Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Liefste Patricia,
Je vriendinnen hebben me verteld dat je je die laatste avond/nacht van je leven hier, goed geamuseerd hebt. Daar ben ik blij om.
Je zou me die laatste avond opbellen, dat is er helaas niet van gekomen, dat stemt me droevig. Nog droeviger is, dat je dat nooit meer in kon halen, omdat er een jongeman zonodig moest gaan autorijden terwijl hij drugs en alcohol genuttigd had en jou doodreed.
Lief meisje van me, ik houd zóveel van jou en kan je helemaal niet missen.
Ik doe mijn best om mijn leven weer op de rails te krijgen, voor je broertje Txiki, maar ook omdat ik weet dat jij daar blij om zult zijn, als me dat lukt.
Ik ga ervan uit dat je tegen me roept:
"Mama, waarom zou ik uit je hart zijn als ik uit je oog ben?
Voor de tijd die het nog zal duren wacht ik op jou,
ergens heel dichtbij, juist om de hoek...".
Lieve schat, cariño mio,
¡Hasta la vista!
Tot weerziens!
Je moeder, Lisette.

Overige informatie
Patricia is geboren in Spanje. Ze is daar opgegroeid en ook overleden en begraven.

In deze donkere decembermaand heb ik het volgende gedicht gemaakt:

Stil kijk ik de wereld in,
Stil sta ik voor het raam.
In gedachten fluister ik zacht
’Patricia’ , háár naam…
Niet wetend wat ik denken moet,
Niet wetend wat ik wil,
Kerstmis, vrede, engelen,
Ik ben een beetje stil.

Waarom moest mijn meisje gaan
naar een ander, béter leven?
Zou het in de sterren staan?
Moest zij echt haar leven geven?

Patricia, waar ben je nou?
Waar ben je nu gebleven?
Weet, dat ik heel veel van je hou…
je hebt me ook veel gegeven..
Maak je het nu echt heel goed?
Kun je me zeggen hoe dat moet:
zònder jou verder leven?

Waarom toch is het zo gegaan?
Waarom toch al die vragen?
Waarom toch steek ik kaarsjes aan?
Hoe kan ik dit verdragen? (Is dit verdriet te dragen?)

Gedachten spoken door mijn hoofd:
’t Wordt nooit meer zoals ik zou willen.
Kerstmis, Vrede, Engelen?
Ik ben van mijn kind beroofd…
Ik zou wel kunnen gillen.

Ik zeg je even nog iets, vlug:
Lieve schat, ik wil je terug!!!