Lieve Chris,

Wat een gaaf stel, Ellie en Maarten. Heerlijke mensen waren ze, en blijven ze, voor jou, ook nu ze er niet meer zijn. Nu samen op de planeet Hiernaast zullen ze je volgen, met veel aandacht en passie, zo stel ik me dat sowieso voor. Want dat had je pa, en toch een beetje mijn mentor op wielergebied, altijd voor de mensen in wie hij het zag zitten.

In mij nog niet direct, toen ik in 1986 als enthousiaste stagiair de AD-sportredactie betrad, na een tweetal ontluisterende ervaringen bij de economie-mensen en de nieuwsdienst. Sterker nog, voor zo’n jong ventje uit het Westland had hij geen tijd, druk als-ie was met het opjagen van de beste Hollandse coureurs die veel te weinig wonnen. Dat zou pas veranderen toen ik in het voorjaar van 1994 – intussen met vast contract - de kans kreeg met Maarten op te trekken in het wielrennen. Nou ja, op te trekken: ik werd gesommeerd naar Hillegersberg te komen, daar bij hem in te stappen en mee te gaan naar de voorjaarsklassiekers. Nog niet om erover te schrijven, dat vond Nop wat vroeg. “Nee, ik ga je eerst wat handen laten schudden van de belangrijke mensen in deze sport, de rest komt nog wel”, werd me verteld.

Ik zag Gianni Bugno winnen in Vlaanderen. Andrei Tchmil in de Hel. Evgeni Berzin triomfeerde in Luik en Johan Musseeuw was de beste in de Amstel Gold Race. En Maarten blonk uit met zijn pennenvruchten, maar nog meer tijdens de lange, gezellige avonden die bij de reportages hoorden. Zeevruchten eten in Sagitarius, vino tinto consumeren bij het haardvuur en eindeloos ouwehoeren over de koers. Ik dacht stiekem al vooruit, mijmerend over een zomerse wielerreis door Frankrijk aan de zijde van deze icoon in het journaille….

Dat gebeurde ook. Vuurdoop in de Tour de France. Maar zonder Nop. “Jongen, ik blijf thuis. Lex Muller heeft me gevraagd aan het bureau een rubriek te maken over het WK voetbal. Dus je gaan in je eentje naar Frankrijk.” Ik, de knecht, keek de kopman, niet-begrijpend aan. “D’r gebeurt genoeg joh, waar je vast wel verhalen over kunt schrijven”, klonk het vaderlijk. Maarten gaf z’n zegen. Maar het voelde vreemd.

Het kwam ook goed. Had Nop goed gezien. Hij switchte trouwens voorgoed na die zomer, om in het tennis tot net zo’n schrijvende coryfee als in het cyclisme uit te groeien….

Gelukkig is er altijd contact gebleven tussen ons. Zo trok hij, sportvolgers pur sang, in mei 2019 aan de bel. ‘gaaaffff voor je om je te lezen in de Telegraaf. Top’, las ik in een app-bericht. En twee maanden later, toen er weer een Tour de France aan de gang was: ‘Volgend jaar ben ik je chauffeur. Gaan we eens wat beleven.’ De vier eraan toegevoegde icoontjes van een gebalde vuist met de biceps als spierballen spraken boekdelen. Ik vond het wel een heerlijke gedachte, mijn voormalige kopman als leidsman mee. Jammer dat het wilde plan nooit tot uitvoering is gebracht.

Hoogtepunt? Macaroni eten en wijn drinken bij Maarten thuis, februari 2020. ’17 uur hier, hahaha? Eerst ff indrinken en veeeel bijkletsen”, appte hij een paar dagen eerder, gevolgd door drie big smiley’s.

Onvergetelijk werd het. Natuurlijk o-n-v-e-r-g-e-t-e-l-ij-k. Gelukkig was ik op de fiets naar Hillegersberg gereden. Met een rem. Die zat er bij Nop niet op, als het om de wijn ging……

Ontzettend jammer dat het voorbij is. Chris, ik wens je sterkte. Koester alle mooie momenten, aan beiden.

