So after a month and a half my tears have dried up.
It’s not that the pain and sorrow is gone.
I just did all the crying that I had in me.
I feel guilty about that, I feel that I don’t do you enough justice.
Somebody so close to me, somebody I loved so much
Deserves far more crying
I am so sorry about your death; I wrote you a few texts trying to reach you days before
But I did not do enough; I hoped you were doing better than you did.
But you didn’t
Bibi you were always like a mirror to me.
You showed me my shortcomings and ridiculous behaviours
With pinpoint precision and a great sense of humour that only you had
Not a lot of people do that and I accept it only from those close to me
But you did it with love

I always looked forward to your visits which happened at least twice a year
The games we played, the fags we smoked, the wine we drank
The laughs and sometimes the fights in which you were always right
Because for the age you were you were wise, you were so wise

So after a month and a half, when all the tears have dried up
When the crying is gone, all that remains is to go on with life without you
Miss you
Never to see you again, never to hear your voice again
Never to look forward to your visits again, never to feel you again
I miss you.

Dank voor alles wat hier al gezegd is...

Ik ga iets zeggen over MIJN Bieb terwijl ik me heel goed besef dat het ook Theo’s Bieb en vooral ONS aller Bieb is …maar ik spreek heel bezitterig over MIJN Bieb.

Wat Bieb het aller liefste wilde is samen,
samen op de Plataanweg en dat het leven nog simpel was,
• dat we dansten door de kamer op brown-eyed-girl en oma deed dan mee
• dat ze in haar blootje over de aarde berg rende van binnen naar buiten waar oma met haar hernia lag.
• dat ik de heks was en zijn weg rende, het eigenlijk te eng vond maar telkens moest ik het weer doen.
• dat ik haar blonde haar in een staart moest doen en geen haartje scheef mocht zitten, alles moest glad anders kon ze niet naar school
• haar blauwe kamertje met haar verwaarloosde hamster
• als ze een nachtmerrie had dat ze bij me lag en om-ste beurt alle beestjes van de kinderboerderij noemde tot ze weer sliep
• de Sminkdoos pakken en verkleden
• een herfst-tafel maken

Zo was zo intens lief, zo open, makkelijk peilbaar en het leven was toen simpel.
Het intense bleef en het simpele verdween.
Biebs leven kende 2 kanten
alles of niks…..hard of zacht, up or down, recht of krom,
De afgelopen week kreeg ik telkens kortsluiting in mijn hoofd; tussen de grootste ellende waar ik altijd weet van heb gehad én het gevoel van een feestje!….een kraamtijd, een verjaardag, we noemde het in de voorbereiding van deze dag het per ongeluk bruiloft. die dubbelheid kende zij als geen ander en dit zou Bieb echt leuk gevonden hebben…
It’s her party but I and we cry if I want to

Allebei haar kanten ga ik missen
ik zal nooit meer horen ‘hi mam’
nooit meer een onverwacht bezoekje met weer een nieuwe vriendin
nooit meer; wat eten jullie? …en dan kookte we wat zij wilde
nooit meer onze onderkinnen show over de app uitwisselen wie de grootste had
nooit meer een boze discussie over wat ik wel en niet mag zeggen en hoe
nooit meer een wijntje in de tuin
nooit meer mijn kleding kwijt zijn waar zij dan 3 dagen later mee binnen kwam
nooit meer zo’n directe spiegel tegen over me; die me haarscherp corrigeerde
nooit meer samen hardlopen
nooit meer haar kenkels en zwanus
nooit meer de slappe lach in de trein
nooit meer putten in de houtenvloer van haar high heals
nooit meer naast Bieb liggen en haar geruststellen dat het weer overgaat
nooit meer haar huisje opruimen
nooit meer elkaar overtuigen
nooit meer foto’s
nooit meer haar asbakje legen
nooit meer met Mick en Bieb naar de Stones
nooit meer appen
nooit meer kerst met Bieb
nooit meer de hoop dat ze ooit een klein Biebje zou krijgen


