Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ik leerde Nicoline kennen op de basisschool in Delft. We waren goede vriendinnetjes, Nicoline had veel fantasie en had een creatieve geest en dat vond ik erg leuk aan haar. Wij woonden toen nog op de Korvezeestraat. Nicoline kwam een keer bij mij spelen, we waren denk ik 7,8? Ik heb nog foto's van die ene dag, we hadden een brief in een fles gedaan en gooiden het in de vijver in de hoop dat de brief door iemand gevonden werd :). Maar wat me vooral van die dag was bijgebleven was dat Nicoline haar vader, Dirk, haar kwam ophalen. Ik herinnerde me hem als een grote vriendelijke man die ons in ons kleine huisje bezocht. Hij straalde altijd zoiets vriendelijks uit. Nicoline werd opgehaald en ging weer naar huis. Na afloop zei mijn vader: "Wat een vriendelijke man is die vader van Nicoline." Mijn vader is niet iemand die veel praat, dus als hij praat dan moet het indruk op hem hebben gemaakt. Later dacht ik er nog over na, want ik wist dat de vader van Nicoline arts was, en ik vroeg mij of Dirk het niet raar vond om ons gezinnetje zo te zien in een klein bescheiden huis, qua vermogen van een hele andere klasse en misschien niet op ons neerkeek ofzo... (de dingen waar ik me als kind mee bezighield...), maar dat was niet zo. Hij was niet zo'n iemand. Als er iets is wat ik denk ik van hem geleerd heb is dat vriendelijkheid en aardig zijn en elkaar benaderen als gelijken alle verschillen doet vervagen. Ik kwam hem jaren later nog tegen in Delft toen Nicoline inmiddels in Amsterdam woonde en hij zag er eigenlijk precies hetzelfde uit, met diezelfde glimlach en vriendelijke uitstraling. Ook al heb ik Dirk niet heel veel meegemaakt, toch zal ik die paar indrukken nooit vergeten. Ik wens Nicoline, Lisette, en haar moeder Ingrid heel veel sterkte dit jaar zonder Dirk. Wat moet zijn plek leeg zijn (in het Iraans is dat een gezegde voor iemand die erg gemist wordt).

Mijn vader was altijd heel goed in spreken. Hij begon wel steevast pas op het laatste moment aan zijn speech, een eigenschap die ik overigens van hem heb overgenomen. Maar soms begon zelfs ik mij zorgen te maken. ‘Pap, het is morgen al! Wat ga je zeggen?? Je hebt nog helemaal niets!’ ‘Kindje, kindje, maak je geen zorgen, het komt allemaal goed.’
Het kwam inderdaad ook altijd goed. Zoals hij sprak bij zijn pensionering. En zoals hij sprak op de begrafenis van mijn oom Wouter, zo mooi was dat. Dat was een van zijn beste vrienden, eigenlijk zijn broer. Wij hebben heel veel foto’s bekeken de afgelopen dagen, van onze heerlijke zonovergoten vakanties vroeger. Waar pappa en Wouter avond aan avond de meest bijzondere marketingplannen maakten voor de meest krankzinnige uitvindingen, waarvoor zij een ‘gat in de markt’ hadden ontdekt en waar zij schatrijk mee zouden worden. Allemaal nooit uitgevoerd uiteraard.
Van zakelijk avonturen van anderen kon hij ook erg genieten. Van die van mijn moeder, later van die van mij en van Nicoline. Van mooie kansen werd hij enorm enthousiast en hij had minder oog voor risico’s of voor minder verstandige aspecten van een leuk plan. Ik zal nooit vergeten dat ik net 6 was, toen we naar het concert van Michael Jackson gingen in de Kuip.
Mijn vaders lievelingsherinnering van toen ik klein was heeft hij het afgelopen jaar nog vaak gememoreerd. Ik was een kleuter en wij liepen hand in hand op de Voorstraat in Delft. Er was een voorval, wat precies gebeurde was voor de herinnering niet relevant. Maar er was iemand die iets onaardigs deed tegen pappa. Ik, als kleuter, voelde dat haarfijn aan. Ik keek naar hem op en zei: ‘dat vinden wij niet leuk hè pappa, zal ik hem een klapje geven?’
De verbondenheid die wij voelden was zo vanzelfsprekend en zo natuurlijk. Als wij de humor inzagen van een bepaalde situatie hadden wij aan één blik genoeg om enorme pret te hebben, ook al had de rest van een gezelschap dan niets in de gaten.
Zijn onvoorwaardelijke trots en liefde, zoals ik die altijd heb gevoeld, heb ik de afgelopen jaren ook kunnen herbeleven met mijn dochter Luana.
Al vanaf haar geboorte had mijn vader direct in de gaten dat zij, net als Nicoline en ik, een heel bijzonder meisje is. Ongelooflijk lief en buitengewoon slim.
Glunderend van trots vroeg hij in de Vermeer elke keer opnieuw om zich heen of ze zijn kleindochter Luana al kenden.
De laatste keer was Luana zelf trouwens ook supertrots. Omdat zij helemaal zelf was komen fietsen op haar grote nieuwe fiets. Toen wij weggingen hebben wij nog een extra rondje voorlangs gereden, om nog een keer naar opa te kunnen zwaaien vanaf de fiets. Hij stond intens te genieten en te lachen voor het raam.

