Hallo,

Een week geleden las ik het trieste bericht dat Martijn is overleden. Ik heb Martijn leren kennen tijdens een groepsreis naar IJsland. Ik herinner mij Martijn als een vriendelijke, sociale en reislustige jongen. Na de reis bleven we elkaar volgen via facebook en heeft hij mij regelmatig jaloers gemaakt met alles wat hij nog van de wereld heeft mogen zijn.

Ik wens alle dierbaren van Martijn heel veel sterkte toe met het verwerken van dit verlies.

Groeten, Sander de Weert

Aan de ouders, broer en zus, en aan de vele familieleden, vrienden en kennissen van Martijn... wil ik ontzettend veel sterkte toewensen! Ik las zaterdag het bericht en heb er menig traan voor gelaten, daar in IJsland. Aan een andere groepsreis IJsland in november 2013 nam ook Martijn deel en zo leerden we elkaar kennen, om vooral op uitkijk te staan naar poollicht. Toen zagen we het niet, later zag Martijn het wel in Lapland. Martijn was meestal de eerste om mijn Facebook reisfoto's te "liken". Zaterdag na het lezen van dit bericht, gingen we op de uitkijk staan naar poollicht, en het kwam, mooier en kleurrijker dan ooit tevoren. Toeval?! En dan post je een foto van het poollicht, wordt deze foto door mensen geliked... maar blijft de like van Martijn weg. Triest. Onwerkelijk. Dit bericht schrijf ik om aan te geven dat Martijn voor véél mensen van grote betekenis was en dat ik hem nooit zal vergeten. Ik kan me niet inbeelden door welke zwarte periode jullie nu gaan.......... maar wil jullie in alles veel kracht toewensen! Annelies xxx

Lieve Martijn,

Vanaf het moment dat je geboren bent heb je regelmatig in het ziekenhuis gelegen. Je was een vechter en kwam er altijd weer bovenop.

Toen je klein was zagen we elkaar vaak, samen met onze families op vakantie, op verjaardagen of in het weekend bij opa en oma. Later werd dat minder maar via mijn moeder hoorde ik altijd hoe het met je ging en als we elkaar zagen vertelde je over je werk in de tuin, hardlopen, fietsen of over een mooie reis die je had gemaakt. Een paar jaar geleden hebben we, samen met jou en je ouders, nog een paar hele leuke dagen gehad in Frankrijk.

Ik vond het knap van je, dat je ondanks dat je regelmatig ziek was, zoveel ondernam. Zichtbaar genoot.

Toen we begin december te horen kregen dat je een hersentumor had die niet operabel was, waren we geschokt. Oneerlijk dat dit nou juist jou moest treffen. Oneerlijk dat je niet eens de tijd hebt gekregen om een mooie reis naar de sneeuw te maken.Oneerlijk dat je als geboren vechter hier niet tegen vechten kon…

Ik denk aan je als ik ’s-nachts wakker wordt of als ik even alleen ben. Vraag me af wat er met je gebeurd is na de dood. Ik hoop dat de hemel bestaat. Dat je daar nu bent en dat het een schitterende bestemming is.

Petra

Je hebt een steen verlegd, in een rivier op aarde
Het water gaat er anders dan voorheen
De stroom van een rivier hou je niet tegen
Het water vindt er altijd een weg omheen
Misschien eens gevuld, door sneeuw en regen
Neemt de rivier jouw kiezel met zich mee
Om hem dan glad en rond gesleten
Te laten rusten in de luwte van de zee

Je hebt een steen verlegd, in een rivier op aarde
Nu weet ik dat je nooit zal zijn vergeten
Je leverde bewijs van jouw bestaan
Omdat door het verleggen van die ene steen
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan

Je hebt een steen verlegd, in een rivier op aarde
Nu weet ik dat je nooit zal zijn vergeten
Je leverde bewijs van jouw bestaan
Omdat door het verleggen van die ene steen
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan

Lieve Martijn,
'T moment waarop jij stierf,
Toen brak mijn hart in twee,
Een helft gevuld met pijn.
De andere helft stierf mee.

