Rest in Peace Dick. Ik denk terug aan onze laatste gesprek - ik hoop dat ze ook goeie basgitaren hebben daar boven. Vast wel. Speel ze man. Ga je missen.

Ook ik was één van die jonge punkertjes die jou in het ACU leerde kennen. Het was 1996 en ik was 18. Inmiddels is het al heel wat jaren gelden dat we elkaar voor het laatst gesproken hebben.
Even was er verwarring toen ik vorige week van jouw overlijden hoorde, het zal toch niet die Dick zijn? Van weinig mensen uit die tijd ken ik de achternamen, achternamen deden er niet toe. Maar het is dus wel die Dick. Met dat besef kwamen heel veel mooie herinneringen uit die tijd boven.
Wat ontzettend verdrietig dat je er nu niet meer bent.

Zonder twijfel de leukste buurman die Jessie, Isa en ik hebben gekend!

Rust zacht Dick.

De dames van de Kruisweg

Vandaag nemen we afscheid van je, onze lieve Dickjes.
Ik leerde je kennen toen ik als 16 jarig broekie in het ACU kwam werken. Ik was jong en enthousiast en wou alles doen, jij was ook voor mij iemand waar ik tegen op keek, iemand die al veeeeel langer mee liep dan ik.
Ik weet nog goed toen je bij de ACU vergadering bijna de deur uitliep en toen nog aankondigde dat je je 40 jarige verjaardag ging vieren, en ik heel lomp en verbaasd zei "maar Dick, ik word 20, dus we schelen 20 jaar!". Jij bedankte me sarcastisch en liep weg. :) Het is een moment wat ik gek genoeg nooit ben vergeten. Je bent in al die jaren die ik je ken letterlijk een van mijn oudste vrienden geweest. En ik kon ook nooit meer vergeten hoe oud je was.
Verder zal ik nooit alle jaren vergeten dat ik als mega Possible fan voor het podium heb staan mee schreeuwen en dansen. Samen met Geert en vele andere. "Niet naar huis, speel nou niet naar huis!!". Vele goede herinneringen heb ik van die avonden.
De afgelopen jaren hebben we elkaar wat minder gezien, want ik werd druk met derby en was minder in dB's en dergelijke te vinden. Altijd als ik je zag wou je horen hoe het ging met skaten. Ik vond dat zou knap aan jou Dick, hoe je altijd op de hoogte was van alles en iedereen, en altijd zo oprecht geïnteresseerd.
De afgelopen tijd dat je ziek was waren zwaar... Maar wat mooi was om te zien was hoeveel lieve vrienden en familie je om je heen had. Ik ben heel blij dat ik je nog zo vaak heb gezien. Als ik je zag ouwehoerde ik altijd 100 uit, over alles en iedereen probeerde ik je te updaten. Want dan bleef je toch nog op de hoogte. Het is jammer dat ik je nooit heb kunnen vertellen hoe bijzonder ik je vond en hoeveel je hebt betekend voor me in mijn jonge vormende jaren in het ACU.
Lieve Dick, we missen je, en vandaag nemen we afscheid van je, maar zullen we ook vooral je leven met elkaar vieren.
- Jennifer

Ik weet niet meer wanneer ik Dick leerde kennen maar het moet ergens halverwege of eind jaren 90 geweest zijn in Acu.
Dick was voor mij iemand waarvan het vanzelfsprekend leek dat hij er was maar ondertussen was hij op de achtergrond ook het soort drijvende kracht zonder wie een alternatieve muziekscene nauwelijks mogelijk zou zijn.
Op een gegeven moment viel mij op dat ik hem in al die jaren,eerst in acu en later in db's nog nooit op een onvertogen woord heb kunnen betrappen over iets of iemand,terwijl het me toch sterk leek dat een gebrek aan aanleiding daarvan de oorzaak was. Ook leek hij er voldoening uit te halen om de optredende bands met een soort hoffelijkheid te behandelen die ze soms het gevoel gaf dat ze van adel waren o.i.d. , en misschien waren ze dat op een bepaalde mannier ook wel een beetje in zijn ogen.
Dick,de ziekte won het langzaam van je lichaam maar niet van je hoop,je wilskracht,je passie voor muziek en wat niet, en van de dankbaarheid van mensen jou te hebben mogen kennen.
Wat dat betreft beeld ik mij graag in dat als ik zelf op een vergelijkbare mannier deze wereld verlaat,ik dat doe met een brede grijns op mijn smoel.Tot die tijd zal ik nog vaak aan je denken als iemand de deur voor mij openhoudt.

Proost Dick! Ook al is het dan maar een keer met een glas sojamelk.

Hey Dick,
Bizar dat we elkaar niet gewoon ergens tegen het lijf zullen lopen in Utrecht en dan een praatje kunnen maken... Ik kende je al een tijd, maar een paar jaar geleden werkte we allebei in Diemen en kwamen elkaar geregeld tegen op de terugweg bij de bushalte naar Bijlmer treinstation. Het waren relaxte gesprekken over alles en niets en ik leerde je wel wat persoonlijker kennen. Je was een goed persoon, vriendelijk en oprecht. Zo zijn er te weinig op deze wereld... en nu nog 1 minder...