12 januari 2011... een jaar geleden alweer. Radio, televisie, tijdschriften en kranten, allemaal besteden ze weer even aandacht aan de ramp in Haiti. Het is goed om er weer even bij stil te staan, het is vreselijk om te constateren dat een jaar later de mensen daar nog steeds tussen de puinhopen in tentjes wonen, het is goed om te beseffen dat Haiti nog steeds hulp nodig heeft.

12 januari 2010... een jaar geleden alweer. Een jaar geleden dat Gaby, Gosse, Erline en Wilaire op het gelukkigste moment van hun leven de aarde hebben verlaten. Regelmatig heb ik het afgelopen jaar aan hen gedacht. Het had zo anders moeten zijn... Een van de laatste woorden die ik tegen Gaby zei \" jullie leven zal straks nooit meer hetzelfde zijn...\", maar dat het zo zou zijn had niemand kunnen bedenken.
Nog steeds is het bizar en onwerkelijk, nog steeds is het onvoorstelbaar dat dit is gebeurd.
Vorige week heb ik hun foto´s van de eerste en tweede dag als gezin nog zitten bekijken. Wat een intens geluk straalt daar toch van af. Ik had ze er zoveel meer van gegund.

Voor iedereen die ´iets met Haiti heeft´ is vandaag een dag met een zwart randje, een dag van terugblikken en herinneringen. Maar voor de familie van Gaby en Gosse zal het extra zwaar zijn.
Lieve familie, jullie zijn in mijn gedachten en ik wens jullie alle goeds en veel sterkte!
Gaby, Gosse en de kinderen leven voort in onze harten en gedachten.

Lieve familie en vrienden,
Veel sterkte, vandaag en alle andere dagen.
Saskia

Al weer een jaar geleden dat verschrikkelijke bericht in Haiti. Ze worden nog ieder dag gemist. Familie veel sterkte deze dagen.

Wij willen graag de gehele familie, maar in het bijzonder onze collega Monique sterkte toewensen op deze memorabele dag. Moge God bij jullie zijn.

Lieve Gosse,
Zoveel mooie momenten van herinnering hebben het afgelopen jaar laten passeren maar ook zo veel momenten van gemis, verdriet, onze gesprekjes, lachbuien, lolletjes die er niet meer zijn.
We staan er vanavond in die kroeg Gos, en brengen een toast uit op jou, Gaby, Erline en Wilaire.

Liefs Miran en een knuffel van Romy en Jill Xxx

Deze dag.... De herinnering aan het verlies zal steeds opnieuw pijn doen.

Lieve familie,
Af en toe kom ik een kijkje nemen op deze site en mijn hart huilt dan verschrikkelijk. Gaby \'kende\' ik van de haitikidslijst en net als zovelen hebben wij door de aardbeving onze (3) kinderen versneld thuisgekregen. Daarom voel ik me schuldig om mijn geluk. We hebben met zovelen Gaby en Gosse in ons hart goede reis gewenst en gedacht: Wanneer kunnen wij eindelijk afreizen? Dan is het onvoorstelbaar dat diezelfde verschrikkelijke aardbeving die hen het leven heeft gekost om een van de allermooiste dagen van het leven, ervoor heeft gezorgd dat als onze kinderen 10 dagen later thuis kwamen. Hoe dubbel is dat?
Mijn hart gaat uit naar de opa\'s en oma\'s die hun kleinkinderen nooit levend in hun armen mochten sluiten en hun kinderen verloren. Wat is het leven soms wreed.
Ik denk aan jullie, hou de tranen in en knuffel mijn drietal nog eens extra.
Lieve Gaby, Gosse, Erline en Wilaire: jullie hebben dit niet verdiend, maar gelukkig waren jullie samen.

Lieve groet Natasja

Bijna zeven maanden later en ik denk nog bijna iedere dag aan Gosse, Gaby en hun kinderen. Heb net hun website bezocht en al die foto\'s bekeken die zoveel levenslust uitstralen. Ik kan er nog steeds niet bij dat hun dit heeft moeten overkomen, wat een noodlot... Ik heb een aantal jaren terug intensief met Gosse samengewerkt en hem daar leren kennen als een prachtgozer. Ik wens familie Best, Van den Bor en alle vrienden heel veel kracht en sterkte toe, de dierbare herinneringen die jullie hebben aan Gosse en Gaby zullen daarbij vast en zeker veel steun geven.
Voor mij zijn Gosse en Gaby voor eeuwig!

Elke dag, bij het openen van mijn slaapkamergordijnen, kijk ik jullie tuin in.
Elke dag, als ik naar mijn auto loop, kijk ik naar jullie huis.
Elke dag, als thuiskom , kijk ik naar jullie foto.
Elke dag vraag ik me af waarom.
Elke dag laat ik een diepe zucht.
Elke dag.

Ben met Senna op zoek gegaan naar jullie op de begraafplaats en we hebben jullie uiteindelijk gevonden.
Zó dicht bij huis en toch zó ver weg....
De kinderlijke vragen van Senna en haar persoonlijke verdriet over het verlies van de nog te ontdekken vriendschap met \"haar\" buurmeisje Erline was hartverscheurend.

Senna en ik gaan jullie vaker opzoeken op jullie rustplaats al voelen we jullie aanwezigheid \"thuis\" meer.

Nog even heel wat anders Gosse en Gaby: Heb eindelijk de juiste kleur verf gevonden voor de balkons! Hoop dat jullie erom kunnen lachen, waar jullie dan ook zijn...

Kus van ons.





Hoop met heel mijn hart en ziel dat jullie

Wat een mooie site over gaby en Gosse. Elke dag neem ik een kijkje en zie wat voor parchtige en liefvolle ouders het zijn. gaby en Gosse zijn er niet meer maar wel in ons hart. Nooit zal ik dit gezin vergeten.
Groet Esma