Ik lig vaak wakker 's nachts
En denk dan vol verlangen
Aan toen jij er nog was;
Van tranen nat mijn wangen.

De herinnering aan jou
Is wat mij nooit verlaat,
Die vult mijn hart met pijn,
Iets wat nooit overgaat.

Ik berg je in mijn hart
En daar blijf jij voorgoed,
Tot eens die dag aanbreekt
Dat ik jou weer ontmoet.

Heel veel liefs,
Mama xxx

Lieve Martijn,
Jaren geleden leerde ik je kennen, online, tijdens het spelen van een spelletje. We raakten aan de praat en eigenlijk zijn we nooit gestopt met praten, tot onlangs, toen het echt niet meer ging. Ook in de periodes waarin ik het spelletje de rug toekeerde, was jij voor mij aanwezig. Voor vragen die ik had over hoe dingen nou zitten als er sprake is van een open ruggetje, waarom bepaalde mannelijke mensen in mijn leven toch altijd probeerden dat leven zo zuur mogelijk te maken, maar ook om gewoon gezellig te kletsen. Ook jij had wel eens vragen. Hoe zit dat nou met die vrouwen? Tja Martijn, ik kan je het antwoord nog steeds niet geven: vrouwen zijn gewoon niet te begrijpen. Regelmatig hadden we het over je vakantieplannen, je kon het niet laten om dat flink onder mijn neus te wrijven. In december beloofde je me nog dat er nog veel reizen zouden komen, maar dat was tegen beter weten in. Tot op het laatste moment dat je kon, heb je mij geprobeerd te beschermen voor de waarheid, dank daarvoor.
In ons spelletje Miniconomy, was je een geval apart. Iedereen keek naar je op. Iedereen wist dat je precies wist hoe het spel in elkaar zat en daardoor heb je vaak kunnen winnen. Menig ondernemer in de echte wereld zou jaloers geweest zijn als ze wisten hoe jij onderhandelde. Dikke winst maken op je producten? Ja, jij wel, maar voor de producten die we aan jou wilden verkopen was dat zeker niet het geval. Met de hoeveelheden die jij kocht was dat ook niet nodig, zelfs die paar cent winst groeide uit tot flinke knetterharde cijfers, maar uiteraard wel minder harde cijfers dan jouw cijfers. Zowel zichtbaar in het spel als achter de schermen hielp jij waar je kon.
Al die jaren vertikte je het om op bijeenkomsten te komen. Begrijpelijk, in Miniconomy was je niet open over alle aspecten uit je leven. Jammer, omdat je waarschijnlijk niet opgevallen was in de groep. We hebben allemaal wel wat. Hopelijk heb je dat zelf ook gezien, toen we in januari om jouw bed zaten. Met een lach en een traan maakten we voor het eerst echt kennis met je, wetende dat het waarschijnlijk ook de laatste keer zou zijn.
Lieve Martijn, de laatste twee maanden zijn niet gegaan zoals je ze ingepland had. Ineens stond jouw leven, jouw agenda, maar ook dat van je ouders, je broer en je zus, je familie en je vrienden op de kop. Ook in Miniconomy was dat voelbaar. We weten dat je je gesteund voelde door de vele kaarten en ons bezoek. We weten dat het voor je ouders ook heel veel betekende. Ik hoop dat je weet dat we jou, maar ook je ouders niet zullen vergeten.
Lieve Martijn, ik mis je en zal je blijven missen. Je opmerkingen, je humor, je aanwezigheid, je verhalen en foto’s over je reizen. Als ik ooit naar Lapland ga om nu maar zelf te ervaren hoe prachtig het is, kijk je dan alsjeblieft over mijn schouder mee?
Dag lieve Martijn! Good goan.