Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lief wijffie,

Mijn zwager, jouw paps heeft het weer voor elkaar, hoor ik zit om 8.30 uur in tranen achter mijn bureau, ach ach wat begrijp ik hem/ zijn woorden aan jou, goed. Ook bij mij wordt het verdriet maar niet minder, integendeel, lijkt de laatste donkere weken alleen maar erger te worden. Ik doe echt mijn best aan alle kanten maar het lijkt wel alsof ik nergens meer echt plezier aan kan beleven. Heb inmiddels een zeg maar vrindje maar zelfs al doet hij zijn best ik word niet blij, van buiten houd ik de schijn op, maar van binnen lijk ik wel niets meer echt te kunnen voelen, misschien omdat ik mij aan het beschermen ben, want wijffie als de realiteit af & toe de kop op steekt dat je er echt niet meer bent, dan zit ik waar ik ook ben in tranen en voel ik mij zo machteloos, verdrietig, boos (maak overal met iedereen ruzie) kortom Patries, het is allemaal zo moeilijk. Ben al veel te lang niet bij mam & pap geweest, voel ik mij ook heel naar over, mis ze ontzettend, heb het nodig om over je te praten en verdriet te delen, de meeste mensen om mij heen hebben nu zoiets van nou het is het is al ruim 3 maanden geleden, maar ik vergeef het ze maar want alleen onze kleine familie kan weten wat een enorme leegte je achter gelaten hebt, wij zijn zo close dat word mij steeds meer duidelijk, en dat kan ik simpelweg niet aan anderen uitleggen.
Voelt goed dat ik a.s. zondag weer een paar dagen naar mam & pap en niet te vergeten Chiller ga, heb ik enorme behoefte aan, daar voel ik mij getroost door de herinneringen aan jou, met mam het verdriet te mogen delen, en met Chiller te wandelen, wie had ooit kunnen denken dat ik zo gek op jouw hond kon worden, heb al een paar keer over hem gedroomd notabene, moet niet veel gekker worden. Wat zou jij mij uitgelachen hebben en zeker zeggen (in gedachten hoor ik je stem) Doe 's normaal ;-) soms was ik daardoor een beetje gekwetst en nu heb ik er alles voor over als je dat nog 's tegen mij zeggen zou.
Ga weer mijn pokerface opzetten en mij op mijn werk storten, maar hoop wel dat je geweten hebt hoeveel ik van je houd, kus (tante) Mar

Hey hey,

Je intro gebruik ik steeds vaker. Zo ben je altijd betrokken bij elk bericht wat ik schrijf. Nieuwsgierig was je toch altijd al ;-)
Heb even niets van me laten horen. Gaandeweg wordt het steeds moeilijker. Wisselende stemmingen en boos op de wereld.

Boos op de jongeren: waarom zij wel er nog zijn en jij niet?
Op 'the man upstairs': we zijn toch altijd 'braaf' geweest, waarom wij?

Weet wel dat het onredelijk is, maar toch.. Zo onvoorstelbaar, het gevoel wordt niet minder. Wordt het nog eens minder? Voor je staat een 'gebroken' man. Als een tak aan een boom in een storm, dat 'leven' wordt genoemd, afgerukt. Bestaat er nog een toekomst in deze donkere dagen? Af en toe zie ik het niet meer en gelukkig draai ik dan op de automatische piloot.
Weet je, als ik je moeder aan het graf bezig zie, dan wordt ik zo misselijk en schieten spontaan de tranen in mijn ogen. Het is zo 'unfair'! Ach, ik lijk je tante M@r af en toe (janken;-) wel en lijk steeds meer 'connected' met haar. Misschien, omdat je toch wel wat van haar weg had, meer dan dat je ooit zou toegeven.

Ik stop er maar weer mee. Ik moet mijn tranen drogen, een werkdag breekt weer aan. Ik beloof je dat ik goed voor mams zal blijven zorgen, in ieder geval tot het einde van mijn tijd...

Kus,

Lieve Patricia,

Vandaag is het 3 maanden geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van jou. 3 maanden......en nog is het ongeloof en verdriet niet minder. Zoals je weet, schrijf ik mijn gevoelens liever via een gedicht:

"Even keek ik naar jouw foto en de tijd stond bijna stil,
In mijn verbeelding dacht ik even dat jij mij iets zeggen wil,
Maar de werkelijkheid is anders, want jij bent er nu niet meer,
Ach, jij had het wel begrepen wat zo vaak mijn onrust is,
En ik had nog wel willen zeggen dat ik je zo vreselijk veel mis." XXX Tante Jane


