Lieve Martijn,
Jaren geleden leerde ik je kennen, online, tijdens het spelen van een spelletje. We raakten aan de praat en eigenlijk zijn we nooit gestopt met praten, tot onlangs, toen het echt niet meer ging. Ook in de periodes waarin ik het spelletje de rug toekeerde, was jij voor mij aanwezig. Voor vragen die ik had over hoe dingen nou zitten als er sprake is van een open ruggetje, waarom bepaalde mannelijke mensen in mijn leven toch altijd probeerden dat leven zo zuur mogelijk te maken, maar ook om gewoon gezellig te kletsen. Ook jij had wel eens vragen. Hoe zit dat nou met die vrouwen? Tja Martijn, ik kan je het antwoord nog steeds niet geven: vrouwen zijn gewoon niet te begrijpen. Regelmatig hadden we het over je vakantieplannen, je kon het niet laten om dat flink onder mijn neus te wrijven. In december beloofde je me nog dat er nog veel reizen zouden komen, maar dat was tegen beter weten in. Tot op het laatste moment dat je kon, heb je mij geprobeerd te beschermen voor de waarheid, dank daarvoor.
In ons spelletje Miniconomy, was je een geval apart. Iedereen keek naar je op. Iedereen wist dat je precies wist hoe het spel in elkaar zat en daardoor heb je vaak kunnen winnen. Menig ondernemer in de echte wereld zou jaloers geweest zijn als ze wisten hoe jij onderhandelde. Dikke winst maken op je producten? Ja, jij wel, maar voor de producten die we aan jou wilden verkopen was dat zeker niet het geval. Met de hoeveelheden die jij kocht was dat ook niet nodig, zelfs die paar cent winst groeide uit tot flinke knetterharde cijfers, maar uiteraard wel minder harde cijfers dan jouw cijfers. Zowel zichtbaar in het spel als achter de schermen hielp jij waar je kon.
Al die jaren vertikte je het om op bijeenkomsten te komen. Begrijpelijk, in Miniconomy was je niet open over alle aspecten uit je leven. Jammer, omdat je waarschijnlijk niet opgevallen was in de groep. We hebben allemaal wel wat. Hopelijk heb je dat zelf ook gezien, toen we in januari om jouw bed zaten. Met een lach en een traan maakten we voor het eerst echt kennis met je, wetende dat het waarschijnlijk ook de laatste keer zou zijn.
Lieve Martijn, de laatste twee maanden zijn niet gegaan zoals je ze ingepland had. Ineens stond jouw leven, jouw agenda, maar ook dat van je ouders, je broer en je zus, je familie en je vrienden op de kop. Ook in Miniconomy was dat voelbaar. We weten dat je je gesteund voelde door de vele kaarten en ons bezoek. We weten dat het voor je ouders ook heel veel betekende. Ik hoop dat je weet dat we jou, maar ook je ouders niet zullen vergeten.
Lieve Martijn, ik mis je en zal je blijven missen. Je opmerkingen, je humor, je aanwezigheid, je verhalen en foto’s over je reizen. Als ik ooit naar Lapland ga om nu maar zelf te ervaren hoe prachtig het is, kijk je dan alsjeblieft over mijn schouder mee?
Dag lieve Martijn! Good goan.
