Karin, die thuis altijd Kaar werd genoemd, noemde mij Car. Dat werd wat verwarrend tijdens het werk. En toen ze vertelde dat haar oma altijd Kaatje werd genoemd, was dat voortaan ons koosnaampje voor haar. Kaat, Car, Mark en Cis. We waren 11 jaar lang het BrandNewWay-Dreamteam. En wat was dat altijd weer een feestje. Om maar niet te spreken van de talloze Otelli-taarten (aardbeienbavarois vonden we het lekkerst) met vuurwerk die we hebben weggewerkt en de evenzovele flessen Jip-en-Janneke-nep-champagne die we hebben ontkurkt.
Ze was de superster in onze Kids' Skills movie tijdens de certificeringsdagen (diploma-uitreikingen), waarbij we samen een komisch rollenspel speelden, waarin Karin een kind speelde dat erg werd gepest. Ik speelde een super-foute 'Kids' Kill'- coach, die haar met tenenkrommende precisie nog verder de prut in wist te helpen. Onze cursisten mochten dan in een regie-model dat spel weer rechtbreien tot een acceptabele coaching sessie. Het lukte ons bijna niet meer om het 'fout' te doen. En we deden het regelmatig bijna in onze broek als we de hilarische scenes speelden, waarbij Kaat heel triest en zielig moest reageren op wat ik deed. Het spel had een vast verloop. maar door daar iedere keer weer wat op te variëren verraste ik haar nog wel eens met een onverwachte nieuwe grap. Daardoor lukte het haar niet altijd haar rol heel serieus vol te houden en vloog ze soms de bocht uit in een vette schaterlach.
Met Mark, een van onze acteurs kon ze het ook goed vinden. Van hem leerde ze zelf ook de rol van trainingsactrice op zich te nemen. Geen eenvoudige taak, omdat je dan niet alleen een rol speelt, maar ook de juiste leerervaring moet inbouwen voor de cursisten.
Lief en leed
Tijdens de reistijd in de auto deelden we samen lief en leed, gaven we elkaar feedback, tips en soms ook een vette knipoog ter relativering, want soms kan een mens nu eenmaal lekker in zijn eigen mind-movie zitten. Dat was onbetaalbare quality time voor ons allebei.
Gedenkwaardige herinneringen
Ik kan nog wel doorgaan met anekdotes. Er zijn er gewoon teveel om op te noemen.
Maar absoluut gedenkwaardig is deze:
Onze conferentie in 2009. Jij en ik haalden Ben Furman van Schiphol. Hij droeg een spijkerbroek en een poloshirt dat eruit zag alsof hij net de kamer had geschilderd. En in zijn hand had hij alleen een kleine rugtas, waar zijn laptop in zat. Karin keek mij aan en we wisten het allebei tegelijk: in koor vroegen we,"Ben, heb je nog meer bagage?" "Nee", zei Ben en Karin schoot in een onbedaarlijke lach. Wij hadden net een paar dagen daarvoor samen een chique outfit geshopt bij Pauw, in Haarlem. We reden voordat we naar ons hotel (Hilton in Soest) reden, daarom maar snel even naar het dorp Baarn, naar de society-shop. Het was nog net geen sluitingstijd en in de auto belde Karin de winkel al mobiel met de mededeling alsjeblieft even open te blijven voor een "fashion-emergency". En dat kreeg ze zowaar voor elkaar. Ben liet het zich aanleunen en Karin gaf op haar onnavolgbare wijze charmant antwoord. Ze hielp met uitzoeken en passen en ruimde alle achteloos door Ben achtergelaten rommel in de paskamer weer rustig op. Na een half uur intensief personal shopping-assistant spelen had ze het voor elkaar dat we de deur uitgingen met een mooie nette outfit voor Ben, die immers de ster van onze conferentie was. Terug op onze hotelkamer hebben we de tranen van plezier over onze wangen gelachen. Vooral over de werkelijk schaapachtige, niet begrijpende Ben, die zich echter niet tegen twee zulke sterke vrouwen durfde verzetten.
Multi-talent
Karin was en kei in waar ze zich toe zette. Er was niet veel dat ze niet kon, of niet bereid was in rap tempo te leren. En vooral vergat ze nooit om er ook van te genieten, dat hebben we gedaan. Veel geleerd, veel genoten, veel gedeeld, en veel gegroeid. Ook bij tijd en wijle samen gehuild, want zo is het nu eenmaal in het leven: "shit happens", ook bij ons, en vaak konden we elkaar om en om weer steunen, motiveren, knuffelen.
Tot dat in ons beider leven de tegenslagen zich in een snel tempo opstapelden en synchroon gingen lopen. Toen lukte het niet altijd meer er voor elkaar te zijn op cruciale momenten. Maar gelukkig bleven we ons verbonden weten en belden we in lange telefoongesprekken waarbij we soms de tijd vergaten.
Wat Karin voor mij heeft betekend en altijd zal blijven betekenen is niet in woorden te vatten. Dankbaarheid en een glimlach is wat rest.
Dat is ook zo voort de oudcollega's, Cisca, Mark, Ben, enz... De tijd bracht veel veranderingen, ook bij ons en bij haar. Wegen gingen zijdelings, parallel en gelukkig ook nog gekruist. En dat is goed.
Het zou zonder kaatje ook niet meer hetzelfde zijn.
Mats, Ian en Erik, en naaste familie, wat een prachtig afscheid hebben jullie Kaatje gegeven. En wat ontroerd voelde ik mij, toen aan het begin Mats en Ian samen de kaars aanstaken, die ik haar lang geleden heb gegeven om alle levensgebeurtenissen bij te lichten. Ontroerd door dat gebaar en ook diep ontroerd om te zien dat die kaars ook echt met jullie heeft meegelopen, veel heeft gebrand.
Blijf dat alsjeblieft ook verder doen. En als ooit het eind van de kaars is bereikt, weet dan, dat ik jullie graag een nieuwe zal geven om jullie verder bij te lichten.
Jullie waren en zijn haar licht. Altijd!
In liefde, Caroline
