Beste Thomas,
Je bent er niet meer maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat de ongelofelijk nieuwsgierige jongen die je altijd was, deze brief niet zal willen lezen. Wat is het wrang dat je nu al zo jong het leven moest loslaten terwijl jij daar met al je gretigheid en interesse waarschijnlijk nog lang niet klaar voor was. Ik hoorde van Corriene hoe geweldig dapper je met je ziekte omging. Ik wil Carla en je kinderen ook graag laten weten wat een bijzonder mens ik je vond. Een paar herinneringen aan jou: ik zat een keer in mijn maag met een decor voor een solovoorstelling die ik op Oerol ging spelen. Ik had een decor bedacht met platte zetstukken van allerlei Italiaanse gebouwen waaronder de toren van Pisa, een basiliek, een pizzeria enzovoort. Het moest er niet al te verantwoord uitzien want ik speelde een tweederangs impresario die dat decor met weinig smaak en weinig geld had laten maken. Maar zoals ik het had geschilderd was het gewoon te slecht, te lelijk. Ik belde jou en je kwam de volgende dag langs om me uit de brand te helpen. Bij binnenkomst moest je gelijk heel erg lachen en je stelde me gerust dat ik met dit ‘geestige’ antidecor goed bezig was. Je begreep de bedoeling en in enkele uurtjes toverde je met ferme streken, accenten en schaduwtjes mijn prutswerk om naar iets wat opeens heel grappig was om naar te kijken. Je wilde er geen geld voor hebben want je vond het leuk om te doen en om mij weer eens te zien. Door Liesbeth leerden wij elkaar kennen. “je moet eens wat met Thomas gaan maken” had ze gezegd, “volgens mij passen jullie wel bij elkaar “. Qua humor klopte dat zeker. We konden enorm lachen samen en vonden elkaar in het absurdisme. Op creatief en intellectueel vlak keek ik best wel tegen je op en maakte je mij wel eens onzeker. Je wist ongelofelijk veel en je kon belachelijk goed tekenen. Maar goed, geholpen door Liesbeth gingen wij samen aan de slag. Een voorstelling over twee agenten die tot hun nek in privézaken waren verwikkeld. “Een onthullend stuk vol vertrouwelijke informatie” stond er op onze flyer. Ik was gedegradeerd agent Willemse die opgescheept zat met beginnend diender Hoekstra, die jij speelde. Ik moest jou inwerken op het bureau, maar gaande weg leerde ik meer van jou dan andersom. Onze personages lagen dicht bij onszelf. Ik was de met zichzelf worstelende zwartkijker en jij de licht filosofische, springerige optimist. Hoekstra en Willemse waren beiden twijfelende, zoekende figuren en totaal ongeschikt voor het politievak. Het maakproces was niet makkelijk. Ik stak in die tijd niet zo lekker in mijn vel en worstelde met creatieve armoede. Maar jij was een geweldige collega met veel geduld en begrip. Je was heel genereus in het meedenken en meeschrijven aan de voorstelling en je stortte je voor honderd procent op het acteerwerk. Waarschijnlijk heb ik soms het bloed onder je nagels vandaan gehaald omdat ik zoveel twijfelde en veeleisend was. Desondanks bleef je altijd geduldig, begripvol en gaf je nooit op. Ik kan me heel goed voorstellen dat je een geweldige en inspirerende leraar was!
Ik mijn archiefdoos vind ik nog losse dialogen waar ik nu weer hartelijk om moet lachen. (Hoekstra en Willemse richten zich bij aanvang tot het publiek. Willemse: U hoeft niks te zeggen. Hoekstra: U heeft het recht te zwijgen. Willemse: Alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden)
Ook twee recensies. Het Haarlems dagblad vind het een innemende voorstelling met geestige vondsten en mooie filosofische bespiegelingen. De Gelderlander noemt het een heerlijke voorstelling die wemelt van de subtiele grapjes. Dat hadden we dan toch maar mooi bereikt Thomas! Daarna zouden we nog een keer samenwerken aan het decor voor ‘ Het Station’. Ik was meer een boodschappenjongen in dat proces en vond dat helemaal niet erg. Ik keek vol bewondering hoe jij dat decor even voor Liesbeth en mij op een velletje papier schetste. Hardop filosoferend trok je met een potlood een wereldje op van warrige, bochtige(spoor)lijnen. Je creëerde de kleine wereld van het spoorhuisje en grote wereld ineen. Wat een ongelofelijk mooi en poëtisch decor had je gemaakt met heel veel lieve details! Nog weer later heb ik vol bewondering naar je animatiefilm ‘Zelfportret’ gekeken. Over Rembrandt die het zicht op de realiteit kwijtraakt wanneer hij zichzelf schildert.
Je bent nu weg Thomas, maar mijn bewondering voor jou zal blijven. Goeie reis!

