Meerdere keren zijn we in de maand mei bang geweest jou te verliezen.



Op een warme lenteavond, je was toen 2,5 maand oud, papa was met zijn werk aan het zaalvoetballen, ging mama je voor de laatste voeding uit bed halen. Je lag naar mijn gevoel, levenloos in je bedje. Mama is buiten gaan gillen:” kom me helpen ik sta hier met een dood kindje in mijn armen”.

In een flits dacht mama:” was je maar een gezond jongetje geweest.”Niels de achter buurjongen, gevolgd door Frits zijn vader en Peter de buurman waren als eerste binnen. Frits was hobbyduiker en stond op het punt om zuurstof uit zijn garage te halen. Toen mama je in Peter zijn armen legde zag ik dat er nog leven in je zat.

Bij het arriveren van de dienstdoende arts was jij onderkoeld en zag je erg bleek maar zienderogen knapte je op. Het advies was om je warme kleertjes aan te doen en de volgende dag bij de huisarts langs te gaan. Na een uurtje testte mama je reactie bij het geven van je flesje, je ging huilen toen mama de speen van het flesje uit je mond haalde. Dit was een reactie die bij je paste en stelde mama enigszins gerust.

De wieg hebben we naar onze slaapkamer verhuisd en het hemeltje is ervan afgehaald. De volgende dag naar de huisarts en in overleg met hem en het Zuiderziekenhuis ben jij ter observatie opgenomen. Doordat je op zondag gedoopt zou worden werd je op zaterdag uit het ziekenhuis ontslagen maar moest je op maandag terug voor een EEG onderzoek. Je eerste levensjaar was door deze ervaring angstig we durfde je geen moment alleen te laten en waren bang voor een hersenbeschadiging door een tekort aan zuurstof maar je ontwikkeling ging gelukkig goed.



Op 8 jarige leeftijd waren we in Turkije met vakantie. Je had koorts, diaree, en moest overgeven. De meegenomen ors zakjes spuugde je uit. We vertrouwden het niet. Matthijs is bij papa gaan slapen en mama bij jou. s’Morgens om 6 uur was de koorts naar 40.5 opgelopen en je oogjes stonden niet meer helder.

We waren bang dat je door onze vingers zou glippen.

De dienstdoende huisarts vertelde dat je in Turkije opgenomen moest worden. Terug naar Nederland was geen optie omdat je te ziek was.

Je werd met uitdrogings verschijnselen aan het infuus gelegd, na drie dagen mocht je met een speciaal dieet, en medicatie mee naar ons appartement.

Je had een maag/darm infectie. Waarschijnlijk is dit door een slok zwembad water gekomen.



Op je 21e belde je gelukkig zelf vanuit de ambulance. Je kwam uit de nacht en had hevige buikpijn. Op de groene kruisweg ben je onwel geworden, heb je een lang stuk berm mee genomen en vlak voor het Geervliet bord ben je te water geraakt. In de sloot kwam je bij en heb zelf 112 kunnen bellen. Het hoesje van je telefoon was al nat maar je telefoon deed het gelukkig nog. De auto lag zo diep dat de hulpdiensten voorbij reden. Gelukkig was je bij je positieve om dit te horen en aan hun door te geven. Je wilde naar het Vlietland ziekenhuis gebracht worden voor onderzoek en observatie. Op de kraamafdeling ben jij door je collega’s in de watten gelegd. Met wat blauwe plekken, schaaf wonden en kneuzingen kwam je er goed vanaf. Je vond het zonde om het ruitje van mama’s autootje in te slaan en had er niet bij stil gestaan dat hij totallos verklaard zou worden.

Je baalde dat we de dagwaarde kregen omdat hij 3 jaar en 20 dagen oud was.

Gelukkig was het maar blik en waren we veel te blij dat je er zo goed van afgekomen was.



De zorgen rond jouw gezondheid waren niet leuk maar wat had ik ze nog graag gehad lieve Marije. ❤️❤️

Misschien hadden we vandaag iets met elkaar afgesproken. Je kon van kleins af aan zo genieten van de zon, het strand en de zee.



Je was 1 jaar en 4 maanden toen we met jou voor het eerst gingen kamperen in Vrouwenpolder. We spraken met meerdere gezinnen af die we voorgaande jaren hadden ontmoet. Je was de jongste op de minicamping. Wanneer we na 3 weken thuis kwamen moest je afkicken van alle aandacht die je had gekregen.



Op een mooie stranddag ging de bolderkar achter papa’s fiets. Deze was lila met kobalt blauw en had bijpassende kussens. Jij kleine Marije zat als een prinsesje en heeft nooit geprobeerd eruit te stappen. Eigenlijk best gevaarlijk dat jij als ondeugend meisje niet vast zat.



