Ik kende je eigenlijk helemaal niet zo goed. Liep een stukje met je mee om de weg naar je vader te vinden in Schiedam. Toen je net met het HBO begon heb je hier een hapje meegegeten. Je was vol goede moed en vond het ook erg spannend. Voor mij kreeg je vooral een gezicht en een ziel via Daan. En tijdens de uitvaart via je vele dierbaren, die hun belevenissen met mij en andere toehoorders deelden. Mijn God. Wat heeft me dat aangegrepen. Nooit het vermoeden gehad dat je zoveel verdriet en ontreddering achter kon laten. Wat heb jij van de wereld gehouden en wat hield de wereld van jou! Veel sterkte voor Daan en alle andere die je lief hadden.

Trots ben ik dat ik de OMA mocht zijn van dit bijzondere mensenkind.
Voor haar was alles gewoon wat ze deed en zoveel harten heeft geraakt.
En.........wat ga ik haar missen.
Ze kwam binnen met de woorden: Hoi lieve OOM.
Oma Diny

Lieve Bibi... lieve engel...

Je was onderzoekend en wat ongedurig, toen ik je tijdens je stage voor het eerst zag.
Ik voelde je wat ronddobberen, en nodigde je uit om elkaar speels te feedbacken
(probeerde je terug te geven dat je niet continue iets hoeft te doen om er te zijn...).
Daar werd je blij van! Je ging het contact echt aan, en maakte mij (daarmee) blij!
Later als collega noemde ik je 'Bieb', te vroeg naar je zin... "ik moest even normaal doen!" :))) later was 'Bieb' helemaal ok.

Intussen kende ik je ook van school en het Powerplatform van HR, ook als collega.
We deelden hierdoor ook kwaliteiten (ervaring met "beperkingen").
Je stond altijd "aan", gaf altijd gas. Zo kwam je in ieder geval over.

Je moest niet veel hebben van mijn genuanceer op een werksituatie die stroef bleef verlopen.
Toen je er (wat geïrriteerd) naar vroeg en ik aangaf dat er wel wat verbetering in zat.. antwoordde je; "dat is een diplomatiek antwoord!" Jij was er allang klaar mee! En had allang afstand genomen uit zelfzorg, van iets wat je geen energie gaf.
Iets waar ik jaloers op was en van kon leren.

De laatste keer dat ik je zag was anders... je was bang en onrustig.
Je deelde open & krachtig hoe jij dit beleefde.
Waarop ik je ruimte probeerde te geven. Ruimte om te delen, maar ook ruimte in je hoofd. Dat je niet hoeft te kiezen tussen ruimt voor jezelf en ... Maar dat je zelf mocht aangeven wat jij wilde. Dit leek maar half bij je over te komen.
Ik was ongerust... en stelde mezelf gerust met dat het goed zou komen met jouw krachtigheid.

Toen was er dat bericht. Met jouw naam erin.
Wat onwerkelijk... wat een klap...

Had ik maar meer voor je kunnen betekenen...
Niet alleen omdat ik niet anders kan, dan houden van de mensen met wie ik ben,
maar omdat jij Bieb bent!

Dankjewel voor jou!

Rust zacht.
Liefs daar, Martijn

Lieve Bibi,
In de eerste twee jaar hebben wij samen in de vele groepsopdrachten samen gewerkt. Wat keek ik vaak naar jou op. Je gedrevenheid, je passie, je kijk op de wereld die voor mij verfrissend werkte.
Ik kan mij dan ook goed herinneren dat jij als chaotische perfectionist vaak op school kwam en er dan achterkwam dat je tas niet goed ingepakt was. Jij de boeken van een andere dag in je tas had zitten of pen of papier vergeten was.
Ook dat jij vlak voor de deadline het document nog eens na las en dan besloot dat er nog hard aan gewerkt moest worden, want voor dit stuk kregen we misschien maar een 6 en daar konden we (maar vooral ook jij ) het niet voor doen. En jij het groepje dan aan het werk kreeg, zodat het verslag een stukje verdieping en verbetering kreeg en we dan een goed cijfer haalde.
Wat miste ik die tijd al. Na twee jaar bij elkaar in de klas gezeten te hebben, splitste onze wegen. Maar we zagen elkaar dagelijks door de gangen wandelen of in de binnentuin, waar het altijd weer als van ouds was als we elkaar spraken.
Nu missen de gangen en de binnentuin energie en glans die jij aan school bood.
Lieve Bibi school en de wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Lieve Bibi, elke keer als ik met jou sprak kon ik maar aan één ding denken: wat ben jij wijs en wat spreek je mooi over het leven. Vol bewondering hing ik elke keer weer aan je lippen. Ik denk aan jou.

Heb lief, Anniek.

Dag mooie Bibi,
Ineens zat je achter onze balie en na een half uur runde je de boel alsof je nooit anders gedaan had. Sprankelend en warm was je.
Wij vonden het heerlijk dat je er was om de grootste drukte op te vangen en waren zeer blij met de rust die jij ons bracht. Jij was minder tevreden, je was ongedurig, de energie spatte er vanaf.
In die zin snap ik dat jij verlangde naar rust en anderzijds vind ik het zo pijnlijk te bedenken dat dit je enige overgebleven optie was; hartverscheurend.
Ik had je zo heeel veel meer, beter en langer gegund.
In mijn herinnering ben je hartverscheurend mooi,

Rust zacht meiske.