De medewerkers van de afdeling Medische Oncologie wensen u veel kracht in deze moeilijke dagen en vooral in de tijd daarna

Lieve Dick,
ik heb je leren kennen sinds mijn entree in het ACU in 1991.
Sindsdien zijn we elkaar nooit meer uit het oog verloren.
Eerst was je programmeur. Via jou heb ik tientallen bands leren kennen en gezien.
Vele eye openers. En later was je vooral vormgever in het ACU. Honderden posters maakte je, en evenzovele maandfolders. In de jaren voor en na de eeuwwisseling werkten we hiervoor zeer regelmatig samen, we hadden nauw contact over de inhoud hiervan.
Jouw tijd als gitarist van Possible Suspect. We zaten in dezelfde schuit en deelden vaak het reilen en zeilen van onze bands. Oprichter van Smart Records, verantwoordelijk voor het uitbrengen van de 7" met Temporary Toad en Construct, en de CD single Zet ze klem van de Pletters. Het eenmalige optreden van de Ouwe lullen band in 2006, vlak na het overlijden van mijn vader, ik zal vooral het samen uitwerken van de covers en het oefenen daarvoor in de kelder onder cafe België nooit vergeten.
De jaren daarna werden voor jou ook de jaren als tourmanager en driver.
Vaak wanneer we elkaar zagen, waar dan ook, spraken we daarover.
Je was geliefd bij de vele bands en muzikanten die je zo goed verzorgde.
We hebben een paar keer samen getourd, in 2011.
Eerst de gezamenlijke Dead Meadow / Spindrift tour. Je had heel wat te stellen met het chaotische gezelschap Spindrift. En die keer dat ik met Dead Meadow 4 uur te laat kwam in Bordeaux, je had een medewerker van de club naar een kruispunt gestuurd waar wij langs zouden rijden, om ons naar de zaal te loodsen. Waren we 10 minuten later gekomen, was het optreden gecanceld. En later die zomer onze rit naar Benicassim festival in Spanje. We reden samen een bus met backline voor het Congotronics vs Rockers project.
Toen je afgelopen jaar augustus, na de operatie in het UMC lag hebben we daarover nog herinneringen opgehaald.
Je bent nog een keer bij me in Berlijn blijven slapen, rond 2012, ook toen was je op tour.
Toen kreeg ik van Lara het bericht over je ziekte en de operatie, juli vorig jaar.
Ik schrok me rot. Hoe kan dit nou?
Ik werd bang dat dit misschien wel eens slecht zou kunnen aflopen.
Je hebt een erg zware tijd gehad in het UMC, de complicaties na de operatie maakten het nog zwaarder dan het al was.
We spraken over van alles tijdens mijn bezoekjes.
De aankomende tour die ik met Dead Meadow in september zou doen. Je hoopte om na thuiskomst uit het ziekenhuis, in staat te zijn om naar het concert in dB's te komen. Dat zat er helaas toch niet in. In plaats daarvan kwamen Steve, Jason en ik bij jou thuis op bezoek.
In de weken daarna leek de bestraling goed aan te slaan. Ik vernam minder, geen nieuws leek goed nieuws. Totdat ik begin januari van Lara weer bericht kreeg, er was een nieuwe tumor en het zag er erg slecht uit.
Verdomme. Ik wilde dat het niet waar was.
We hebben elkaar in je laatste paar maanden nog een aantal keer gezien, eerst nog thuis, en daarna in de Wartburg.
Ik vond het vreselijk dat ik niets voor je kon doen en voelde me steeds een kluns die zich geen houding wist te geven. Maar ik wilde je zo graag weer zien en hoopte dat dat voor jou ook zo was. En ik kwam nog te laat ook. Je berisping daarover heb ik uiteindelijk ter harte genomen. Bij je afscheid was ik op tijd.
Maar ik had je zo graag op een andere manier willen ontmoeten.