De keren dat ik met Thomas sprak, was ik een en al oor. Luisterend naar verhalen over Emiel en Tessa, de wonderen van de biologie en zijn tijd als docent. Voor je het wist, was je weer een uur verder. Lieve Carla, Emiel en Tessa, veel liefs en sterkte. De wereld is een topvader armer.

Een herinnering van mij van Thomas is er een waar ik niet bij aanwezig was, maar voortleeft uit een van de vele verhalen van Tessa over haar vader. Tijdens een biologie les gooit een leerling onverschillig een beschimmeld broodje in de prullenbak. Verontwaardigd haalt Thomas dit wit met groene broodje uit de vuilnisemmer en roept de klas bijeen om de hoedanigheid van deze misdaad der voedselverspilling uit te leggen. 'Een broodje dat beschimmeld is, is nog prima om op te eten! Goed voor je weerstand en nog altijd even voedzaam.' Ter demonstratie neemt Thomas een hap van het brood om zijn punt ijzersterk duidelijk te maken. De klas keek verbaasd toe.
Sinds dit verhaal geef ik een beschimmeld broodje een tweede kans.

Lieve Thomas,
Vandaag heeft Hellen jouw portret/tekening die je van ons gemaakt hebt in 1988 op Facebook geplaatst. Via Google zocht ik je op en tot mijn grote schrik ben je vorige week overleden.
We kenden elkaar van de dienstplicht en hebben een jaar lang, van maart 1986 tot en met februari 1987, gediend.
Na de diensttijd hebben we contact gehouden en kwamen Hellen en ik naar hartje Amsterdam waar jij woonde en jij naar Leiden in ons kleine flatje.
Zelfs zijn wij nog naar de wedstrijd van Ajax tegen FC Den Bosch in de Meer geweest waar Marco van Basten die geweldige omhaal maakte. Vanaf 1990 zijn we het contact verloren maar je prachtige tekening van ons met poes Rocky hebben we nu als dierbare herinnering uit deze tijd.
Ik wens de familie veel sterkte toe in deze moeilijke periode.
Thomas was een zachte, lieve en verschrikkelijk aardige man.
Thomas, rust zacht.
Henry van der Weijden
Leiden

Het is een snoeihete middag in Hebron. Thomas, Julia en ik zijn ter voorbereiding van onze voorstelling 'De Liefste' met Huis aan de Amstel op reis in de Palestijnse gebieden. Die middag zijn we op bezoek bij Yusuf, zijn vrouw en dochtertje van een jaar of vier. We zitten in de schaduw onder de druivenranken. De vrouw van Yusuf serveert thee en verrukkelijke spinaziekoekjes. Yusuf vertelt over zijn leven, over de immense beperkingen die het bestaan in Hebron met zich meebrengen. Water, voedsel, scholing, theatermaken, reizen, speelgoed, alles is op rantsoen. Julia en ik stellen vragen, Yusuf vertelt, terwijl zijn dochtertje een beetje om hem heen drentelt. Thomas zit met een schetsboek in een hoek. Hij volgt het gesprek, knikt af en toe instemmend, uit met een kort zinnetje zijn verbazing, medeleven of afgrijzen en tekent ondertussen stilletjes verder. Als we uitgesproken zijn en Julia en ik murw van zoveel verhalen van onrecht op één middag afscheid nemen van Yusuf, scheurt Thomas het vel van zijn schetsblok en geeft het bijna terloops aan het kleine meisje. Het is een loepzuiver portret van haar waarbij ze bijna verdwijnt in de geruststellend zachte, omhullende vacht van een immense Sint Bernhardhond. Een geschenk van onschatbare waarde.
Het meisje is verguld en mij schieten de tranen in mijn ogen. Zoveel begrip, mededogen, humor, vriendelijkheid, eenvoud en liefde. In één woord: Thomas.
Dank je wel, lieve vriend, je was er, je bent er en je zult er altijd zijn.
Lieve Carla, Emiel, Alex en Tessa, wat droevig dat we niet samen met jullie het leven van Thomas kunnen vieren, maar in gedachten ben ik bij jullie en ik wens jullie alle goeds,

Heleen