Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Dag schat,

Ik dacht, ik ga wat schrijven.. Maar als ik hier aan wil beginnen breekt het zweet me uit en komen de tranen. Ik wil het niet, aangezien het uiteraard niet uitkomt (werk), maar toch niet te stoppen, dus vlucht ik maar even naar een privéplekje. Weet je,er gaat geen dag, uur, moment voorbij zonder dat je hierin voorkomt. Alles heeft een relatie met je. Ik mis zo erg dat 'gewone': zeuren dat je weer voor de zoveelste keer langskomt, niet tevreden bent met je werk (of beter salaris, terwijl het niet slecht is/was) en ook dat geroddel (met koffie en een peuk) op de achtergrond (want ik ga dat toch niet aanhoren..). Niets is meer hetzelfde of zal het nog worden, dat is zeker. We weten allemaal wel dat je hier niet altijd een engeltje was. Maar waar je nu bent, daar zal je het wel altijd zijn.

Lieverd,

Leven is als sneeuw
je kunt het niet bewaren
Troost is dat jij er was
uren, maanden, jaren....