Hier, op dit moment, denk ik aan je. En wat word jij door ongelofelijk veel mensen gemist!

Vandaag is het alweer een maand geleden dat je ons verlaten hebt.
Ik denk nog steeds elke dag aan je, en ik mis je nog steeds elke dag.
Er komt een dag dat ik het zal verwerken en zal accepteren dat je er niet meer bent, maar dat is nog niet vandaag. En ik denk niet dat die dag snel zal komen.

Ik wou dat ik je nog even kon knuffelen schat.

Vannacht droomde ik over Lonneke en vanmorgen dacht ik, nu moet ik mijn herinneringen aan haar toch maar op papier zetten:

Veel te vroeg kondigde ze zich aan!
Marleen lag in het UMCG in Groningen en zei in tranen: "Ik probeer het zo lang mogelijk vast te houden!", maar dit kleine mensje liet zich niet tegenhouden en kwam toch, op 4 oktober 1999.
Een heel klein, teer meisje, André kon haar in één hand vasthouden.
André en Marleen noemden haar Lonneke, wat een leuke krachtige naam, hij paste goed bij dit kleine meisje, want wat een vechtertje was ze!

Toen Lonneke sterk genoeg was kreeg ik een telefoontje: of ik Marleen snel naar Groningen kon brengen, want Lonneke mocht naar het WZA in Assen en Marleen mocht met haar mee in de ambulance.
Regelmatig ging ik even kijken in het WZA om te zien hoe het met haar ging. Vond het heel bijzonder toen ik haar voor het eerst een keertje vast mocht houden.
Maar ze deed het goed, vooral ook door de liefde die ze kreeg van haar ouders en broertje.

Toen ze eenmaal thuis was en na een paar maanden Marleen ook weer ging werken,
heb ik veel van Lonneke en haar grote broer Niek kunnen genieten. Op Niek had ik al vaak gepast, maar nu was Lonneke erbij en werd het een stuk drukker!
Niek was een heel rustig jongetje dat uren op één plek kon zitten spelen, Lonneke was bijna het tegenovergestelde. Toen ze kon kruipen en later lopen moest je haar goed in de gaten houden, zo ondernemend en nieuwsgierig!
Wat een vrolijk en levenslustig kind, maar soms ook heel koppig en ze kon dan héél "boos" kijken, erg komisch om te zien. Ze wist toen al precies wat ze wilde.
Helaas voor mij kwam aan het vele oppassen een eind toen André besloot om huisman te worden, maar voor Niek en Lonneke was het natuurlijk heerlijk, hun papa altijd thuis.

Toen Lonneke een jaar of 6 à 7 was logeerde ze een keer bij ons, samen met Dana.
Ik ging met de meiden boodschappen doen bij AH in winkelcentum Vredeveld. De meisjes speelden wat tussen de schappen, maar opeens was ik Lonneke kwijt.
Samen met Dana de hele winkel door: nergens Lonneke! Ik raakte al behoorlijk in paniek, toen ik haar opeens buiten zag lopen. Op mijn vraag waar ze nou was, zei ze: "Ik ken het hier niet en ik wilde zien wat er nog meer was!"
De volgende dag maakten we, samen met Harrie en Dana, een wandeling in de natuur bij Elp. Een soort ontdekkingstocht en Lonneke liep voorop als kleine ontdekkingsreizigster.
Vanaf die tijd hielden we ook regelmatig een BBQ bij ons in de tuin. Lonneke als enige meisje tussen haar neven, ze vermaakte zich prima, was net zo stoer als de jongens.
Hoewel ze ook vreselijk kon giegelen, wat ons allemaal aan het lachen maakte.
De laatste jaren ging ze vaak zingen met Marleen bij het kampvuur, zo gezellig!

Een paar jaar geleden, vlak voor de TT, ging Lonneke met me mee om met onze hond te wandelen bij de Baggelhuizerplas. Wat een heerlijk gezicht: Ze rende en dartelde lekkere met Gijs mee. We zijn de hele plas rond gelopen, maar Lonneke en Gijs waren onvermoeibaar.
Daarna was Lonneke wel nieuwsgierig naar alle drukte in Witten, dus reden we er met de auto doorheen. Ze was onder de indruk van de zware motoren en de vele campings, maar we hebben ook veel lol gehad om de maffe campinggasten en feestvierders!

