Tweemaal mocht ik mee met Koen Koch op zijn reizen door WO I in Vlaanderen en Noord Frankrijk. Als een geboren verteller maakten zijn kennis maar vooral zijn gevoel voor het (zinloos) lijden en sterven van de gewone soldaat veel indruk . Het tragische verhaal van de zoon van Käthe Kollwitz, die als soldaat al meteen zou sneuvelen,aan het front, vertelde hij met tranen in zijn ogen.. In Ieper vroeg ik hem of hij nou nooit eens genoeg kreeg van die oorlog. Hij zei: "Het wordt alleen maar erger". Ik zal het nooit vergeten.
Zijn boeken blijven maar zijn columns in Trouw mis ik nog steeds. Scherpe analyses naar mijn hart. 'Oorlog aan de oorlog', was zijn motto. Maar Koen was ook een erg aardige man met wie je gezellig een glas wijn kon drinken.
En nu wordt alles herinnering. Sterkte voor hen die hem lief hadden.

Een paar jaar geleden intensief mailcontact gehad over een dagboek uit WO1.
Helaas elkaar nooit ontmoet.Nu werken we zelf verder aan het dagboek, met Koen in gedachten.
Dank voor alle prachtige boeken, ook met mij reizen ze mee naar de slagvelden .

Koen is dood en dat doet pijn. Via twee slagveldreizen wist hij mijn latente belangstelling voor WO1 om te vormen tot een passie voor dit onderwerp. Zijn heldere, eenvoudige uitleg, die ook zijn boeken kenmerkte, verbaasde en verraste mij elke keer weer. Wat mij het meest heeft getroffen, is de wijze waarop hij, binnen de massale waanzin van die tijd, met name aandacht gaf aan het leed van het individu. Individuele verhalen, muziek, gedichten en dagboeken gebruikte hij daarbij ter onderstreping van zijn betoog. Ik ben nog steeds onder de indruk van de emotie die doorklonk in zijn stem, toen hij in de bus op weg naar Vladslo voorlas uit het dagboek van Käthe Kollwitz. Bijna terloops merkte hij daarna op dat als hij deze emotie niet meer zou voelen, hij direct zou stoppen met deze reizen.
Emotie is nu wat ons rest. Ik wens iedereen kracht toe om nu en in de toekomst met dit verlies om te gaan.

Koen Koch leerde ik kennen toen hij wekelijks zijn column kwam inleveren bij Trouw. Ellke keer ging dat gepaard met een klein college over het belang van de Europese Unie, de politieke situatie in Den Haag of de PvdA in het bijzonder. En natuurlijk ging het heel regelmatig over de Eerste Wereloorlog.
Ik mocht mee op een van zijn reizen, langs Ieper en Diksmuide. Het maakte indruk, niet alleen vanwege de drama's die zich op de slagvelden hebben afgespeeld, of de vele slachtoffers die vielen, maar vooral omdat Koen daar zo bewogen en betrokken over kon vertellen.
Ik miste hem al in de krant en vind het enorm verdrietig dat hij nooit meer zo mooi, als een echte onderwijzen kan vertellen. Maar ik denk graag terug aan die zinnige, maar ook vrolijke momenten op de krant.
Ik wens zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen veel sterkte met dit grote verlies.

Tijdens mijn studie aan de Rijksuniversiteit Groningen heb ik door het extra (algemeen vormend) vak, De Eerste Wereldoorlog en het aanzien van de 20ste eeuw, kennis gemaakt met de heer Koch. Ondanks dat het college in de avond was, trok hij steevast elke week een volle zaal. Van het eerste tot de laatste minuut genoot ik van zijn verhalen, de met emotie voorgedragen gedichten en het verhaal van de dag uit het boek 365 Soldaten uit de Groote Oorlog.

Ik hoefde dan ook niet lang na te denken om me op te geven voor de slagveldenreis. Dat was een prachtige en bijzondere ervaring. Ik voel me vereerd dat ik met zo'n gepassioneerde reisleider, die over zoveel kennis beschikte, die bijzondere plekken heb mogen bezichtigen. Een jaar daarna heb ik de reis opnieuw gemaakt, ditmaal met mijn vader en zwager.

Door de heer Koch is bij mij een passie voor de geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog ontstaan, waar ik dankbaar voor ben.

Ik wens de familie veel sterkte met dit verlies.

Een aantal jaren geleden college gevolgd over de WOI. Het onderwerp was interessant, Koen Koch maakte het echter zo of jezelf in die tijd leefde. Zijn prachtige monologen van twee uur en passionele uitdrukkingen zullen me bijblijven.

Koen Koch ontwikkelde zich snel tot een van de topdeskundigen over WO 1. Ik heb alleen kennis met hem mogen maken via zijn uitstekende boeken over dit onderwerp.

Echt jammer dat hij weggevallen is zoals zo velen. Hij zo te lezen een veelzijdig en geliefd man.

Triest.
Veel sterkte aan alle nabestaanden en betrokkenen,

Ik heb dhr. Koch al heel wat jaren geleden mogen kennen bij het vak WO1 en het aanzien van de 20eeuw. Nog nooit heb ik zulke inspirerende colleges gehad en wist iemand de stof zo tastbaar te maken. Dat jaar zijn we ook met een groepje Groningers mee geweest op een van zijn reizen, een ontzettend indrukwekkende ervaring die me altijd bij zal blijven. Niet alleen heb ik een passie ontwikkeld voor de WOI, maar ook heeft hij mij geleerd om met hele andere ogen naar beslissingen en de geschiedenis te kijken.

Ik wens zijn nabestaanden heelveel sterkte met dit verlies en weet dat Koen in vele hoofden en harten ook een plekje heeft gevonden.

Rebecca

Ik had in mijn Rotterdamse jaren college van Koen Koch. Nooit vergeet ik zijn bijtende stem, zijn ingehouden humor en zijn vlijmscherpe analyses. Zonder twijfel: Koen Koch heeft mij veel geleerd. Hij heeft me beïnvloed.
Dankjewel Koen, rust zacht.

Professor Koch heeft door zijn onderwijs in Groningen mijn interesse voor de geschiedenis van WO I aangewakkerd. Het is voor een groot deel dankzij hem, dat zijn vak binnen de rechtenstudie eigenlijk het leukste en meest interessante vak was dat ik heb gevolgd. Terwijl dit dus geen rechtenvak was. Ook heb ik recent samen met mijn vader, zelf een reis ondernomen langs het front van WO I. Een reis die ik enkel en alleen dankzij professor Koch heb gemaakt. Daarvoor ben ik hem veel dank verschuldigd.

Ik wens zijn familie en vrienden dan ook veel sterkte toe.