Lieve Dick. Wat ik bij jou altijd, gedurende de afgelopen 26 jaar gevoeld heb, is rust, vertrouwen, bescheidenheid, hartelijkheid en warmte.
Vriend, leraar, steunpilaar. Optimist.
Interesse in de ander, kunnen luisteren. Je reactie, wanneer ik weer eens iets stoms uitgevreten had: 'ooOOH Stéfan!' met een schuine lach.
Stijlvol. Mooie man. Je zag er altijd uit om door een ringetje te halen.
Grafisch kunstenaar. Je had een volstrekt eigen stijl van vormgeven, in een oogopslag herkenbaar.
Muziekfanaat. Een wandelende catalogus, die zichzelf up to date hield over nieuwe ontwikkelingen tot het einde aan toe.

Nu voel ik verdriet, dat je zo geleden hebt. Verdriet, dat je er nu niet meer bent, en op zo'n jonge leeftijd zo onterecht moest gaan.
Ik ga je ontzettend missen.
Rust zacht lieve Dick.

[Toespraak bij de crematieplechtigheid]

Vandaag om twee uur zouden Robbert en ik op bezoek gaan bij Dick in de Wartburg, het zorghotel in Utrecht waar hij de laatste weken verbleef. Ik zag ernaar uit omdat ik Dick graag nog een keer wilde zien. Ik zag er tegenop omdat het weleens de laatste keer zou kunnen zijn. Het bezoek is er niet meer van gekomen, de laatste keer dat ik hem zag was bij de afscheidsborrel van Lisa, onze webredacteur, vorig jaar. En nu staan we hier, bij het definitieve afscheid. Dick is dood, het klinkt als een mokerslag.

Dick kwam meer dan dertien jaar geleden werken bij National Geographic. Eerst als freelancer, om het bestaande team te ondersteunen, later als vormgever in vaste dienst. Hij werkte voor al onze bladen: Traveler, Historia en vooral National Geographic Magazine. Hij vormde jarenlang het vaste vormgeverskoppel met Eva Ooms. Dick werkte toegewijd, betrokken en serieus, hij kon zich ergeren aan de kleinste vormgevingsfoutjes. Dick was collegiaal, hij was bijna altijd beschikbaar als het werk daar om vroeg, ook als hij eigenlijk een vrij dag had. Zijn opstelling op de redactie was bescheiden. Hij voerde nooit het hoogste woord, eiste nooit iets op, naar zijn mening moest je vragen. Hij viel niemand aan en niemand af. Een trouw en zachtmoedig mens, die onmiddellijk zijn diensten aanbood als bijvoorbeeld een collega ging verhuizen.

Dick was een vaste waarde op redactie, maar zijn echte leven vond voor een groot deel buiten National Geographic plaats, hij was daar eerlijk over. Hij had nog een bestaan in vooral de Utrechtse muziekwereld. Hij werkte bij dB’s, ontwierp affiches, was in de weer met zijn band en maakte enorme tochten als chauffeur van Amerikaanse bandjes op tournee door Europa. Dat vond hij geweldig.

Dick was een Einzelgänger. Hoewel omringd door collega’s, vrienden en familie, was hij toch een man op zichzelf. Ik heb dertien jaar met Dick gewerkt, maar echt goed heb ik hem nooit leren kennen. In zijn werk was hij niet altijd makkelijk benaderbaar, de omgang met een baas vond hij lastig, dat stond tussen ons in. Maar soms hadden we echt contact. Bijvoorbeeld in de auto, als hij ’s avonds na een National Geographic-bijeenkomst met me mee naar Utrecht reed. Of als we een keer tussen de middag samen bij de Kauwgomballenfabriek naast het werk een broodje aten. Dan ontmoette ik de echte Dick: belangstellend, hartelijk, warm. Hij vertelde over zichzelf en toonde interesse in mijn wereld.

Vorig jaar zomer kregen we het bericht over zijn ziekte. Het merkwaardige was dat hij daarover heel open sprak. Ik had grote bewondering voor de bijna stoïcijnse manier waarop hij met zijn ziekte omging. Het viel altijd mee, het ging altijd goed. Daarom waarschijnlijk ook die afspraak van vandaag met Robbert en mij. Hij wilde wel, maar hij kon het niet meer.

