Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Onze vriend, maatje, amigo, de Vries dat waren je namen.
Het is gewoon onwerkelijk dat je er niet meer bent.
Je was onze vriend in voor- en tegenspoed, jij kende al onze verdrietige en leuke momenten. Dan was jij ook de man die de vrijdagmiddagborrel in het leven toevoegde.
In die middag werd erover gesproken, hoe de week er uitzag, de voetballijst kwam op tafel. Veel plezier, gelachen, gehuild en discussies, het kon allemaal.
Vele telefoongesprekken en app-jes zij er gevoerd tussen JOU, ROEL en CARLO ,jullie
zouden zomaar vrouwen kunnen zijn. Jullie wisten alles van elkaar.
Voetbal was een van je grote passies, ook daar zullen we je enorm missen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn maar we gaan verder dat is ook wat jij gewild zou hebben.
Lieve Rien, wij zullen op Nynke, Bonna en Hessel passen.
Ciao
Carlo, Nel, Anouk en Maud

Rien maatje❤️
Ik mis je nu al. Vanaf dag 1 mijn trainer bij de voetbal. Ik wil je bedanken voor alles wat je voor me hebt gedaan. Onze band werd afgelopen anderhalf jaar nog sterker.
Ik zou nooit vergeten hoe jij mij pestte met Ajax, hoe fanatiek jij was met voetbal, hoe jij mij de laatste wedstrijd van het veld heb gedragen omdat mijn knie zoveel pijn deed. ik ga t missen dat je tijdens de wedstrijden ineens heel hard ‘kom op Dennis’ schreeuwt. Ik ga je geweldige dansmoves missen en je geweldige lach. De grapjes die je maakte waar je zelf t hardst om moest lachen en wat konden wij samen hard lachen. We hadden nog zoveel super leuke dingen gepland staan en ik vind het zo jammer dat dat nooit meer gaat gebeuren.
Rien topper, jij was super trots dat je onze trainer was en ik ben super trots op jou en super blij dat ik kan zeggen dat jij al die jaren mijn trainer bent geweest die ik altijd zou steunen❤️
ik ga je kei erg missen en ik wil je bedanken voor de fantastische herinneringen die ik van jou heb❤️ De doelpunten die ik vanaf nu maak zijn voor jou en voor oma

In memoriam
Rien

Als ik, als geboren Groninger, denk aan geboren Fries Rien, dan denk ik aan het sollicitatiegesprek dat ik met hem had, ergens in de zomer van 2011. We hadden een onmiddellijke ‘klik’. Misschien het gevolg van onze noordelijke wortels?

Ook denk ik aan de tientallen sollicitanten die ik samen met Rien heb ontvangen bij Vendrig. Als een op elkaar ingespeeld tandem, wisten we de kandidaat altijd op zijn of haar gemak te stellen. Niet zelden wisten we kandidaten tot tranen toe aan het lachen te maken. Kostte dat moeite? Nee, nul. Dat ging vanzelf. De chemie die ik met Rien had liet dat soort momenten ontstaan. Overigens waren veel kandidaten ook in staat om óns in een onstopbaar lachsalvo te doen ontsporen, maar dat terzijde.

Vanuit Arnhem was ik altijd vroeg op de zaak; maar Rien was er altijd een kwartier eerder, vanuit Beesd. Als door Rien aangenomen hoofd Klantenservice bij Vendrig, begon mijn dag steevast samen met Rien, aan de koffie. Een kwartier, niet langer want er moet gewerkt worden. De dag van vandaag doornemend en de dag van gisteren beschouwend. Alles kwam langs: de wedstrijdresulaten van ‘zijn meiden’ waar hij immens trots op was, de besoignes van onze mensen in Sales, Relatiebeheer en op Klantenservice, plannen voor commerciële acties, adviezen over lastige kwesties. “Dingen klein maken” was zijn devies. “Dan overzie je het beter.” Daar was Rien goed in: problemen klein maken en mensen groot.
Zijn eerste flirts met Hendi deelde hij met mij tijdens een van deze koffiekwartiertjes. Dit zou de baan van zijn leven worden! Zijn vertrek bij Vendrig liet bij mij een leegte achter. Mijn maatje, die ook nog eens mijn baas was, was daar opeens niet meer. Het koffiekwartiertje verdween en het leven ging verder, zoals dat nou eenmaal gaat. Niet erg. Ons contact werd minder intensief, maar wanneer we elkaar spraken, was het altijd ‘ouwejongenskrentenbrood’.

Waar Rien komt, daar is actie. Of hij nou bij de directie van een klant zat, of in de kantine bij Vendrig: Rien schakelde met iedereen. Hij kende geen standenverschillen in mensen; iedereen was gelijkwaardig. En iedereen kon rekenen op zijn waarachtige interesse. Met zijn aanstekelijke lach en Friese tongval wist Rien mensen te verbinden en ze direct op hun gemak te stellen. Rien was wie hij was. Geen opschmuk. Gewoon Rien.

Met Rien heb ik vaak de longen uit mijn lijf gelachen. In gedachten komen bij mij: de avond met het CTO (Commercieel Team Overleg) bij Indisch restaurant Dewi Sri in Rotterdam, onze gezamenlijke autoritten naar klanten, de ‘act’ die we opvoerden bij het jubileum van Rob Bolweg bij Vendrig (inclusief ribbroeken), onze reeks solliciatiegesprekken thuis bij kandiaten voor de marketingfunctie (de zelfgemaakte koek van Godert won!) en de dagelijkse lol met mensen op de afdeling.

Ik getroost mij met al deze fijne herinneringen, want die verdwijnen nooit. Trots roep ik dan ook:
Rien is niet dood, Rien leeft!

Ik heb het plezier gehad iets langer dan een jaar met Rien te mogen samenwerken. En ik heb het gevoel dat we pas aan het begin stonden van een prachtig werkavontuur. Helaas is daar abrupt een einde aan gekomen. Ik zal het sollicitatiegesprek dat ik had met hem en Dik nooit vergeten. Zó vertrouwd, zó ongedwongen, zó à l'aise. Zelden heb ik zo'n fijn gesprek gevoerd. Het enthousiasme van en de chemie tussen die twee maakte dat ik héél graag bij de Hendi familie wilde horen. Rien je was en bent een prachtmens en ik had nog zoveel van je willen leren. Heel veel sterkte, kracht en liefs voor Nynke, de kinderen en iedereen die Rien in zijn hart heeft gesloten. Liefs Sas