Allerliefste Martine en Eric, Wendy,
Sarina, jullie Rientje, is een bijzondere meid.
Ik herinner me alsof het gisteren was dat ik met jullie mee op vakantie mocht, dat Sarina en ik samen gekscheerden op de camping. We speelden volleybal, staken hier en daar wat onschuldig kattekwaad uit, fantaseerden over van alles en nog wat en genoten van jullie aandacht. Sarina was wat voor op haar leeftijd, dat weet ik nog en dat deed me enorm naar haar opkijken. Zij wist dingen waar ik nog nooit van gehoord had. Naar jullie komen was voor mij altijd een feest, frietjes eten uit de rode kom, daar zorgde Sarina voor. Ik herinner me dat ik vaak bij jullie mocht komen. We speelden op het pleintje met de speeltuin, bespionneerde voorbijkomende mensen (Sarina wist bij iedereen een verhaal), dansten stiekem in Wendy's kamer en sliepen in de logeerkamer, niet in Sarina's kamer, op een grote matras. Een keer hadden we stiekem jouw, Martines, make-up meegesmokkeld. 's Morgens hadden we jullie niet alleen een groot stuk van de nacht wakker gehouden, maar hingen naast onze snoetjes ook de lakens vol make-up-vlekken. "Dat was niet om te lachen", zeiden de mama's (en gelijk hadden ze). "Nu zal het lang duren vooraleer ik nog eens mag komen", pruillipte ik tegen Sarina, waarop zij kordaat beweerde, "Neenee, ik zorg wel dat je snel weer hier bent". En ik geloofde haar, ik geloofde haar altijd. Ze had gelijk, die mama's bleven niet boos.
Ik herinner me dat we naar bonneke en bompa gingen, met de papegaai, Coco, waar Sarina de grappigste verhalen over kon vertellen. Ik herinner me Gertjan, die ondertussen heel groot geworden moet zijn, en zijn mama. Ik herinner me de snoepjes die Sarina verstopte in haar schuif onder haar kast in haar kamer,... Ik herinner me hoe graag Sarina met mijn zusjes speelden, en hoe belangrijk ik vond dat ze dat leuk vond. Ik weet nog dat we samen naar de vioolles mochten in de lagere school. Onze mama's hadden geregeld dat we na school samen bij mij thuis ons huiswerk mochten maken, dat was zalig. We waren zo fier dat we alleen mochten thuis blijven. We spurtten als het ware naar huis, snoepten wat en begonnen vlijtig aan ons huiswerk, in vogelvlucht, zodat we daarna konden genieten van al onze vrijheid,...
Ik herinner me hoe graag Sarina gezien werd bij mijn thuis, hoe graag ik haar zag, hoe graag ik bij haar was.
Ik heb wel honderden herinneringen die ik koester. Dat zal ik altijd blijven doen.
Jullie hebben een lieve, ondeugende dochter/zus die velen doorheen hun leven zullen meedragen.
Een hele dikke knuffel, tot binnenkort! Saartje
