Frank was de vader van het Vmbo op het Dalton.
En het Vmbo was een club waar je bij wil horen. Je werd met zorg door hem uitverkoren en als je er eenmaal in zit ga je niet meer weg. En hij wist precies wie hij moest kiezen. En hoe hij het een hechte club moest maken.
En met deze club moest hij de kinderen niet alleen opleiden, maar ook opvoeden. Dus we gaan op reis. Niet winkelen in Aken of wandelen door de bossen, we gingen op zoek naar wat mensen doen als ze veranderen in beesten. De Berlijnse muur en als apotheose Auschwitz. Ze een onuitwisbare herinnering bieden die hun kijk op het leven drastisch zou beïnvloeden. Achthonderd kinderen heeft hij zo op sleeptouw genomen en wij van de club mochten mee.
Frank was de vader van het Vmbo. Hij was snel een energiek. Snelwandelde door de school, door Berlijn, door Krakau. En hij wist precies waarheen. En in zijn kielzog zeventig kinderen een zeven leraren. En zo leidde hij ons door de steden en door de school. Zingend, almaar zingend, want hij genoot. En als Frank genoot zong hij. Ook tijdens het eten, maar dan trommelde hij er ook bij.
Hij was niet alleen snel van lijf, maar ook razendsnel van brein. Plannen, ideeën, zijn hoofd stond niet stil. Tijdens rapportvergaderingen vuurde hij woordgrappen op ons af. Ik probeerde hem soms voor te zijn, maar hij vuurde sneller dan zijn eigen schaduw.
Frank was de vader van het Vmbo. Als je er uitgestuurd was en je je bij hem moest melden werd hij zelden echt boos. Dat kón hij gewoonweg niet, want hij hield van kinderen. Hij begreep ze en had daardoor enorm veel geduld. Toen eens besloten werd dat hij strenger moest zijn, bleek dat dat voor hem een onmogelijke taak was. Hij wilde wel. Hij kon het niet. Hij moest een trui van een boze kabouter aan tijdens het streng toespreken van de kinderen. Opgelucht trok hij achteraf de trui weer uit. Hij maakte liever plezier met ze. In de achtbaan of in die hele hoge toren waar je met een bloedgang gillend naar beneden werd gedonderd.
Frank was de vader van het Vmbo.
Ik weet niet hoeveel leerlingen hij een diploma heeft uitgereikt, maar het zal tegen de duizend lopen. En elk van deze kinderen gaf hij het gevoel evenveel aandacht aan hem of haar te besteden bij deze uitreikingen. Vlak voor de uitreiking was hij zenuwachtig. Dat was gek. Deze zelfverzekerde, intelligente man ijsbeerde door de aula tijdens het praatje van Paul Hendriks en dat van de ouder vereniging. Maar dan was het zijn beurt een daar ging ie. Dan waren de zenuwen voorbij en was hij scherp, snel, ontroerend en grappig. Hij heeft van ze gehouden, stuk voor stuk. Van dat lieve stille jongetje, maar meer nog misschien van die luide brutale meiden met een hart van goud. Nooit een trap na, altijd positief, ook al hadden ze het hem soms best moeilijk gemaakt.
Frank was de vader van het Vmbo.
En ik mocht bij de club. Dat vind ik heel speciaal. De man die ik bewonderde wilde mij erbij hebben.
Hij leek onsterfelijk. Hartoperaties, nee zelfs een vrachtwagen kreeg hem er niet onder. Frank was de vader van het Vmbo en wat hadden we graag gewild dat hij de opa van het Vmbo was geworden.
Arjaan.