Tussen de middag deed je een middagslaapje op het strand. Een parasol zetten we dan schuin in het zand, de kussens van de bolderkar er onder, een lakentje erop en over je heen, een flesje melk, verhaaltje uit een boekje van Dick Bruna, even kroelen met één van ons en je sliep zomaar anderhalf uur als een roosje.



Wanneer s’ middags de ijsco wagen langs kwam dan mochten jullie een ijsje uitkiezen. Jij nam altijd het grootste ijsje, een solero of een magnum. Wanneer iemand om een hapje vroeg zei jij steevast op een kattige manier: “ nee”. Eigenlijk veel te machtig voor zo’n klein meisje maar je hebt er nooit last van gehad.



Het bruin kwam bij je aangevlogen. Verbranden deed je niet. Er was een keer een meisje aan de Bernisse die gezien je bruine kleurtje aan haar moeder vroeg of je een Nederlands of buitenlands kindje was.



Op zes jarige leeftijd zijn we in april naar Tunesië geweest.

Ondanks het goede insmeren en op tijd een t shirt aan werd jij zo zwart als roet.

Aan het einde van de dag ging jij samen met Matthijs in bad en kregen jullie voor we uit eten gingen, afgekoelde cup a soup in bad. Daarna werden jullie op bed ingesmeerd met after sun. Jij en Matthijs noemden dit de pijnbank. Waarom Matthijs op deze naam kwam moet ik nog eens aan hem vragen. Waarschijnlijk komt dit omdat hij een hekel aan insmeren had en heeft. Je schoudertjes waren door de zon, water en zee als craqulee.

Alle crémetjes drongen niet meer door in je huidje. Gelukkig had je er geen last van.



In een restaurant stond jij naast een zanger die in gebrekkig Nederlands:”meeste dromen zijn bedrog” zong. Mama maakte hier een video opname van, tijdens de opname krabbelde jij op je hoofd en zei je: “haarbeestjes mama”.

Bij het haren wassen had mama witte spikkeltjes gezien maar geen beestjes, het leek meer op roos dan op neten. Mama wijdde het aan het koppeltje duikelen op het strand.

Op 29 april (na sluitingstijd van de winkels) een dag voor Koninginnendag kwamen we thuis. Op 30 april zij mama tegen (ik dacht) Dita:” kijk jij eens naar Marije haar haar”. Zij wist het niet zeker maar had nog luizen shampoo staan. Dit zijn we gelijk gaan gebruiken maar verbetering zag mama niet. Uiteindelijk zijn we na een paar dagen naar de huisarts gegaan. Hij dacht bij het zien van je haar dat het geen neten waren maar voor de zekerheid legde hij een haar van jou onder de microscoop en ja hoor het waren neten maar zagen er heel anders uit dan die in Nederland.

Je sliep in Tunesië samen met Matthijs in een tweepersoons bed, iedere morgen kwamen jullie bij ons in bed kroelen. Wij hadden nergens last van terwijl we bij tante Gerda die een ander appartement had, bij thuiskomst dezelfde neten ontdekten.

Sindsdien heeft mama altijd luizen shampoo in de kast gehad maar heb je er gelukkig nooit meer gebruik van hoeven te maken.



In Renesse heb je ooit een klein stukje pleister op je rug gedaan om te kijken hoe je die dag verkleurd zou zijn. Het resultaat was bizar. De hele zomer is dat stukje lichter gebleven.



De laatste stranddag met jou was met Mariska in Rockanje, je zat in de nacht maar ondanks dat, kon je deze zonnige dag niet weerstaan. We hebben een rustig plekje opgezocht en een parasolletje voor je opgezet. Je kon de slaap niet vatten maar hebt lekker liggen luieren en s’avonds voor je nachtdienst nog geslapen.



Meestal zeiden we dan tegen elkaar:

“ het was weer een dag met een gouden randje”.



Mama neemt sinds jou overlijden weinig initiatief. Ondanks het zonnetje had ik geen energie om iemand mee te vragen en ben ik vandaag binnen gebleven omdat het in de tuin te warm was.