Vandaag zwaaien wij voor de laatste keer, dag lieve pap

Mijn lieve oom Dirk
Ik herinner hem als een rustige, zachtaardige man met een luisterend oor en veel humor. Ik weet nog goed dat ik op familieverjaardagen me vaak een beetje terugtrok op een rustige plek omdat soms het lawaai en de herrie me te veel werd en behoefte had aan wat rust. Niemand begreep dat echt, maar Dirk wel. Hij had vaak datzelfde gevoel. Soms zaten we naast elkaar en zeiden we niet zo veel en soms had ik met hem een goed gesprek dat vakopleiding wat meer diepgang had dan de dagelijkse dingen.
Ik weet ook nog dat we een keer met de hele familie in de herfstvakantie naar het Speulderbos gingen. Het was toen buiten erg koud en ik had geen handschoenen aan. Mijn handen waren bevroren als ijsblokjes. Dirk maakte mijn handen toen warm door mijn handen vast te pakken .

I had many conversations with Dirk. I liked him a lot, he was an interesting and kind man.
I send Nicoline, Lisette and Ingrid all my love."

Ik zal proberen dit verder uit te leggen.
- Zijn vakbekwaamheid. Dirk was een heel goede, deskundige, uiterst ervaren en veilige anesthesist. Toch kon hij het niet laten om te kijken waar de grenzen van veiligheid lagen. Een voorbeeld was zijn in Nederland absolute unieke methode om volwassenen te sluderen.(=van hun keelamandelen te ontdoen met een soort guillotineachig mes) Het bleek in zijn handen maar dan ook alleen in zijn handen jarenlang een uiterst efficiënte en veilige techniek, die helaas nooit in anesthesiologieland zal worden erkend, sterker nog om met de woorden van onze ex-collega KNO arts, tevens anesthesist Berkovic die nu 91 jaar is te spreken: “Als hierbij iets gebeurt, collega, is er geen advocaat te vinden in Nederland die u zal verdedigen en geen rechter die u zal vrijspreken”. Maar bij Dirk ging dit altijd goed. Ikzelf durfde het niet.
- Zijn speciale gevoel voor humor, dat altijd in zijn brein actief en creatief was en ook altijd paraat. Voorbeeld: Dirk dacht vaak over van alles en nog wat na en had dan ineens zoals hij dat noemde “een gat in de markt ”ontdekt. Zo had hij voor plastisch chirurgen de omgekeerde flapoorcorrectie bedacht. Als je ouder werd en hardhorend dan moest iedereen i.p.v. een hoorapparaat te nemen eerst zijn oren tot flaporen laten corrigeren. Dan kon je dat hoortoestel nog jaren uitstellen. En het grappige was, hij meende dit serieus.
- Zijn dag- en nachtritme of liever het afwezig zijn daarvan. Hij waakte en sliep eigenlijk altijd tegelijkertijd met de nadruk op waak. In de beginjaren van onze maatschap belde Dirk regelmatig ‘s nachts om 3 uur op om even wat te bespreken of hij had weer een gat in de markt gevonden, waar hij het dringend over wilde hebben, geen idee hebbend dat het midden in de nacht was. Dan zei je “sorry Dirk maar het is 3 uur in de nacht. En dan antwoordde Dirk verbaasd. “Is het al zo laat?” Daarom Had Dirk er ook geen enkele moeite mee om diensten te draaien, sterker nog hij deed dat graag. De keerzijde was dat als we een belangrijke vergadering hadden bv met de RvB en je keek naar Dirk dan zat hij vrijwel altijd opzichtig te knikkebollen. Dirk was ook altijd bereid diensten van je over te nemen als er iets was of als de dienst je slecht uitkwam. Dirk was een fantastische collega, waar je zonder gêne met al je problemen hoe gek ook terecht kon. Dirk vond niets te gek.
