Lieve Pieter,
Voordat we definitief: “Houdoe en bedankt” zeggen (nou zei jij dat als exportbrabander nooit, maar goed) wil ik graag wat herinneringen met jou, en iedereen aanwezig hier, delen.
In mijn ouderlijk huis op de Drogedijk (jij was op de Zwingelspaansedijk geboren) sliepen wij lange tijd in 1 bed. Niet omdat we dat zo gezellig vonden, maar simpelweg omdat er niet voor iedereen een eigen slaapkamer was. Dat schepte toen al een band al herkenden wij dat misschien nog niet. En gezellig? Ja dat was het toch wel.
Rond 1980 kregen we van Sinterklaas een tafeltennistafel. Deze paste mooi in de schuur en we speelden daar uren en uren op. Dat was niet alleen gezellig, toen is ook onze gezonde rivaliteit met spel en sport ontstaan. Allebei hadden we een hekel aan verliezen, vooral van elkaar.
Jouw wedstrijd tegen deze ziekte viel helaas niet te winnen, Pieter.
Gedurende de 80-er jaren introduceerde jij mij in de wereld van de Heavy Metal. Een slogan uit die tijd: disco is shit, in heavy metal zit pit! En dat vond ik ook. Iron Maiden, Cloven Hoof, Mercyful Fate en noem maar op. Spijkerjasjes, platenzaak Bullit waar al ons zakgeld naar toe ging en samen naar een concert van Metallica in Leiden, toen ze nog echt hard speelden. Ik was dan ook enorm verbaasd toen jij mij ook eens liet luisteren naar een ander soort band; symphonische rock? Wat is dit dan? Wat een vage teksten! Lange nummers, ik vond het maar vreemd. De naam van deze band: Marillion, de zanger: Fish. Jij had weer eens gelijk; dit is een wereldband. Samen met jou naar Ahoy op 8 november 1987. Wat een buitenaards concert. Toen het nieuws in 1988 naar buiten kwam dat zanger Fish de band ging verlaten en solo verder ging was ik geschokt, geen Doe Maar taferelen, maar toch. Jij zei toen: Dat wordt bij geen van beiden meer zo goed als het was. En weer had jij gelijk.
Op mijn 16e verjaardag mocht ik van ma een feest geven. Pieter, jij had de taak om een beetje op ons te letten. Dat liep net ff anders; 3x raden wie er het meeste gedronken had en sigaretten uit zat te drukken in de vloerbedekking? Ja dat was jij, Pieter.





Ook rond die tijd ging ik samen met jou in de zomervakantie een weekje naar de Ardennen, kamperen. Rugzakken ingepakt en met de trein er naartoe. Van het station naar een camping was toch wel heel ver lopen en een drankje bij een cafeetje leek ons een goed idee. Jij zei: je moet eens een duveltje proberen! Dat deed ik en voor de zekerheid nog 2. Toen we weer gingen lopen stroomde er cement door mijn benen. Weer een les geleerd.
Ik noemde al even onze rivaliteit, dat was niet alleen met tafeltennis (won ik meestal) maar ook met bowlen (won jij bijna altijd) en snooker (wat ik dan weer meestal won). En met nog iets:
De OBT. OBT staat voor Open Bredase Triviantkampioenschappen. Deze worden sinds 1999 bij ons thuis gehouden en jij hebt er maar weinig gemist, Pieter. Om dit toernooi te winnen heb je heel veel kennis nodig en een beetje geluk. Pieter, jij hebt hem 5x gewonnen! Geen wonder als je antwoord kunt geven op vragen als: wie zong: als het gras 2 kontjes hoog is? (Hydra) of: wie werd wereldkampioen allround schaatsen in 1984? (Hilbert van der Duim). Jij hebt 5 titels, ik pas 3. Ik hoop dat je in november meekijkt en mij af en toe een antwoord influistert. De OBT zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou!
Nog een laatste herinnering wil ik noemen: de broers en zussen dag. Een aantal keren hebben we geprobeerd om uit een escaperoom te ontsnappen, dat is ons niet gelukt. En Pieter, hieruit ontsnappen gaat je ook niet lukken helaas..
Pieter, dank je wel voor je humor, dank je wel dat je mij muzikaal heb opgevoed, dank je wel voor alle sport en spel momenten die we samen hadden, dank je wel dat je mijn broer wilde zijn.
Lieve Pieter, ik ga je heel, heel erg missen.

Lieve Petra en kinderen,

Gecondoleerd met het verlies van Pieter.
Pieter zag ik af en toe met verjaardagen in Breda.
Ook met de terugkomst van Albert en Ilse van hun wereldreis op Schiphol.
Het was een heerlijk welkom vooral voor Albert en Ilse om iedereen weer te zien.
Het was heel waardevol voor mij als moeder dat jullie voor hun een BBQ organiseerde in Almere na deze wereldreis. Ik kan me nog herinneren dat Rob en ik de weg naar jullie huis niet konden vinden, er was toen nog geen tomtom.
Ik wens jullie veel sterkte en koester de mooie herinneringen.

