Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Wat kan ik
zeggen dan
dat niet tekortschiet
dat je niet tekort doet
niet
in mijn trekkende tranen
de plank misslaat en
de waarheid plat,
de waarheid dat
om duizend onuitspreekbare redenen
jij niet,
niet jij,
verloren
had mogen gaan

Zal ik je analyseren dan en met
woord na woord
zin na zin
je reduceren tot
een opsomming van
duizend correcte waarheden
formules
lijnen
zwarte tekens op wit
terwijl zwart-wit en correct wel
het laatste was
wie je was

Of zal ik je memoreren anders met anekdotes
en sterke verhalen
een ‘Weet je nog’
en een
‘Wat was het goed toen samen’
met tot slot
een kwinkslag over hoe
misschien wel
in een kleine vier decennia
die ‘lange dunne’
mijn dikste vriend was
Zal ik duizendmaal elaboreren
in strofen eloquent
zoals je was gewend
van je dichters, jou hier eren
postuleren,
hoe bijzonder jij
was
hoe leuk en stom
hoe slim en betweterig
hoe liefhebbend en attent en
bazig en bot en gewoon
in alles
hartverwarmend

Of zal ik zwijgen en
jou recht doen
de onuitsprekelijke duizendvoudige
leegte
die jij achterlaat
in ook mijn leven
niet vastpinnen
niet opsommen
niet met felgekleurde stickers
beplakken en er
geen hokjes omheen bouwen

En zal ik gewoon
wat het was
dat jij me gaf
dat in mij leeft
woordeloos koesteren,
met heel mijn hart
me eraan warmen
en jou doorgeven
aan iedereen
die jou helaas
net is misgelopen
in dit leven