Dank voor alles wat hier al gezegd is...



Ik ga iets zeggen over MIJN Bieb terwijl ik me heel goed besef dat het ook Theo’s Bieb en vooral ONS aller Bieb is …maar ik spreek heel bezitterig over MIJN Bieb.



Wat Bieb het aller liefste wilde is samen,

samen op de Plataanweg en dat het leven nog simpel was,

• dat we dansten door de kamer op brown-eyed-girl en oma deed dan mee

• dat ze in haar blootje over de aarde berg rende van binnen naar buiten waar oma met haar hernia lag.

• dat ik de heks was en zijn weg rende, het eigenlijk te eng vond maar telkens moest ik het weer doen.

• dat ik haar blonde haar in een staart moest doen en geen haartje scheef mocht zitten, alles moest glad anders kon ze niet naar school

• haar blauwe kamertje met haar verwaarloosde hamster

• als ze een nachtmerrie had dat ze bij me lag en om-ste beurt alle beestjes van de kinderboerderij noemde tot ze weer sliep

• de Sminkdoos pakken en verkleden

• een herfst-tafel maken



Zo was zo intens lief, zo open, makkelijk peilbaar en het leven was toen simpel.

Het intense bleef en het simpele verdween.

Biebs leven kende 2 kanten

alles of niks…..hard of zacht, up or down, recht of krom,

De afgelopen week kreeg ik telkens kortsluiting in mijn hoofd; tussen de grootste ellende waar ik altijd weet van heb gehad én het gevoel van een feestje!….een kraamtijd, een verjaardag, we noemde het in de voorbereiding van deze dag het per ongeluk bruiloft. die dubbelheid kende zij als geen ander en dit zou Bieb echt leuk gevonden hebben…

It’s her party but I and we cry if I want to



Allebei haar kanten ga ik missen

ik zal nooit meer horen ‘hi mam’

nooit meer een onverwacht bezoekje met weer een nieuwe vriendin

nooit meer; wat eten jullie? …en dan kookte we wat zij wilde

nooit meer onze onderkinnen show over de app uitwisselen wie de grootste had

nooit meer een boze discussie over wat ik wel en niet mag zeggen en hoe

nooit meer een wijntje in de tuin

nooit meer mijn kleding kwijt zijn waar zij dan 3 dagen later mee binnen kwam

nooit meer zo’n directe spiegel tegen over me; die me haarscherp corrigeerde

nooit meer samen hardlopen

nooit meer haar kenkels en zwanus

nooit meer de slappe lach in de trein

nooit meer putten in de houtenvloer van haar high heals

nooit meer naast Bieb liggen en haar geruststellen dat het weer overgaat

nooit meer haar huisje opruimen

nooit meer elkaar overtuigen

nooit meer foto’s

nooit meer haar asbakje legen

nooit meer met Mick en Bieb naar de Stones

nooit meer appen

nooit meer kerst met Bieb

nooit meer de hoop dat ze ooit een klein Biebje zou krijgen





maar zij hoeft nooit meer het zó zwaar te hebben



Bieb was vaak bij mij in de donkere periodes waarbij slobsokken kruik en one-sie haar troost gaven. Op de momenten dat ze weer ruzie met me ging maken dan was dat een goed teken; de lucht trok weer open en dan kon ze de wereld weer in. Haar leefwereld bestond uit haar familie, haar vrienden en ook haar Ierse, haar studie, haar werk, haar oppas kinderen, haar maatjes.

De vele mensen die Bibi kende en waar ze van hield, waar ze mee werkte zijn mensen met een randje….net als zij; roze, zwarte rauwe of gouden randjes als ze maar iets bijzonders hadden dan sloot zij ze in haar hart.

Als je in Bieb haar hart binnen was dan kreeg je haar helemaal. Ze deelde haar liefde en haar levendigheid en humor uit als ze over haar eerste verlegenheid heen was.



Ze heeft geen idee gehad wat ze betekent heeft. Ik zei vaak dat ze lief was dat ze mooi was dat ze het goed deed dat ik trots was op haar, op haar moed.

Haar reactie: MAHAM, jij bent mijn moeder…dat zeggen alle moeders.

Het beeld wat ik van jullie heb mogen krijgen, van alle lieve mensen die van haar gehouden hebben is niet omdat jullie met moeders-ogen kijken maar omdat ze hellemaal GOED, MOOIE EN FIJN was om bij te zijn.

ZIJ heeft het niet binnen kunnen laten komen.



Nadat zij, kort geleden haar grote ei had gelegd, haar scriptie (in een keer een 8), kwam het leven weer in alle volheid bij haar binnen. Wij kennen dit…. dan appt ze heel haar adressenbestand, worden we meegenomen, uitgenodigd om het leven te vieren, er voor te gaan. Bestookt met haar gedachtes en ideeën en ....wie mee wil mag mee.



Dit keer was het anders, ze ontmoette iemand met een ander randje, over het randje.

Hij wilde onze Bieb bezitten, haar liefde haar kracht haar humor haar lef en alles voor zichzelf houden. Hij heeft haar de mogelijkheid ontnomen om met ons te delen.

Dit is haar fataal geworden,

Onze Bieb heeft deze verstikkende aandacht verward met ware liefde.

Geïsoleerd worden, je niet meer kunnen verbinden, geen contact meer kunnen maken met

ONS allen, haar sociale warme netwerk ….dat is dodelijk.



Zij is de laatste drie dagen naar mijn huis gevlucht waar ze haar gedachten op een rij wilde zetten. Toen de verwarringen steeds groter werden heeft ze haar rust zelf georganiseerd.



Wat mij troost is dat ze bij mij thuis was, mijn cremetjes mijn kleren, mijn sokken mijn thee mijn bed heeft gebruikt om te proberen het op een rij te krijgen, om de angst te verbannen. Ze heeft met SIL lijstjes gemaakt ‘what to do’.... Ze was met Sil en gelukkig niet helemaal alleen in het zwaarste moment van haar leven.



Ik heb haar gevonden en de rust om haar heen was sereen.



Onze pijn is peanuts bij wat zij heeft gevoeld in haar leven. Het allerlaatste wat zij wilde is een ander verdriet doen...dus alleen als het echt niet anders kan dan is dit het worst kaas scenario wat moest gebeuren.

Voor mij is het overduidelijk: jij hoort bij de groep van 27

wat Amy Winehouse, Jim Morrison, Kurt Cobain deden met muziek, deed Bibi in het uitdelen van liefde. Dat was haar talent.



Nu ben ik bang, bang voor wat er komen gaat maar als we maar 1 % van haar kracht , haar moed en lef zou hebben dan kom ik er wel, samen met Marco, Mick, Suus en Sil en al jullie verhalen en herinneringen die ik allemaal wil horen.

Bieb walgde van het slachtofferschap, zelfmedelijden en je ellende gebruiken om het leven niet te hoeven leven.

Haar kracht, was dat ze een magneet was voor ons om aan te haken aan het leven en wel direct en nu….er was dan weinig geduld.

Dit is wat ze zou willen dat IK.. dat WIJ het leven leven….of niet