- Dirk zijn talent voor administratie of liever het afwezig zijn daarvan. Graag deed Dirk zijn eigen financiële administratie tijdens de dienst op het ziekenhuis. Hij had dan 3 plastic zakken, 1 met onbetaalde rekeningen, 1 met betaalde rekeningen en 1 met aanmaningen. Het ging dan als volgt: hij pakte een aanmaning, zocht er de rekening bij, betaalde, nietje erin en dan in de zak met betaalde rekeningen. Simpel, efficiënt maar ietwat primitief. Maar dan weer de tegenstelling. Op een gegeven moment is Dirk zich bezig gaan houden met de codering van onze verrichtingen en dat ging op wat wij zo noemden .de witte kaartjes. Dat was in de tijd dat iedereen nog begreep, ook de patiënt wat we declareerden en of het klopte. Nu begrijpt niemand en ook de specialist zelf niets meer van zijn eigen declaraties, doordat de zorgverzekeraars ingezet hebben op transparantie. Die codering ging dan bij Dirk ineens met een enorme inzet, discipline en perfecte zorgvuldigheid. Hieruit blijkt weer zo’n tegenstelling.
- Dirk had eigenlijk altijd een goed humeur deed me altijd een beetje aan Ollie B Bommel denken, een heer van stand, maar dan wel tot het moment dat het omsloeg. Het koste erg veel moeite om hem boos te krijgen. De meesten lukt dat nooit, zeker vrouwen niet, maar als dat wel lukte berg je dan maar, dan waren voor lange tijd de rapen gaar. Een van onze kaakchirurgen weet daar nog goed over mee te praten. Dat kwam gewoon nooit meer goed en dan had je een slecht leven op de OK.


Dirk had veel moeite om zijn mooie vak vaarwel te zeggen en met pensioen te gaan. Dat was in 2005.
Hij begon langzaam ook wat problemen te krijgen met zijn gezondheid.
Hij kreeg het een keer op de parkeerplaats van het ziekenhuis plotseling benauwd en bleek een longembolie te hebben. Zo kwam hij ongewild in het medische circuit terecht. Achteraf was dat een geluk bij een ongeluk want het bleek dat hij diabetes had, die waarschijnlijk al veel langer bestond. Maar Dirk had weinig met discipline en dat heb je nodig voor een goede regulatie van diabetes, dus ging dat niet altijd goed. Hij was zoals dat heet niet altijd therapietrouw.
Helaas heeft de maatschap de jaren na zijn pensionering weinig contact gehad met Dirk. Het leek alsof hij zich bewust terugtrok en geen contact wilde. Zoals zoveel dingen bij Dirk hebben we dat nooit begrepen.
Vorig jaar hebben mijn oude maat Willem Jansen en ik hem nog eens bezocht in zijn verzorgingshuis hier in Amsterdam. Het was een heel gezellig bezoek. Dirk zat enorm op zijn praatstoel en had er duidelijk heel veel plezier in. Helaas was hij aan een rolstoel gekluisterd omdat zijn