Als ik aan Martin denk, dan denk ik aan mijn eerste contact met Martin, toen ik bij het Graafschap College als nieuwe Duits docent begon, een blunder van mijn kant: ik vergiste me in de tijd en miste een afspraak met hem. Wat vond ik dat vreselijk! Wat een slechte eerste indruk gaf ik daarmee! Maar Martin Elburg deed helemaal niet moeilijk: geen probleem, we maken een nieuwe afspraak.
Als ik aan Martin denk dan zie ik een mens voor me zoals er maar weinigen zijn: altijd positief, altijd alles van de zonnige kant bekijkend, altijd op de ander gericht. Slim, geïnteresseerd en bewogen met die ander, ongeacht of het nou een collega of student was.
Als ik aan Martin denk, dan denk ik aan de eerste les, die ik bijwonen mocht. Geen docent van de oude stempel, maar een moderne coachende docent met oog en aandacht voor de student. Het was niet belangrijk, dat de student in het gelid stond, nee, bij hem was relatie het a en o.
Als ik Martin voor me zie, dan zie ik iemand in de gang van de school staan tijdens taaldorp en een student, die op hem af komt stormen en hem om de hals valt: "Martin!".
Als ik aan Martin denk, dan denk ik aan Berlijn; aan het bezoek van een week, waar we de studenten bezochten, die daar stage liepen, terwijl de collega's op de GLS Duitse lessen volgden. 's Avonds feestten wij nog door, maar Martin ging niet te laat naar bed, want: "Ik wil morgen fit zijn voor het eindgesprek met onze stagiair". Eerst de ander, dan hijzelf.
Als ik aan Martin denk, dan denk ik aan de barbeque's in zijn tuin met het hele team aan het einde van het schooljaar en hoe we een wandelingetje maken rond zijn vijver.
Als ik aan Martin denk dan denk ik ook aan ons gezamenlijk bezoek aan Berlijn, weerom om een stagiair aldaar te bezoeken. Logerend in het Motel One, dicht bij de Hauptbahnhof. Overdag struinend door Berlijn voor een afspraak met onze Collega's op de Berufsschule in de Florastraße. Wisten wij veel, dat er twee Florastraten waren! We kwamen naar echt een hele lange rit met de tram bij de halte aan en herkenden de straat totaal niet. Het huisnummer was een gewoon woonhuis. Toen we erachter kwamen, dat we een heel ander deel van de stad moesten hebben, was ons duidelijk dat we veel te laat zouden komen. Ik baalde verschrikkelijk, Martin waarschijnlijk ook, maar hij bleef gewoon kalm, hij maakte zich niet zo snel ergens druk om. 's avonds gezellig uit eten met de Duitse collega's en daarna in de lounge nog Caipirinha drinken. Het was altijd aangenaam vertoeven in het gezelschap van Martin. Hij wist altijd het beste uit de ander te halen.
Gespreksstof was er ook altijd. Daar zorgde Martin wel voor. Hij wist zo veel! Overal kon hij over meepraten. Ongelooflijk!
Martin had een mening, maar die drong hij niet op.
Als ik aan Martin denk, dan denk ik ook aan zijn laatste les, waar hij iedereen voor uitnodigde, die deel wilde nemen. Het leslokaal zat vol met alle collega's die erbij waren. Hij besprak een routebeschrijving in het Duits, een oefening uit onze reader, waarbij hij de antwoorden in het Duits op het bord schreef. De collega's deden aan de les mee. Aan het einde mestte hij zijn tas uit en wierp de collega's pennen en andere gebruiksvoorwerpen toe.
En ik denk ook aan de klassen, die ik over moest nemen en hoe moeizaam dat ging, want: "Meneer Elburg deed het altijd zo...". En als meneer Elburg eens langs kwam en buiten voorbij liep was ik de klas weer kwijt, want dan hingen ze aan het raam.
Als ik aan Martin denk dan denk ik aan een mentor, coach, vriend en aan een heel mooi mens.
