Papa, mijn held
Iemand bij wie ik altijd terecht kon, voor advies, steun of gewoon urenlange gesprekken over van alles en nog wat. Op zondagmorgen maakte we vaak broodjes. Na het ontbijt bleven we dan zo lang tafelen en kletsen dat het al gauw einde middag was.
Ik weet nog goed dat ik voor het eerst liefdesverdriet had, we aan tafel zaten en mijn vader zei: we gaan een paard voor je kopen. Drie dagen later had ik dan ook, een paard. Impulsief, dat was mijn vader. Met een heel goed hart en hij wilde het hart van zijn dochter helen. Die liefde voor paarden, die heb ik van hem gekregen.
Mijn vader hield van vissen. Geen vissen vangen, maar van die hele dure gekleurde in een mooi aquarium. Na een tijdje had hij mij ook met het virus aangestoken. Ik denk stiekem dat hij dat bewust had gedaan, zodat ik hem dan kon helpen met al het onderhoud.
De woonkamer werd weer eens verbouwd. Eens in de zoveel tijd kreeg mijn moeder de kriebels en moest alles anders. Het aquarium werd gedraaid en stond zo, dat het een soort muurtje creëerde. Stoel erachter en toen had mijn vader een privé plekje, waar hij zich terug kon trekken als hij even gek werd van die 3 meiden in huis en al dat gekakel over nagellak of mode.
Mijn vader had ook vaak de kriebels, maar dan om een nieuwe auto of motor te kopen. Op een gegeven moment gebeurde het zo vaak dat ik moeite moest doen om enthousiast te reageren als hij vol trots zijn nieuwe aanwinst liet zien. Het was gewoon geworden.
Ik kan mij nog goed herinneren dat ik onze buurvrouwen, met wie we altijd al ruzie hadden, tegenkwam op de brug bij het winkelpleintje. Ze begonnen tegen me te schreeuwen en hielden mijn fiets vast. Ik probeerde mijn moeder te bellen maar dat lukte amper omdat ze steeds mijn telefoon dicht klapte. Gelukkig had ze wel begrepen waar ik was want toen ik met de politie stond te praten die omstanders hadden gebeld, kwam er een auto over de stoep het fietspad op gescheurd. Wie is die gek, hoorde ik ze zeggen. En ik zei vol trots: dat is mijn vader. Je moest niet aan zijn meisjes komen. Hij was heel beschermend.
Ik heb altijd heel erg naar hem opgekeken. Zijn kracht om altijd door te gaan en oplossingen te vinden, positief te blijven. Dit zagen we ook terug in zijn strijd. Hij wilde niet opgeven. Ik ben heel erg trots op hem en ik ben hem heel erg dankbaar. Hij heeft mij grootgebracht en sterk gemaakt en altijd onvoorwaardelijk in mij gelooft.
Lieve papa,
Jij wilde nooit geloven in geesten, of dat er ‘meer’ is, ook al had je zelf het een en ander meegemaakt. We hebben het er vroeger vaak over gehad maar de afgelopen maanden kwam je er een beetje op terug. Dat er toch wel leven is na de dood. Ik weet wel zeker dat dit niet het einde is. Ik weet dat je bent gegaan maar ik weet ook zeker dat je hier nog bij ons bent.