Hartelijke groet Janny IJsendoorn.

beste familie en vrienden, bij tafeltennisvereniging Huizen leerde ik je kennen, alweer wat jaartjes terug, veel tegen elkaar gespeeld met je rare rubbers.
ik kreeg in Huizen geen hoogte van je, wist nooit wat er in je hoofd speelde, we waren beide nog jong, nu vele jaren later kwamen we elkaar weer tegen bij Almeerspin.
ook hier veel tegen elkaar gespeeld, eindelijk begon ik je te doorgronden, fijne en boeiende gesprekken met je gehad, mocht nog een keer een klusje bij je thuis doen.
ik, we gaan je missen, een heel fijn BIJZONDER persoon, je weet ik ben gelovig, dus ik ga er van uit, dat we nog een keer een balletje slaan

Alle ogen zijn gericht op je ouders. Jaren van zorg, van waken en gaat alles nog wel goed. Je stelt je in op de tijd dat je hen gaat verliezen en je zélf tot de oudste generatie behoort. Het leven gaat snel, maar zolang je iemands kind bent, loopt het wel los.
Alle aandacht is voor je kinderen. Ze hebben je nodig, ze groeien op, je raakt ze kwijt of toch niet, gaat alles goed? Worden de juiste keuzes gemaakt?
Je bent nodig als dochter (of zoon), als verantwoordelijke ouder. Altijd stand-by.
Waar je lang niet altijd op let zijn je broers en zussen. Die zijn van dezelfde generatie. Die redden zich wel. Daar is geen speciale zorg voor nodig. Ook als je elkaar drie keer per jaar ziet, is dat prima. Je kijkt eens om je heen en je vindt ze altijd weer terug. Je kunt elkaar niet verliezen.
In 2012 zijn we begonnen elkaar met ons vijven te ontmoeten zonder kinderen, zonder partners. Gewoon 5, punt. We blijken door ons leeftijdsverschil hemelsbreed verschillende herinneringen te hebben. Pieter en ik zaten in het riante midden van dit spectrum. We hebben allemaal iets unieks. Pieter was de denker. Ook in gezelschap, op onze avondjes met ons vijven, was hij de stille kracht die ineens met een gevatte opmerking of rake grap op de proppen kon komen.
Toen ik hem uitnodigde mee te gaan naar een concert van Patrick Bruel zei hij niet meteen ‘nee’; hij keek een avond zorgvuldig naar liveoptredens op youtube en liet mij zijn weloverwogen besluit weten. Hij voelde zich vereerd te zijn gevraagd en hij wilde het evenement heus niet vergelijken met een avond naar de opera in Poznan, maar hij zag er toch liever vanaf.
Die opera-ervaring van Pieter in Polen deed hij op tijdens het weekend dat hij, samen met zijn schoonzus Ilse, als reisbegeleider meeging met ma en Herman. Hiervoor was ik hen dankbaar. Ze hebben niet alleen voor het vervoer gezorgd, ze vertaalden en converseerden met de buitenlandse kennissen opdat het weekend voor onze ouders zo soepel mogelijk zou verlopen. Mantelzorgen doe je met z’n allen en Pieter had daarin zeker een deel. In de achterhoede kon je op hem rekenen.
Juist door zijn bescheidenheid viel hij niet zo op. Dit tezamen met het turbulente, drukke leven dat een ieder van ons leidt met genoemde zorg voor ouders en kinderen, maakte de schok dat hij niet lang meer te leven zou hebben groter. Ineens dacht ik heel veel aan Pieter. Voorheen leefde ik onbekommerd voort in de wetenschap dat mijn zus en drie broers er altijd zouden zijn, ook ná het overlijden van beide ouders, ná het wegvallen van mijn werk, nádat kinderen al lang en breed een eigen gezin zouden hebben. Bij mijn broers en zus ben ik bovendien zeker van mijn positie, mijn plaats in het geheel is volstrekt vanzelfsprekend, daar hoef ik amper mijn best voor te doen.
Zo was het ook bij Pieter. Volstrekt vanzelfsprekend. Iemand die er simpelweg wás. Toen ik jaren geleden belde om te vertellen dat ik ging scheiden gaf hij een korte, rake analyse, zodanig dat ik me helemaal begrepen voelde. We hadden weinig woorden nodig.
Mijn mooiste herinnering dateert van 24 september 2016. Jaap en ik waren 12 ½ jaar getrouwd en we hadden de gasten gevraagd om hun favoriete nummer voor op de dansvloer. “Disco is shit, in heavy metal zit pit!”, memoreerde Albert net al. Pieter dacht ons beet te nemen met een dancefloor-killer. Maar daar vergiste hij zich in. Wij hebben met Pieter gedanst op Los Niños del parque van Liaisons Dangereuses. Onvergetelijk!

***
Pieter, jij nam bij Mija, Willem, Albert en mij een speciale plaats in. De eerste broers- en zussendag zonder jou?
Ik moet er nog even niet aan denken…

Herinneringen aan Pieter, van Mija, oudste zus

Mija wil graag haar laatste herinneringen delen van de afgelopen maanden waarin ze Pieter bijna wekelijks heeft bezocht. In januari zijn ze een competitie scrabbelen begonnen. Elke week speelden ze 1 partij, fanatiek en met de wil om te winnen. Na 4 keer spelen lukte het Pieter niet meer.
De stand was 2-2.
Tijdens haar bezoekjes zat Pieter altijd lekker te snoepen. Chocola of een taartje ging er altijd wel in.
Muziek betekende veel voor Pieter. Hij luisterde bijvoorbeeld vaak naar Nick Cave and the Bad Seeds, Marillon, Pink Floyd, Spinvis.
Als Mija kwam vroeg Pieter altijd hoe het met haar ging. Hij informeerde of er nog iets bijzonders was gebeurd, of ze misschien iets leuks ging ondernemen. Vroeg zij aan hem hoe het ging, dan trof zijn reactie geen doel meer, terwijl op Triviant- of kruiswoordpuzzelvragen nog steeds een feilloos antwoord kwam.