Hoi lieverd, een half jaar. Vandaag is het een halfjaar geleden dat we voorgoed afscheid van je moesten nemen. Het is vandaag woensdag, dat dat je overleed was ook op een woensdag. Elk minuut van de dag denk ik weer, toen gebeurde er dit, toen gebeurde er dat, en dag is nog niet voorbij, het ergste moet nog komen. Het moment dat we je echt voorgoed moesten laten gaan. Wat zou ik nog graag even met je knuffelen, even met je kleine handjes spelen. Maar mijn gevoel zegt ook dat het goed is, ik zie je nog zo liggen, met al die slangen, al die toeters en bellen, en jij maar knokken. Maar die dag gaf je zelf aan, het is genoeg geweest, ik kan dit niet winnen. En je papa en mama zagen dit ook aan je, en konden je daarom ook met een "goed" gevoel laten gaan. Maar toch....... dan denk ik weer, hoe zou ze er nu uitzien, zou ze al kruipen, zou ze al wat brabbelen. Allemaal vragen waar we geen antwoord op krijgen. In onze harten zul je altijd bij ons zijn. Vanavond ga ik naar de camping, en zal dus de komende dagen je niet kunnen bezoeken, iets wat ik niet uit kan staan. Heb al iemand gevraagd of die dan maar wat extra kaarsjes voor mij wil aansteken. In gedachten ben je bij mij, en ga je met me mee, maar toch voelt het voor mij soms alsof we je allemaal maar in de steek laten, wij gaan weg en jij bent daar nog. Zo is het niet, je gaat met ons mee waar we ook zijn. Gevoel en verstand zeggen soms erg tegenstrijdige dingen. Ik ga je nu met rust laten lieverd, een dikke kus en knuffel en ik kom gauw weer bij je. Liefs Tante Petra