Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Eigenlijk zouden we elkaar al heel lang moeten kennen, bijna even oud en in hetzelfde dorp opgegroeid. Mijn actieve herinneringen zijn echter van een tijd later. Ongetwijfeld hebben we op de soos ook wel contact gehad, maar mijn meest actieve herinneringen komen uit een andere tijd. Met name doordat we allebei goed bevriend waren met Ted. Toen hij voor zichzelf begon in het Wapen van Zuidland waren we daar beiden zeer vaak te vinden om bij hem te werken. Ik heb aan die tijd veel gave herinneringen. Als we samen aan het werk waren, hadden we altijd lol. Het was nooit saai om met jou te werken.
Ted, jij en ik hadden veel onderlinge grapjes en binnenpretjes. Ik kan niet meer alles navertellen. Buiten dat wellicht niet alles geschikt was om na te vertellen, was jouw geheugen veel beter dan de mijne en ben ik echt veel vergeten. Maar ik ben niet vergeten hoeveel lol we hebben gemaakt. Ik denk met veel plezier terug nog aan de vele gezellige uurtjes na sluitingstijd of de zondagochtenden waar we weer brak maar toch vrolijk aan het werk waren. Ik vond het erg fijn om met je samen te werken. We hadden denk ik dezelfde instelling en wilde allebei zorgen dat de klanten het naar hun zin hadden.

Na de periode van het Wapen van Zuidland werd ons contact wel wat minder. Door de ziekte van Ted kregen we weer een intenser contact. De reden was niet leuk, maar ook toen ontdekte ik weer hoe goed we met elkaar kunnen opschieten. Met jou een gesprek aangaan is altijd verrassend. Je hebt de gave om precies te vertellen waar het op staat, in je geheel eigen treffende stijl.

In deze periode heb ik Marit leren kennen. Zo goed om te zien dat je een soulmate had gevonden, mooi om te zien hoe goed jullie bij elkaar passen. En wat doet het een verdriet dat jullie niet meer tijd samen is gegeven. Ik ben blij dat we de laatste tijd weer wat meer in contact met elkaar waren en dankbaar voor de gesprekken die we nog hebben kunnen voeren. Ik vind het ongelooflijk dat je er niet meer bent en wil Marit en je familie heel veel sterkte en kracht toewensen met dit grote verlies.

En daar kwam Kees weer aan gefietst. FF een bakkie doen.
Haast bijna dagelijks kwam Kees binnen om een koffie verkeerd te drinken op ons terras in Zuidland. Man wat missen we dat!!!
Je had een duidelijke mening over alles wat ik zo waardeerde in je.
En toen kwam dat bericht……
Het leven is niet altijd eerlijk.
Lieve groet, Ton En Ardien (Slands Bakkie)

Kees leren kennen in de laatste, tevens moeilijkste fase in zijn leven. Een krachtige man, met een evenzo sterke vrouw naast zich. Wat bijzonder triest dat deze dag, jullie trouwdag, niet gevierd kan worden!
Herinneringen……….🥂
Lieve groet, John Spanjersbergh

Lieve Kees, geen wielerkoers meer t zelfde, zonder jouw reactie, geen Piano man op de radio meer t zelfde, je wordt gemist… 😘

De 5 jaar kom je niet meer volmaken samen met je lieve Margit. Ik heb haar vanmorgen vroeg een virtuele knuffel gestuurd vanuit de duinen bij het zuiderstrand. Het had zo anders moeten zijn. Marjorie.

Lieve Keessie
We gaan eigenlijk heel wat jaren terug.....jij was het neefje van m'n beste vriendin. We zagen elkaar geregeld. Was het niet op de soos dan was het het wel op het durp of bij opa van Sintmaartensdijk op zondag morgen. Ook ben ik een paar dagen op de camping geweest in Frankrijk bij jullie. Was een leuke tijd. We zijn elkaar daarna een soort van uit het oog verloren maar als we elkaar zagen was het ook weer goed. Totdat je bij ons in de straat kwam wonen en helaas ziek werd. Het contact werd ietsjes meer. Zag je geregeld voorbij fietsen of wandelen en dan was het altijd ff zwaaien of een praatje. Mijn appeltaart was toch wel 1 van de lekkerste zei je.....helaas mocht ik er niet meer voor je bakken ....maar als ik hem bak dan zal het altijd een herinnering zijn aan jou..

Lieve Keessie bedankt voor de mooie herinneringen ❤️❤️

Kees en ik spraken af op een terrasje in Zuidland. Ik weet niet meer precies wanneer. Ik had haast en daar schaamde ik me voor toen ik Kees eenmaal alleen op het buitenterras zag zitten. Hij droeg een Tour de France pet en handschoenen.
'Ik reageer slecht op metaal', zei Kees die geen grap maakte, 'vandaar die handschoenen.'
We haalden herinneringen op. Chantals WK overwinning in Bergen kwam ter sprake.
'2017 alweer. De tijd vliegt', zei Kees.
Ik schaamde me nog meer voor mijn eerdere haast. Voor een terminale kankerpatiënt vliegt de tijd met de snelheid van een raket. Na de koffie zeiden we elkaar gedag.
'Je blijft toch nog wel effe he Kees?', vroeg ik hem terwijl ik hem omhelsde.
'Hier op het terrasje voorlopig nog wel ja', antwoordde hij.
De realiteit en de humor vochten om voorrang en ik tegen de tranen.

***

Marco Hendriks (Rotterdam, 28 juni 2022)