Lieve Steve & Anke,
Ook naar jullie gaan mijn gedachten. Ik hoop dat deze site ook veel voor jullie betekent, want voor mij doet het echt wel wat. Steve, ik ben zo blij dat je haar hier in hebt gezet. Zo kan ik niet alleen thuis, maar ook hier, een kaarsje voor haar branden en aan haar denken en mijn gevoelens met haar (èn ieder ander) delen voor het op te schrijven. Ik wil jullie ook vandaag weer extra veel sterkte wensen om deze dag door te komen.
Veel liefs, Jane

Lieve Patries, vandaag is het precies 3 maanden geleden dat wij je 30ste verjaardag hebben gevierd, ik moet er steeds aan denken, het was heel gezellig, je had er echt zin in, wij gingen bowlen en eten. Je genoot altijd zo van bowlen en was er ook heel goed in. Logisch ook want wat hebben we vaak gebowld met de familie, dat was echt jouw ding, vooral als je met Steve, Willem en Maurice in het team zat dan kwam je helemaal in actie want dan wilde je het liefst winnen van die mannen.
Nooit maar dan ook nooit hadden wij die avond kunnen vermoeden wat ons te wachten stond dat het het allerlaatste feestje met jou zou zijn, wat ben ik blij dat ik er was en jou zo zag genieten van alle aandacht, je was zo blij met de kado's vooral natuurlijk met de klok met foto welke mam gemaakt had, en je nieuwe camera. Ik was heel zenuwachtig en onzeker over de
Pandora-bedel, wat ben ik blij dat ik de bedel gekocht heb want ik realiseer mij iedere dag dat je de armband met bedels bij je hebt, ach wijffie wat mis ik je en wat heb ik mij toch vaak druk gemaakt om helemaal niets als ik het nu bekijk, zoals het uitkiezen van de Pandora-bedel, dat zijn voor mij belangrijke lessen geworden sinds je er niet meer bent.
Morgen ga ik naar mam & pap, precies 3 maanden nadat ik je voor de laatste maal gezien heb, je kwam binnen en kreeg niet meteen de volle aandacht, mam en ik waren de naaimachine aan het uitproberen, je plaagde ons ermee, zei dat wij nu toch wel oud werden als we lekker tuttig gingen naaien, maar je nam toch een foto van mij achter de naaimachine, later toen mam de foto's uit je nieuwe camera ging downloaden op de PC zag zij ook die bewuste foto, zij vertelde dat tegen mij, dat ontroerde mij enorm, zat je mij uit te lachen maar toch wel een foto hè, dat was zo typisch jij, grote mond maar ach wat een klein liefdevol hartje, dat was jij ten voete uit.
Lief wijffie, moest ik weer even kwijt aan je, beloof je dat ik a.s. weekend heel erg lief zal zijn voor je ouders en ze proberen te troosten zoveel ik kan, mis je giga, dikke knuf, Mar

Dag schat,
Ik ga maar weer wat schrijven, ik weet het ook niet meer. Bijna 2 1/2 maand later en nu nog is het als de dag van toen (hey, volgens mij is dit ook een liedje, wat ook een beetje op jou van toepassing is... Nu durf ik dat wel toe te geven ;-))

Anyway, ik zat zo te struinen op het internet (wat moeten we anders..) en kwam een mooie tekst tegen van Urbanus (jawel!). Ik weet zeker, dat je dit ook wel mooi zou vinden en hoop dat je er ook zo over zou denken (je was de laatste tijd toch een beetje met dat spirituele bezig).

Als ik dood ga,
en ik naast mijn lichaam sta,
dan zal ik rustig blijven wachten
tot ze me komen halen.
De goede geesten van het licht,
want zij zullen me leiden
naar de eeuwig groene weiden.

Als ik dood ga,
zal ik helemaal niet bang zijn.
Ik zal zelfs heel tevreden zijn,
want ik heb vertrouwen
in wat er komen zal.
Niemand loopt verloren
als hij op weg is naar ’t heelal.

Als ik dood ga,
dan zal God me vragen
wat ik met al die mooie dagen
van mijn leven heb gedaan.
Hij zal vragen waar ik zat,
of ik aan Hem wel heb gedacht
toen ik Hem niet nodig had.