maar zij hoeft nooit meer het zó zwaar te hebben

Bieb was vaak bij mij in de donkere periodes waarbij slobsokken kruik en one-sie haar troost gaven. Op de momenten dat ze weer ruzie met me ging maken dan was dat een goed teken; de lucht trok weer open en dan kon ze de wereld weer in. Haar leefwereld bestond uit haar familie, haar vrienden en ook haar Ierse, haar studie, haar werk, haar oppas kinderen, haar maatjes.
De vele mensen die Bibi kende en waar ze van hield, waar ze mee werkte zijn mensen met een randje….net als zij; roze, zwarte rauwe of gouden randjes als ze maar iets bijzonders hadden dan sloot zij ze in haar hart.
Als je in Bieb haar hart binnen was dan kreeg je haar helemaal. Ze deelde haar liefde en haar levendigheid en humor uit als ze over haar eerste verlegenheid heen was.

Ze heeft geen idee gehad wat ze betekent heeft. Ik zei vaak dat ze lief was dat ze mooi was dat ze het goed deed dat ik trots was op haar, op haar moed.
Haar reactie: MAHAM, jij bent mijn moeder…dat zeggen alle moeders.
Het beeld wat ik van jullie heb mogen krijgen, van alle lieve mensen die van haar gehouden hebben is niet omdat jullie met moeders-ogen kijken maar omdat ze hellemaal GOED, MOOIE EN FIJN was om bij te zijn.
ZIJ heeft het niet binnen kunnen laten komen.

Nadat zij, kort geleden haar grote ei had gelegd, haar scriptie (in een keer een 8), kwam het leven weer in alle volheid bij haar binnen. Wij kennen dit…. dan appt ze heel haar adressenbestand, worden we meegenomen, uitgenodigd om het leven te vieren, er voor te gaan. Bestookt met haar gedachtes en ideeën en ....wie mee wil mag mee.

Dit keer was het anders, ze ontmoette iemand met een ander randje, over het randje.
Hij wilde onze Bieb bezitten, haar liefde haar kracht haar humor haar lef en alles voor zichzelf houden. Hij heeft haar de mogelijkheid ontnomen om met ons te delen.
Dit is haar fataal geworden,
Onze Bieb heeft deze verstikkende aandacht verward met ware liefde.
Geïsoleerd worden, je niet meer kunnen verbinden, geen contact meer kunnen maken met
ONS allen, haar sociale warme netwerk ….dat is dodelijk.

Zij is de laatste drie dagen naar mijn huis gevlucht waar ze haar gedachten op een rij wilde zetten. Toen de verwarringen steeds groter werden heeft ze haar rust zelf georganiseerd.

Wat mij troost is dat ze bij mij thuis was, mijn cremetjes mijn kleren, mijn sokken mijn thee mijn bed heeft gebruikt om te proberen het op een rij te krijgen, om de angst te verbannen. Ze heeft met SIL lijstjes gemaakt ‘what to do’.... Ze was met Sil en gelukkig niet helemaal alleen in het zwaarste moment van haar leven.

Ik heb haar gevonden en de rust om haar heen was sereen.

Onze pijn is peanuts bij wat zij heeft gevoeld in haar leven. Het allerlaatste wat zij wilde is een ander verdriet doen...dus alleen als het echt niet anders kan dan is dit het worst kaas scenario wat moest gebeuren.
Voor mij is het overduidelijk: jij hoort bij de groep van 27
wat Amy Winehouse, Jim Morrison, Kurt Cobain deden met muziek, deed Bibi in het uitdelen van liefde. Dat was haar talent.

Nu ben ik bang, bang voor wat er komen gaat maar als we maar 1 % van haar kracht , haar moed en lef zou hebben dan kom ik er wel, samen met Marco, Mick, Suus en Sil en al jullie verhalen en herinneringen die ik allemaal wil horen.
Bieb walgde van het slachtofferschap, zelfmedelijden en je ellende gebruiken om het leven niet te hoeven leven.
Haar kracht, was dat ze een magneet was voor ons om aan te haken aan het leven en wel direct en nu….er was dan weinig geduld.
Dit is wat ze zou willen dat IK.. dat WIJ het leven leven….of niet