Dit past zo niet bij mama, ooit hoop ik weer te genieten van een dagje strand met jou in mijn gedachten. ❤️❤️❤️

lieve schat, je huisje hebben we na veel wikken en wegen te koop gezet, iedere week zijn we gaan kijken of alles in orde was, zijn we gaan luchten, hebben we de putjes met water gevuld, je cv aangezet, gestoft, ramen gezeemd, etc. Het ging ons een beetje opbreken. Soms voelde het fijn om in je huisje te zijn alsof we nog iets voor je konden betekenen maar dit was ons zelf voor de gek houden. Eigenlijk is het zonder jou koud en kil. Je huisje heeft alleen op Facebook en instagram gestaan, funda was niet nodig, er zijn 45 mensen wezen kijken en 13 mensen hebben op jouw knusse huisje geboden. Het is verkocht aan een jong stelletje, gelukkig niet aan een investeerder. Papa is samen met Matthijs het voorlopig koop contract wezen ondertekenen. Mama kon het niet, gun iedereen zijn geluk maar het doet zo’n pijn dat jij dit geluk niet heb gevonden.

Op 25 mei is de overdracht. Het flat van opa en oma Rietdijk leeg ruimen was niet leuk maar zij waren op leeftijd, van tante Gerda was moeilijk omdat ze nog maar 51 was maar jouw huis valt zo vreselijk zwaar. Het klopt gewoon niet, samen met Matthijs had jij ons huis wanneer we oud en versleten waren leeg moeten maken.

Inmiddels hebben we 10 kilo kleding naar Java verstuurd en staan de volgende 2 dozen klaar. Op 2 mei brengen we de rest naar Veendam en zorgt Yvonne dat het in Gambia komt. Je was erfelijk belast, net als oma Dicky en mama had jij teveel kleding en schoeisel en kon je er moeilijk afstand van nemen.

Lieverd alles doen we weloverwogen en met respect naar jou.



We houden zoveel van je mooie, lieve Marije ❤️

Lieverd, deze zou je vandaag gelopen hebben. Hiervoor was jij hard aan het trainen.

De langste afstand die jij gelopen had was 24 kilometer. Mama moest altijd werken op deze dag maar zou vrij nemen om jou aan te kunnen moedigen.

Wat hebben er veel vriendinnen, vrienden, familie, collega’s en buren aan jou en ons gedacht. Het was hartverwarmend.



Papa en mama wilde gisteren samen thuis zijn om jou te herdenken.

Er werden continu bloemen bezorgd en met een plof vielen er veel kaarten op de deurmat.



Juf Anke van basisschool de “Aanwas” heeft nog een kopje koffie bij ons gedronken. Alleen haar hebben we in 1999 over jou en onze nare ervaring in vertrouwen genomen zodat ze je ontwikkeling en gedrag goed in de gaten kon houden. Nu 19 jaar later werd mama’s gevoel nogmaals bevestigd, dat je tijdens je basis school periode altijd dat vrolijke, open, parmantige, onbevangen, spontane meisje bent gebleven.



Matthijs en Wendy zijn wezen eten. Het was fijn maar soms ook moeilijk om met elkaar onze gevoelens en verdriet te delen.



Konden we je maar met alle tranen, bloemen en kaarten terug halen.

Je wordt zo gemist, lieve Marije.❤️

Ieder jaar kregen jij en Matthijs op jullie verjaardag tot jullie tiende een cijfertaart. Er waren toen nog niet echt kindertaarten zoals nu.



Op je vierde verjaardag wilde je van opa en oma een lang nachtjaponnetje. Oma kon hier niet voor slagen en heeft hem zelfgemaakt. Toen jij hem cadeau kreeg, gingen je verjaardags kleertjes uit en heb je de hele dag in je licht blauwe nacht japon gelopen. Dit was je mooiste cadeau.



Meestal hebben we je kinderfeestjes thuis met spelletjes, knutselen, etc gevierd.

Na jouw feestje hebben we iedereen een keer met een lampionnetje thuis gebracht. Je vond dat super spannend.



We zijn ook een keer wezen zwemmen en naar een kinderspeelparadijs in Barendrecht geweest. Dat was erg leuk omdat er na het avondeten op ons groepje na, niemand meer aanwezig was. Zelfs Carry en mama zijn toen mee gaan spelen. We voelden ons weer even kind.



Na je lagere school periode, vierden we het met de opa’s, oma’s, tante Gerda en oom JoostJan op je verjaardag door met elkaar uitgebreid te eten aan een mooi gedekte tafel. Op de zaterdag avond kwamen er vrienden, vriendinnen en buurtjes en op zondag middag familie en nog wat vrienden die bleven eten. Het was dan wel zelfservice. Je kon hier zo van genieten.



Later toen papa en mama de winter in Nederland gingen ontvluchten was het soms moeilijk plannen tussen Matthijs en jou verjaardag. Mama wilde persé thuis zijn wat Matthijs, papa en jij maar gemuts vonden. Wat ben ik blij dat we al je verjaardagen en ook jou laatste verjaardag met elkaar hebben gevierd.



Konden we nog maar terug in de tijd lieve schat en weten wat we nu weten.❤️