De laatste jaren zag ik Lonneke natuurlijk vooral op verjaardagen of als ik eens bij André en Marleen kwam aanwaaien. Ik begroette haar dan vaak met: "Hallo, mijn favoriete nichtje!" Lonneke antwoorde dan steevast: "Ha, ha, tante Tien, ik ben je enige nichtje!" Wat zal ik haar missen , mijn enige nichtje....
Ik vond het heel fijn dat ik op de verjaardag van Marleen nog zo leuk met haar heb kunnen kletsen. Over haar optreden in Leeuwarden, school, haar geplande reis naar Engeland en over de studie die ze daarna wilde gaan doen. Ze wilde nog zoveel leren en ontdekken. Ik heb haar nog een knuffel gegeven toen ik wegging, niet wetend dat dat de laatste keer was!
De laatste herinnering aan Lonneke is natuurlijk het indrukwekkende afscheid dat André, Marleen en Niek voor haar verzorgd hebben in de Adventskerk.
Heel verdrietig, maar ook zo bijzonder en mooi!
nog één keer heeft Lonneke ons allemaal ontroerd met haar zang en de staande ovatie die ze daarna kreeg had ze helemaal verdiend!

Lieve André, Marleen en Niek,

Wat had Lonneke een fijne papa, mama en broer en wat heeft ze samen met jullie een mooi leven gehad. Wat een heerlijke dochter en zusje hadden jullie.
Ze was een meisje om nooit te vergeten!

Laat ik het meteen maar eerlijk zeggen: Ik weet meer van jou dan je waarschijnlijk lief is.
Waar ik voor jou ongetwijfeld ‘gewoon een collega/vriendin van je moeder’ ben en je niet veel meer over me kon vertellen dan dat je moeder en ik goed met elkaar kunnen, veel lol hebben en steun aan elkaar hebben, heb ik het idee dat ik je toch echt wel ken.
Je moeder en ik carpoolden namelijk elke week een aantal keer tot afgelopen schooljaar. En geloof me, tijdens een ritje Assen-Beilen bespreek je veel.
We hadden het vaak over je ongelooflijke zangtalent. Je moeder liep altijd over van trotsheid. Nieuwe opnames van je zangles kreeg ik dan ook altijd als één van de eersten doorgestuurd. Zelfs mijn vriend herkent je stem direct doordat ik regelmatig ’s avonds op de bank je liedjes beluisterde die ik dan van je moeder doorgestuurd had gekregen. Ze genoot ervan dat jullie die gezamenlijke passie hadden voor muziek, dat jij je er helemaal in kon verliezen, daar herkende ze zich zo in.
Jullie meidendagjes waar je moeder zich altijd zo enorm op kon verheugen werden uitvoerig besproken. Daar was ik stiekem altijd een beetje jaloers op. Wat heerlijk om echt zo’n vriendinnenband te hebben met je moeder dacht ik altijd. Ik genoot van die verhalen.

