Dat was al jaren onze begroeting. Ik had tot nu toe moeite iets te schrijven, het gaat nu een beetje. Op de begrafenis drong het tot mij door dat ik de enige van de 250 mensen was die jou zo lang kende, 53 jaar. Onvoorstelbaar. Het tweede wat doordrong en regelmatig nog doordringt, is dat niemand in mijn leven dit onvoorstelbaar grote verlies kan opvullen. Niet alleen de tijd ontbreekt maar ook zal ik nooit meer zo iemand als jij vinden. Wat wij hebben beleefd kan ik onmogelijk opschrijven. Vroeger op onze Puch brommers zijn we in Rotterdam Vreewijk onderweg geweest. Heel jong raakten we verliefd op onze latere echtgenoten. Ik was 15 en jij iets ouder 17 denk ik. Zeker 10 jaar gingen met z'n vieren ieder weekend uit; Mallegat, Le Bateau . En met z'n vieren op vakantie, Skieen, Cote d'azur, Parijs. Al snel gingen we samen naar Parijs. Eerst met de bus vanaf Zuidplein, daarna vliegen en tenslotte met de trein. Wat we altijd hetzelfde deden; Lunch op een bankje in Luxembourg en we dineerden in de beste restaurants, Crillon, Ritz en alle bistros. Jij kon daar zo van genieten, en ik ook. Ik neem aan dat er wel enkelen waren die dachten dat wij een stelletje waren, ook goed. Zeker 25 keer waren we zo, in deze geweldige stad, onderweg. 8 jaar lang speelden we squash, op een redelijk niveau mag ik wel zeggen. Daarna eten in de stad. Op ons laatste tuinfeest bespaken we nog wie we dit jaar zouden uitnodigen, jij zei toen Lachend: Mij hoef je niet uit te nodigen, ik kom altijd! Na mijn verhuizing naar Bern, zagen we elkaar niet minder want vrijwel altijd als ik in NL was spraken we af . Lunch in " de Magneet", nu" Kees" Vorig jaar belde je mij dat je kaarten had voor de Queen film, en we zijn gegaan, eerste eten natuurlijk. Werken aan onze boot? Ik hoefde maar te bellen of je stond klaar om te schrobben en te verven. Toen mij zoon stierf in 2015 was jij er altijd voor mij. Soms zei je" o , ja ik was nog even bij het graf van Sander, beetje poetsen en alles goed neerleggen." Wie doet nou zo iets? : Koos
En nu..... leegte
