Lieve Thomas,

Dank je wel voor alle vriendelijkheid die je in ons leven bracht. Ik weet nog goed dat ik je in ze grote pauze zag rondlopen op het grote plein vanuit het printlokaal. Je was in gesprek met een van je leerlingen. Het was overduidelijk dat je enkel bezig was met deze leerling en de rest even liet voor wat het was. Zo was je. Onvoorwaardelijke vriendschap en betrokkenheid als mensen je nodig hadden. We gaan je missen.

Rust zacht.

Thomas, ik lees dat je bent overleden. Groot verdriet. Tot ons 5e jaar waren we elkaars 'beste vriendje'. Daar kun je van zeggen dat dat een eeuwigheid geleden is, maar als je de goede kant op kijkt, is dat van grote waarde. Op een bepaalde manier zijn we onze levens samen begonnen.
In mijn herinnering liepen en holden we elke dag hand in hand door het hofje (Jan van Houthof) waar we woonden, ook al moest ik in 'die andere straat 'zijn voor jullie deurbel.
We speelden samen en daarbij vond ik je ook mooi - met je lach en je hele blonde haar. Of is het raar om dat te denken als 4 of 5-jarig jongetje? Hoe dan ook, ik was trots op je.
Ik weet ook nog dat je moeder ziek was en dood ging. Ik vond het echt heel zielig voor je, maar was ook erg blij dat mijn moeder nog leefde. Zo gaat dat als je vier bent
Jullie huis voelde anders vanaf dat moment en uiteindelijk vertelde jij me dat jullie gingen verhuizen. Ik heb langzaam naar die dag toegewerkt. Toen we afscheid namen, onderschat het verdriet niet, was het een dag als deze: strak blauwe lucht. Hartje zomer, dat wel.
Vele jaren later vertelde mijn zusje Marijke (3 jaar ouder dan ik, net zoals jouw zusje) enthousiast dat ze jouw dochter Tessa lesgaf in haar kleuterklas. Volgens haar moesten we elkaar opzoeken, omdat jij "nog altijd een geweldige man was".
Dat is niet gebeurd en is ook niet erg. Mijn beelden van jou, Thomas, zijn van belang en nauwelijks vervaagd. Ik heb het graag zo gehouden, denk ik. Misschien was dat voor jou ook zo.
Voor nu, ik wens Carla, je kinderen en je zusje Liesbeth veel liefs,
Dick (Dicky voor jou, Thomas)

Lieve Thomas,
De eerste keer dat ik jou en Carla ontmoette was bij Lucas thuis tijdens de verjaardag van Quinten. Ergens vond ik het ook wel spannend want ik ging een gedeelte van mijn 'nieuwe familie' ontmoeten. Nu was dat gevoel snel weg... Ja,daar kun je vanalles van denken (grapje) Carla en jij waren erg vriendelijk vrolijk en opgewekt. Je was ontzettend nieuwsgierig en geïnteresseerd. Ik heb je helaas maar kort mogen meemaken. Hierna werd al snel bekent dat je ernstig ziek was. Ik vond en vind dat echt echt heel verschrikkelijk. Het leven is een tijdelijke gift of zoals jij dat zei 'Eigenlijk toch echt wel een heel leuk ding, dat leven en ik ben er nog lang niet klaar mee... Maar ik vrees dat het leven dat misschien wel met mij is'...
Thomas ik ga je missen, je empathie en je humor. Zo heb je me afgelopen kerst wijs gemaakt dat er
A) een klein wit tijgervisje bestaat
B) dat ik dit tijgervisje niet mocht onderschatten daar die toch een 'zeer intrigerende leefstijl' zou hebben.
Vanochtend toch maar te raden gegaan bij meneer google.. ???? dit blijkt een knots van een geel zwart gestreepte vis te zijn. Met vervaarlijk uitziende tanden. En zijn lievelingsmaal.. zwaluwtjes!
Dus mooie nachtegaal vlieg maar mooi hoog waak over je geliefde en zing in onze dromen!