Het bleef natuurlijk niet alleen bij deze vrij onschuldige, vrolijke verhalen. Ik kreeg nog veel meer van je mee. Jullie gezamenlijke ‘hormonale hangdagen’ (hilarisch!), je puberale uitspattingen (fantastisch!), de discussies (zo goed altijd!), ja echt vrijwel alles. Regelmatig heb ik voor jou en je broer goede woordjes gedaan als het ging om bijvoorbeeld op stap gaan, keuzes maken en andere dingen die ouders moeilijk vinden om los te laten. (Thank me later for that ;))
Wat voor mij vooral altijd naar voren kwam in deze gesprekken was hoe ongelooflijk trots ze op je was, en is. Toen je toch over ging naar het volgende jaar, toen je je eerste baantje zelf (!) had geregeld… Ook daar genoot ik van. Verhalen vol humor, trots en liefde.
Lieve Lonneke, wat kom je toch uit een prachtig gezin. Ik vond het altijd zo leuk als ik je moeder ophaalde, je vader stond steevast voor het raam ons uit te zwaaien. En als dit een ochtend niet het geval was, was ik helemaal van de leg. Je moeder vertelde dat ze jou en Niek ook altijd stonden uit te zwaaien. Dat vonden ze zo lekker kneuterig maar bovenal erg grappig. Want het was eigenlijk helemaal niet meer cool als je ouders je uitzwaaiden op weg naar school. Maar ook hier zag jij de humor wel weer van in. Volgens mij kon jij werkelijk overal de humor wel van inzien, met je heerlijke nuchterheid.
En als de zomervakantie dan naderde gingen de gesprekken vooral over Friesland, de camping. Waar jullie zo ontzettend tot rust kwamen in de caravan en plezier hadden. Boeken lezen, terrasjes pakken, wandelen en fietsen. Dat was volgens mij waar jullie vakantie omdraaide.(Hilarisch vond ik het verhaal over het telefoonnummer naar God. Die vergeet ik dus echt nooit meer!) Reizen had sowieso al langere tijd je aandacht. Je wilde wel eens verder dan Friesland en je begon plannen te maken. Dat begon met een slaapkamer in het thema van reizen. Waardoor ik op vakantie bij de Griekse souvenirwinkeltjes niet voor mezelf aan het kijken was maar druk op zoek ging naar de mooiste idyllische Griekse ansichtkaarten die ik voor je kon vinden. Ik geloof dat ze uiteindelijk een mooi plekje op je kamer hebben gekregen.
Toen je op de middelbare school zat kwam je ook regelmatig bij ons op het werk langs. Om wat studiepunten binnen te harken of gewoon omdat je moeder en jij het zo gezellig vonden. Zo begon mijn beeld van jou steeds completer te raken en kwam ik er steeds meer achter dat jij eigenlijk gewoon een regelrechte kopie van je moeder bent.Fantastisch om te zien.
Die keer dat ik je vader en moeder tegenkwam in de supermarkt zal ik ook nooit vergeten. Je moeder al zwaaiend met de pakken maandverband door de winkel. Je zou zeggen ‘awkard’ maar je moeder vertelde er natuurlijk direct een verhaal bij over jou. Hoe jullie elkaar altijd lekker voor gek konden zetten in de winkel als het om het kopen van die (ellendige) vrouwendingen ging. In de rij bij de kassa stonden we achter elkaar, je kon vrijkaartjes winnen voor het concert van de Toppers. Volgens mij weigerde ik zelfs de káns op de vrijkaartjes al direct bij de kassa, maar je moeder nam ze vrolijk mee. Vlak nadat ik thuis was kreeg ik al een appje: Ze had vrijkaartjes voor de Toppers! Hilarisch, want je moeder vindt de Toppers vreselijk maar met jou wist ze er wel een feestje van te maken. Op de dag van het concert kreeg ik een appje: ‘Ken je dat verhaal van de moeder en dochter die naar de Toppers zouden gaan? ‘ inlcusief foto van een volledig uitgedoste Marleen en Lonneke. Maar vlak daarna volgde al een foto van jullie samen in de bioscoop. ‘Die gingen niet!’. Haha, die foto kan ik me nog voor de geest halen. Wat hebben jullie daar ongelooflijk veel lol om gehad! En ik gniffelde heerlijk mee. Net iets voor je moeder, en dus ook voor jou ;)


Vrijdagavond 18 december belde je moeder terwijl ik in de auto zat naar een concert van Dotan. Ze vertelde me dat je het niet ging redden. . We hebben zo ongelooflijk gehuild aan de telefoon. Volledig van slag ben ik toch naar dat concert gegaan. Ergens voelde dat ook goed, ik nam me voor daar ook in jouw plaats te genieten. En dat heb ik gedaan. Jij en je familie zijn constant in m’n gedachten geweest en wat kan muziek ook dan veel kracht geven.
Je hebt een prachtige familie Lonneke. Wat zijn ze sterk en dapper. Daar heb ik ontzettend veel bewondering voor.
Tot slot wil ik je dan nog meegeven waarom het onmogelijk voor mij wordt om jou te vergeten. Het feit wil namelijk dat ik al een aantal jaren tijdens het schoonmaken van het toilet aan jou denk. (say what?) Ja echt! Je moeder heeft mij namelijk in geuren en kleuren verteld hoe ze jou heeft geleerd het toilet schoon te maken. Dat je de toiletpot een grote of kleine beurt kan geven en dat je dus gerust een aantal kleine beurten kan doen voor er een grote beurt nodig is. Een theorie die ik vanaf dat moment ook ben gaan gebruiken. Je moeder vond het zo leuk dat je uiteindelijk ook uit jezelf de ‘beurten’ deed! Dus de volgende keer dat ik de wcborstel pak voor een beurt, geef jij dan een seintje of het een ‘grote’ of een ‘kleine’ moet zijn? Lijkt mij tof!
Fijne reis lieve Lonneke, je wordt gemist!
Liefs,
Karen