Camiel, die ik al zo’n 20 jaar ken.
We werkten dan wel niet veel meer samen de laatste jaren, maar aangezien ik als wijkverpleegkundige in Noord ging werken, en we redelijk bij elkaar in buurt wonen, kwam ik hem regelmatig tegen in Noord, op de fiets, hardlopend op de Landsmeerderdijk, van een afstand herkenbaar, met zijn pet en zijn lange lijf. Onze ontmoetingen liepen er altijd op uit dat ik weer te laat op afspraken kwam, want we hadden veel bij te kletsen over de ICCC (collega’s) en het Boven IJ, en natuurlijk ook over privézaken. Ook al ben je collega’s, als je elkaar al zo lang kent, maak je elkaars leven mee, soms wat meer betrokken bij elkaar en soms weer wat minder, precies zoals het hoort. Zijn liefde voor Aniek, het halve ziekenhuis wat aanwezig was tijdens hun huwelijk, de geboorte van Tess. Camiel, de trotse vader en echtgenoot.
Camiel, die mij, terug verhuisd naar Amsterdam, hielp met het leggen van de vloer, het verven van de muren, daar waar ik zelf niet bij kon en hij natuurlijk wel. Altijd super behulpzaam en in voor een klus, als vanzelfsprekend.
De teamuitjes, het zeilen, maar ook de kanotocht door het Amsterdamse Bos moet genoemd worden. Waarbij het halve team in de stromende regen het bos uit kanode en hopeloos verdwaalde, en heel chagrijnig was, maar ik gelukkig in het goeie team zat, en we door de kano kwaliteiten van Camiel op tijd weer terug waren om aan de barbecue te beginnen.
De talloze keren dat we na het werk naar huis gefietst zijn, zijn onderkoelde humor en kritische blik, de interesses die we deelden qua muziek, taal en literatuur, de vele tips de gratis recensies die hij gaf, de boeken die ik van hem leende, altijd zijn aanbevelingen ter harte nemend, want hij las werkelijk alle boekenbijlagen. Enthousiast vertelde hij vorige week over het laatste boek van Pieter Waterdrinker, de rat van Amsterdam, wat hij gekregen had en geweldig vond. Vorige week, toen we bij hem langs gingen en hij ons ook uitnodigde voor de lunch, en we als vanouds hebben zitten praten en we, ondanks alles, ook gelachen hebben en dat de tijd natuurlijk weer te kort was, maar waarvan we hoopten hem wat vaker weer te zien..

Amsterdam is een ontzettend lieve Noorderling verloren, zoveel plekken in Noord waar ik regelmatig ben zullen ervoor zorgen dat ik hem niet vergeet, het Circusplein waar hij bij Aniek introk, het Vogeldorp waar hij daarvoor woonde, de dijken, het Twiske paviljoen waar hij trouwde met Aniek, de Bongerd, Boekhandel over het Water in de van der Pek, en natuurlijk het Boven IJ ziekenhuis. Tegen beter weten in blijf ik naar hem uitkijken in de wijk.
Aniek en Tess, en alle naasten, heel veel liefs en sterkte.