Waarom zo vroeg...

Lieve Karin,
Waar moet ik beginnen? 22 jaar geleden ongeveer werden jullie onze buren. Twee yuppen met een heel leven vol ambities en dromen voor zich. Een geweldig stel. Heel veel werken, werken en studeren. Maar toen werd je moeder en wat voor één! Twee fantastische jongens waar jullie voor door het vuur gingen. Wat hebben we veel meegemaakt met elkaar: Hele mooie dingen, verdriet, liefde, gezelligheid.
Ondanks het leeftijdsverschil was er geen verschil. Toen jouw diploma als
kindertherapeut. Wat was je trots, en terecht! Je eigen praktijk, hoe mooi was dat.
En toen die kink in de kabel. Wat had ik jou/jullie nog vele mooie jaren gegund. Het mocht niet zo zijn. Ik hoop dat je de rust zal kunnen vinden die je zo verdient.
Alle liefs voor jou, maar zeker ook voor Eric, Mats en Ian, ouders en jullie zo dierbare familie.

Ineke,
en zeker ook Bert,
ook al is hij hier niet meer.

Toen Ian en Jort bij elkaar in de kleuterklas op de Bavo kwamen, bleek dat Karin en ik samen in het ziekenhuis hebben liggen zwoegen om de jongens op de wereld te zetten. Er zit maar een paar uur tussen hun geboortes, we lagen naast elkaar in hetzelfde ziekenhuis.

Jort zit hier naast mij en herinnert zich wat een lieve moeder Karin was. Jort: “Ik kwam vaak bij jullie spelen. Toen wij als kleine jochies naar een Star Wars film wilden kijken, dacht Karin net zo lang mee, tot een goede film was gevonden. Karin kon als een van de weinige moeders over zoiets als Star Wars meepraten en kon precies inschatten wat het beste voor een bepaalde situatie was. Ik was altijd op mijn gemak op de Tesselschadestraat 53, en Karin speelde daar een belangrijke rol in.”

Gezamenlijk hebben we mooie avonden beleefd; onder andere uitbundig dansen bij Pacha, maar ook fijne gesprekken bij elkaar thuis.
We bleken tegelijkertijd in Thailand op vakantie te zijn, en toen Eric daar in het ziekenhuis lag zochten we elkaar op en gingen we met de kinderen op pad.

Karin was een prachtige vrouw, vol humor en met inzicht in mensen en situaties.
Ze was oprecht geïnteresseerd en kon ook kritisch zijn, maar altijd recht vanuit het hart. Dit is een combinatie die je niet vaak bij vrouwen ziet; echt een voorbeeld. Als kindertherapeut vond ik haar een bevlogen collega, waar ik met veel vertrouwen kinderen naar verwees.

Lieve Karin,
Wat laat je een grote leegte achter… En nog het meest voor jouw jongens en familie. Wij wensen jullie echt alle sterkte en liefs om dit grote verdriet te kunnen dragen.
Frank, Jort, Jente, Jip en Jasmijn

Lieve Eric, Mats en Ian,

Deze maand is het 14 jaar geleden dat wij bij jullie in de straat kwamen wonen, als bijna-buren, met Bert en Ineke tussen ons in. Ik herinner me nog goed hoe ik Karin en jullie voor het eerst ontmoette in 'de poort' achter onze tuinen. Ontelbaar veel ontmoetingen volgden. Veel buiten: Spelen in de poort, met z'n allen spartelen bij ons in het iets te groot uitgevallen opblaaszwembad, experimenten doen met insecten en met cola-vulkanen, heerlijk samen eten met elkaar en mooie gesprekken voeren op spontane en later geplande BBQ's bij jullie in de tuin, samen met Noor en Kees en Bert en Ineke. Ik voel me verrijkt dat ik van zo dichtbij heb mogen genieten van hoe jullie, Mats en Ian, net als Kees en Noor, van vrolijke kleuters naar mooie jongvolwassenen zijn gegroeid.
Er is veel gebeurd en veranderd in de 14 jaar dat we elkaar kennen. We hebben tot nu toe heel wat lief en leed gedeeld. De afgelopen maanden was ik weer iets vaker bij jullie over de vloer, samen met Kees genieten van het nestje jonge poesjes, waarvan wij er één mochten adopteren en waardoor we met de komst van Moos ook nog meer verbonden zijn. One big family, zei Kaar, als we het daarover hadden tijdens de winterse wandelingen die ik de laatste maanden met haar liep.
Het is nog niet te bevatten, dit plotselinge einde dat Karin, jullie en ons is overvallen. Wat ik wel nu zie, is dat jullie door liefde gedragen worden, door de herinneringen aan de mooie tijd die jullie hebben gehad met Kaar, en door de liefde voor elkaar en om jullie heen.
Geniet van elkaar. En laten we elkaar snel weer eens ontmoeten.
Dikke knuf,
Bianca

Lieverd, wat een verrijking ons samen zijn. Onze gedeelde dromen. Onze passie om voor kinderen het verschil te maken. Er zijn vele herinneringen die ik kan benoemen. Morgen in de speech komen er nog meer. Nu drie herinneringen uit de afgelopen vier maanden die in mijn hart gegrift staan.

9 november 2018 had ik de poncho voor je verjaardag gemaakt. Gehaakt voor mijn lieve vriendin. Je genoot van de zachtheid en wat was je er blij mee. De poncho paste precies bij de kleding die je die dag droeg. Je droeg de poncho daarna veel. Gisteren bij de condoleance zag ik dat je de poncho ook droeg. Met liefde gemaakt en met liefde gedragen tot het eind.

28 november 2018
De paardencoaching om onze missie en visie scherp te stellen. Ik geloof dat je hier iedere keer als we elkaar zagen over sprak. Het veld dat de paarden creëerden had veel indruk op je gemaakt. De paardencoach was zelf ook onder de indruk van de opstellingen. Dat laat zien wat voor een kracht en passie we met zijn drietjes deelden en verspreidden. In de middag hebben we bij de Plekk in Amsterdam samen verder gedroomd. En in de avond deelden we onze visie over verandering in onderwijs bij TedXeducation. Een hartverwarmende dag om nooit te vergeten.

28 februari 2019
Is de laatste keer dat ik je gezien heb. We hadden onze evaluatie bij Inholland. Het verschil wat we willen maken, hebben we samen daar gemaakt. En het gaat een vervolg krijgen. 10 april zou ik met jou in Den Haag starten. Birgit zal jou vertegenwoordigen. En jij bent er in een andere vorm zeker ook bij!

Slechts drie herinneringen van de vele, waar we samen zó van genoten hebben. Lieverd, alle prachtige herinnering draag ik voor altijd in mijn hart!

Edith (die eigenlijk ook Karin heet ;)