Léon

Het jaar herinner ik me niet, de plaats des te beter. Tijdens een presentatie van de toenmalige wielerploeg Panasonic op het hoofdkantoor in Den Bosch, verdedigde ploegleider Peter Post de neergaande spiraal in prestaties met wollig en verhullend taalgebruik. Dat stoorde Maarten dusdanig, dat hij op een goed moment het woord nam en zei: 'Nu even je mond houden, Peter. Dan zal ik je vertellen wat eraan mankeert.' Maarten stak een verhaal af waarvan ik de inhoud niet meer kan reproduceren, maar wel herinner hoezeer hij Post de les las. Alle collega's luisterden ademloos. Zo rechtstreeks was de grote Peter Post nog nooit de mantel uitgeveegd. Maar Maarten deed het, mét argumenten, en Post boog gedwee zijn hoofd. Ik had al respect voor collega Maarten Noppen, maar die steeg op dat moment naar grote hoogte. En is nooit meer verdwenen. Hulde aan Maarten, een bijzondere, fijne, eerlijke en zeer gerespecteerde collega, die veel te vroeg is overleden.

Hoe zeldzamer, hoe waardevoller. Ik heb in mijn leven één compliment van Maarten gekregen. 'Je bent lang niet zo'n paardenlul als ik altijd dacht dat je was.' Waarvan akte. Het was in de periode dat ik door een combinatie van misverstanden en mismanagement tijdelijk zijn baas in plaats van collega was. Een werkrelatie als ontpopte Sancho Panza zich plots tot de broodheer van Don Quichote.
Ik ontnam hem het wielrennen. Gaf hem tennis ervoor terug. Dat was me sterk afgeraden. 'Geef Nop de keus tussen het afstaan van een nier en Adieu tegen het wielrennen - en hij gaat voor 1. ' Ik bracht hem de tijding op een redactievergadering. Buiten werd het aardedonker. Vogels hielden op met fluiten. Aanwezigen waren ineens druk met de inhoud van hun handtasje of koffiebeker. Hij keek me aan met die gepatenteerde blik als ontwaarde hij een reeds lang uitgestorven gewaand reptiel voor de wielen van zijn auto en twijfelde hij of-ie er wel voor moest remmen.
'Het is voor je eigen bestwil', hoorde ik mezelf zeggen. Biddend dat het vooral een pijnloos einde mocht zijn met niet al te veel littekens op de G-spots van mijn lijk. Een organisch gegrom ontsnapte aan Maartens lippen. Hij nam een slok van 'het bocht dat ze bij het AD koffie noemen.' Mikte het bekertje - zoals altijd - van grote afstand precies in de prullenbak. Lachte - wat een run naar de deur deed ontstaan. Stond op. Deed het lichtknopje uit. En zei met de deurklink in de hand: 'Wat een goed idee. Tennis. Altijd al willen doen.'
***
Redactie. De telefoon. Ulli Kirchhofs. Olympisch Kampioen Springruiters. Mijn Duits is nogal roestig en volgens oorgetuigen schijn ik bij het nu volgende interview voortdurend het stopwoordje 'Zum Bleispiel' te hebben gezegd in plaats van 'Zum Beispiel.' Op een gegeven moment - we zijn al in de eindfase van mijn lijdensweg - vlijt zich als een atletische centerfold Nop op mijn bureau uit met een levensgroot bord van het soort wat je wel ziet als zakelijke koeriers iemand afhalen op Schiphol. Met daarop in koeienletters 'ZUM BEISPIEL, DU ARSCHLOG. ' Omdat het altijd erger kan, sluit Kirchhofs het gesprek af met de woorden: 'Ik woon net over de grens, hoor. we hadden dit best in het Nederlands kunnen doen.'
***
Maarten vond mij veel te lang van stof. Zelfs mijn 'ankeilers.' Sport vormde één katern met Kunst. Een ietwat wereldvreemd gezelschap, wat nogal moeite had kort en bondig aan te kondigen wat ze verderop op hun pagina's zoal te melden hadden. Een hunner was naar een pianoconcert geweest en dacht de lezer te triggeren met de aankondiging 'Sjostakovitsj speelt Rostropovitsj' - of omgekeerd. Tekst afgegeven, om haar de volgende ochtend in de krant door Nops vakbekwame bewerking terug te vinden als 'Sjosty speelt Rostry.'
***
Peter Post Godfather van het wielrennen. Onvoorstelbaar charmant. Onvoorspelbare woede-uitbarstingen ook. Maarten had de primeur dat een wereldberoemde renner wiens naam ik vergeten ben de overstap naar Post zou maken. Diens ploeg wist van niks - het lag nogal delicaat. Nou had Post zojuist al een jaar niet meer met ons gesproken na een andere primeur van Nop, dus het toverwoord hier luidde 'Diplomatiek.'
Moet je net bij Nop zijn. 'Hé Post, wij publicren morgen dat . . . . . komend jaar voor jou rijdt. Effe een quootje, de krant staat op zakken.'
Post ontploft. Hij grijpt Maarten bij z'n revers, schudt hem door elkaar. 'ALS JE DAT DURFT TE SCHRIJVEN. . . . . . ALS JE HET GORE LEF HEBT DAT TE SCHRIJVEN.... duwt Nop tegen de toog van de bar . . . . . . DAN... DAN...
Brengt zijn toon terug tot fluistervolume. Brengt z'n mond bij de oorschelp van Maarten.
'Dan zal ik dat niet ontkennen.'
***
Een collega van de Nieuwsdienst met veel talent en weinig zelfvertrouwen, kwam na een nogal heftige burn-out bij de Sport. Kreeg de portefeuille Motorsport. Hervond daar haar flair. Als kers op de taart versierde ze een interview met de wereldkampioen in de koningsklasse. Op de vergadering voor de weekendbijlage doet Nop 8 maanden artsenbezoek, psychoanalyse, therapie en lange strandwandelingen teniet met de opmerking 'Gaan we het katern echt openen met die brommers?'
***
Maarten. Onuitstaanbaar onweerstaanbaar. En zo kunnen we wel even doorg . . . ... . . . ... Zie je wel, gozer. Je had gelijk. Ik ben inderdaad veel te lang van stof.