Lieve Thomas,

Via mijn ouders was je dichtbij als buurman. Op de verjaardagen van mijn ouders was je er samen met Carla al zo lang als jullie in de Duvenvoordestraat wonen. Beide even aardig en hartelijk dat jullie direct en indirect via mijn ouders bijzondere buren zijn. Het bericht dat je ziek was kwam hard aan in een huis waar al veel ziekteleed was (geweest). Mijn ouders zijn er nog en jij moest veel te vroeg gaan. Een lieve vrouw en jullie twee nog veel te jonge kinderen om achter te laten. Het voelt daarmee als oneerlijk en helaas onvermijdelijk met de rotziekte die het einde bepaalde.

Ik hoop dat jullie de laatste fase dichtbij elkaar zijn geweest en dat de mooie herinneringen voor altijd bij jullie als gezin en alle mensen die je liefhad blijven bestaan. Bij mij in ieder geval wel als de lieve en hartelijke buurman van mijn ouders.

Voor Carla, Tessa en Emiel heel veel sterkte met het afscheid en het verwerken van dit verlies. Ik denk aan jullie.

Heel veel liefs Susan.
Dochter van Ans en Cees.

Lieve familie van Thomas,
Aan Thomas had ik in de tijd dat ik decors en kostuums ontwierp een hele bijzondere en lieve collega. Allereerst waren er Thomas' theateraffiches, o.a. voor 'de Koning en de Rest', 'Nachthemel' en 'Alleen voor de wolven' en zijn bijzondere folder voor 'Peer Gynt'. Daarna hebben we bij Huis aan de Amstel samen gewerkt aan het decor van 'Stil de Trommelaar', waarin Thomas ook een onvergetelijke rol speelde als de zwijgende en schilderende Stil, en 'het Station'. We hadden het er tijdens het werken over dat wij niets anders konden dan wat we deden maar ik eindigde in de IT en Thomas als leraar. Ik kan mij voorstellen dat hij door zijn leerlingen op handen werd gedragen, enthousiast, gedreven en getalenteerd als hij was. Gedreven en licht chaotisch maar met een fantastische interne klok, herinner ik mij. Als wij in ons schilderskloffie aan een decor bezig waren werd hij (zonder horloge) plots onrustig. Dan was het tijd om zijn kinderen op te halen.
De manier waarop hij omging met zijn verminderde mogelijkheden en naderende einde maakte diepe indruk op mij. Ik ben blij dat ik hem tijdens het afscheid van Roel nog heb gezien en heb kunnen spreken.
Veel sterkte. Houd vast aan de mooie herinneringen aan een bijzonder mens.

Ik herinner me van jou vooral de tijd in Amsterdam, zo'n 35 jaar geleden.
We kenden elkaar via Liesbeth en John, natuurlijk. En ook met Marijke Droog. Met haar samen heb je me geholpen het decor te maken voor de voorstelling 'Het Park', met Open School vrouwen. Een groot hek, eendjes en struiken. Alles van dik karton, want we hadden natuurlijk geen geld. Maar jij maakte alles als echt! Het hek heeft nog jaren hier in Lelystad in De Kubus op zolder gestaan, want je weet maar nooit.... En de eendjes mochten ook niet weg, die heb ik wel gebruikt voor een Sintsurprise. Moet je nagaan! Dus je was eigenlijk altijd een beetje in de buurt...
Jij blijft voor mij altijd de jonge hond, altijd monter en opgewekt.
En we hebben ook gezongen natuurlijk! Met kerst bij de familie, maar ook in ons Amsterdamse minikoortje. Mooi was dat.
Jammer dat we elkaar uit het oog verloren, ik had je heel graag wat langer meegemaakt, maar zo gaat het soms.
En nu ben je er niet meer. Een groot gemis voor iedereen die jou heeft gekend.
Ik wens iedereen heel veel sterkte met dit gemis en dit verdriet.

Dikke kus van Len, en ook van Arie.