wie jij was, je was zoveel meer dan dat. Je hebt de wereld zoveel gegeven en daar mogen we trots op zijn. Pas gisteren hoorde ik het verschikkelijke nieuws. Dit sloeg in als een bom. Ongeloof en verwarring. Verdriet, maar ook blijdschap over jouw intense leven. Hoe jij avontuurlijke dingen deed waar een ander, waar ik, alleen maar over droomde. Je was een voorbeeld voor mij. Jouw leven was zeker niet perfect zoals je zelf ook aangaf maar je leek er je eigen weg in gevonden te hebben. Het hoorde bij jou, het was jouw manier van overleven, wat jou ook weer veel moois bracht. Wij spraken elkaar niet dagelijks maar als we elkaar spraken was dat fijn; ik dacht dat wij elkaar goed begrepen. Ik weet nog zo goed toen ik jou voor het eerst sprak. Zoveel dezelfde ervaringen en interesses. Voor ons allebei een feest der herkenning. Na deze kennismaking voelde ik dat ik niet alleen was, het gaf mij hoop en steun. In de groep wist je te reageren op mijn zogenaamde nuchtere opmerkingen over het leven met vragen die mij diep raakte... Naast serieuze gesprekken had je zo'n geweldige humor! Wanneer je niet meer wist of je nog kon lachen gebeurde dat bij jou toch steeds weer.

Nu is alles een achtbaan van emoties. Schuldig voel ik mij dat ik de laatste tijd niets liet horen, zo met andere dingen bezig en niet eerder doorhad dat je er niet meer was. Jou appen maar geen idee hebben wat de reden was van geen reactie. Daarop weer schuldig dat het niet om mij gaat, maar om jou en jouw nabestaanden. Jij zou gewild hebben dat we allen gelukkig zijn en het een plek in ons hart geven.

Het gemis is groot, we zullen jou nooit vergeten. Jouw missie in het doorbreken van taboes en stigma's zullen wij voortzetten.

Ik wens de familie en de vrienden van Bibi ontzettend veel sterkte. Dat de wetenschap dat zij zoveel mensen liefde en begrip gaf in hun leven een steun voor u mag zijn.