NOP. GA JE WEZENLOOS MISSEN, KEREL - MAAR ZAL DAT PUBLIEKELIJK ALTIJD ONTKENNEN!

Er bestaat een oeroude wijsheid:
Een goede buur is beter dan een verre vriend. Maarten heeft deze wijsheid op meer dan voorbeeldige wijze waargemaakt.
We gaan hem heel erg missen!

Maarten legde de lat altijd hoog, zeker bij de vormgeving van zijn verhalen. Als zijn verhalen tijdens de Tour onvermijdelijk te laat binnen kwamen en er toch prachtige pagina’s mee werden gemaakt was hij de ander dag super trots. Na de Tour kneep hij dan je handen fijn. Hij had een grote drive wat ons als vormgevers tot grote hoogte dreef. Soms mis ik die avonden nog diep. Bedankt Maarten

Jan de Laat

Jongen, wat zal ik je missen. Jouw uitbundigheid, jouw twinkelende ogen. Je was er altijd, onvermijdelijk, overal, ruim veertig jaar samen de wielerwereld rond. Dank, jongen

Je was een collega en vriend uit duizenden, Nop. En een ware levensgenieter. Het diner van een paar maanden terug bij jou thuis, samen met Hans Botman, zal ik nooit meer vergeten. Je was nog vol vuur. En nu dit. Nauwelijk te bevatten. Rust zacht.

Rob Hoogland