Ik heb diep respect voor de moed die hij heeft getoond tijdens de ongelijke strijd die hij moest voeren. Ik had ontzettend met hem te doen toen hij na zijn eerste ziekteperiode naar de redactie kwam om, al was het maar twee uurtjes, weer voor onze bladen te werken. Het was zo vertrouwd hem weer op zijn oude stek te zien, maar ik merkte dat het niet meer ging. Kort daarna stuurde hij weer zo’n bijna laconiek mailtje met het bericht dat zijn ziekte ongeneeslijk was.

Dick, we gaan we nu verder zonder jou, zo zijn de wetten van het leven. Maar we zullen je missen bij National Geographic, onze redactie zal nooit meer hetzelfde zijn.

Jeetje Dick, waar moet ik het nu over hebben als ik kort maar krachtig iets over jou moet zeggen. Over die eerste jaren op de atletiekbaan waar we elkaar ontmoeten en gelijk een klik hadden? Het is verdomme 40 jaar geleden. Of over al die dingen die we samen ontdekten en ondernamen in de 10 - 15 jaar daarna, 2 polderboys die de grote wereld in stapten, over Poste Restante, De Opslag, Diverse Artiesten, Dieren Bevrijdings Front cassette, Yura Kollektief, Chumbawamba tour, Seein’ Red en Fuck EMI platen en alles wat ik al vergeten ben. Of zal ik een grappige anekdote doen over hoe we naast elkaar zaten op de hovercraft in 1986 en jij moest kotsen en ik daarna spontaan ook moest kotsen? Hoe erg kun je een twee-eenheid vormen hè. Of over die brief die je als verliefde pikkie van 16 of zo aan mij en Ronald schreef en waarin je ons verweet dat we je te weinig steunden in jouw liefdesverdriet waar je op dat moment mee kampte? Of iets over al die jaren dat de vriendschap bleef ondanks dat we elkaar veel minder zagen en niet meer bij elkaar in de buurt woonden. Het is altijd vanzelfsprekend geweest, een band die nooit kapot zou gaan. Of zal ik iets zeggen over 40 jaar geen enkele ruzie hebben, bijna ongezond, want een ruzie kan toch heel verhelderend zijn. Misschien hebben we ze wel gehad maar heb ik ze verdrongen. Of dan iets over hoe we 40 jaar lang zijn blijven houden van muziek, livemuziek, bands en de mensen in de bands. Maar daar is zoveel over te zeggen, misschien moet dat een keer in een boek. Of zal ik je toch maar roemen over jouw onbaatzuchtige, jouw behulpzame, de tomeloze energie die je in anderen stak? Maar dat zie ik hier al bij de reacties van bijna iedereen terug en wij waren toch juist altijd van het verschil maken, het op een andere mooie manier doen en beleven.

Jeetje Dick, 40 jaar vriendschap herbergt zoveel, ik weet niet wat ik eruit zou moeten pikken, dus ik zeg maar niets. Een gepaste stilte om de voor mij misschien wel meest belangrijke mens in mijn leven te eren en met heel veel trots terug te denken aan wat hij is geweest en voor mij altijd zal blijven.

Moeilijk te geloven dat ik je nooit meer zal zien binnenwandelen. Petje op je hoofd, tas om je schouder, schuin knikje bij wijze van groet, zo rond een uurtje of half tien, tien. Dat we nooit meer zullen kletsen over jouw toffe road trips en muziek, onderweg naar Utrecht. Ik zal je missen, net als iedereen.

Hoe moet dat nou als er iemand van ons gaat verhuizen, het verhuisteam is zonder Dick niet meet compleet!

Lieve Dick,
We leerden elkaar kennen in dB's. Daar ontdekten we dat we eigenlijk al jaren langs elkaar schoven. Sinds de Leidse scene in het Breehuis en de dingen daaromheen. Een lijntje tussen 2 generatiegenoten. Vanaf dat moment was je een vaste waarde in de scene, een oase van rust met pretogen die ik graag zag opduiken. En wat heb je in de jouw gegeven tijd ontzettend veel neergezet, een facilitator pur sang. Alles met liefde en dat was ook de sfeer bij je afscheid. Ik heb oude bekenden gesproken en nieuwe bekenden gekregen. Hoe bijzonder is dat! Nu ben je ergens in een kosmos en zeg ik: happy travels Dick.