Als ik dood ga,
en ik naast mijn lichaam sta
begint alles van tevoren,
want ik word opnieuw geboren.
Eer alles is voltooid,
zal ik nog dikwijls moeten sterven
Maar echt doodgaan doe ik nooit…

Hi Patries,

Vandaag zou Michael Jackson 51 jaar zijn geworden. Meteen moest ik weer denken aan die ene keer dat ik je kon meenemen naar zijn concert in de Kuip. Je moeder wilde het eigenlijk niet, omdat het op een doordeweekse avond was en jij de volgende ochtend naar school moest. Ik heb haar kunnen ompraten en plechtig moeten beloven dat ik jou naar school zou sturen. Dat is toen ook gebeurd!!! Wat was je blij en opgewonden dat je met Tante Jane naar een M.J.-concert ging............je zag er zo schattig uit met je glimmende oogjes en rode koontjes toen we vol spanning in het stadion zaten te wachten op M.J.!!! Het voorprogramma was 'Kriss Kross', die vond je toen nog helemaal te gek. Wat een leuke, gezellige, spannende avond hebben we toen gehad. Weet je nog, Patries? Wij hadden samen zoveel leuke, gezellige dingen gedaan samen.......vroeger kwam je regelmatig bij me logeren en dan gingen we stadten en je nam mensen in de maling door constant bij me te hangen en mij 'mama' noemde. Wat keken ze vreemd,hè. En jij lag helemaal in een deuk van het lachen, ondeugd. En toen we naar het Janet Jackson-concert gingen in Ahoy........toen gingen we ook lekker uit ons dak!! En die vakanties samen in die vakantieparken........zo gezellig. Je pa & ma kregen op die manier ook wat meer tijd voor zichzelf, vond ik. Ik heb zoveel fijne herinneringen. Zo jammer dat jouw leven zo drastisch ging veranderen toen je met ......... omging en je geen tijd (of zo) meer had voor Tante Jane. Ach, lieve mensen, nu zijn zowel jij als M.J. er allebei niet meer!!! Doe M.J. de groetjes als je hem ziet.
Lieve schat, ik hou er even mee op, want anders blijf ik doorgaan. Welterusten en tot morgen. XXX Tante Jane

Hi Patries,

Jouw sterven is zo moeilijk te begrijpen,
Afscheid nemen ging niet meer.
Te weten dat we jou voorgoed moeten missen,
Dat doet nog zo vreselijk veel zeer.

Jouw sterven is zo moeilijk te verwerken,
Het doet nog zoveel pijn.
Te moeten leven met de gedachte,
Dat jij nooit meer bij ons zult zijn.

We hadden je nog zoveel te zeggen,
Nog zoveel dingen uit te leggen.
Maar we weten..........er komt een keer,
Dan zien wij elkander weer.

Ik hou van je,XXX Tante Jane

Lieve Ank & Steve, ook bij mij gaat er geen dag, geen uur voorbij zonder dat ik moet denken aan wat er vandaag 9 weken geleden gebeurd is. Niets maar ook helemaal niets is meer hetzelfde sinds die verschrikkelijke nacht/ dag in juni. Ik probeer er voor mijzelf steeds lessen uit te leren, niet meer druk maken om kleine onbenulligheden en elke dag de positieve dingen die er gebeuren te waarderen en een steun te zijn voor degene waar ik van hou, maar nog altijd begrijp ik niet dat juist Patries moest gaan. Ook vind ik het zo ontzettend wreed dat dit jullie moest overkomen, uitgerekend de twee mensen die voor iedereen een luisterend oor hebben en dag & nacht klaarstaan voor iedereen.
Ik bid elke dag om kracht voor jullie om het verlies van Patries maar enigzins te kunnen dragen en een weg te vinden om verder te kunnen. Ben heel trots om te zien hoe jullie elkaar steunen en troosten, en op de liefde die jullie samen sterk maken om toch elke dag weer op te staan en de dag te beginnen. Weet dat als Patries dit allemaal kan zien ook zij trots op jullie zou zijn. In liefde Mar

Dag schat,

Ik dacht, ik ga wat schrijven.. Maar als ik hier aan wil beginnen breekt het zweet me uit en komen de tranen. Ik wil het niet, aangezien het uiteraard niet uitkomt (werk), maar toch niet te stoppen, dus vlucht ik maar even naar een privéplekje. Weet je,er gaat geen dag, uur, moment voorbij zonder dat je hierin voorkomt. Alles heeft een relatie met je. Ik mis zo erg dat 'gewone': zeuren dat je weer voor de zoveelste keer langskomt, niet tevreden bent met je werk (of beter salaris, terwijl het niet slecht is/was) en ook dat geroddel (met koffie en een peuk) op de achtergrond (want ik ga dat toch niet aanhoren..). Niets is meer hetzelfde of zal het nog worden, dat is zeker. We weten allemaal wel dat je hier niet altijd een engeltje was. Maar waar je nu bent, daar zal je het wel altijd zijn.

Lieverd,

Leven is als sneeuw
je kunt het niet bewaren
Troost is dat jij er was
uren, maanden, jaren....