Ton startte in 2014 tegelijk met mij met de Basisproeftraining op DDS. Zijn prachtige witte bos krullen, maakte meteen indruk op me. Het was een man die er was, ook als hij niets zei. De DoZo-groep bestond dat jaar uit veel vrouw en weinig man. Een man of drie en een vrouw of tien. In dit geval betekende dat een hoog tuttigheidsgehalte. Gedoe om wie waar in de boot wilde of juist niet en zo. Als ik naar Ton keek zag ik op dat soort momenten een groeiende ergernis in zijn blik. Een ergernis die zich meestal schuil hield, maar soms ook naar buiten schoot: “ Gaan we nog een keer roeien, of hoe zit het?”
Toen Ton zich in het najaar van 2015 aansloot bij mijn zaterdagse toerroeiploeg DiZa14 vonden Michiel, Dana, Esther Manfred, Marjanke en ik dat een mooie aanvulling. Zijn rust en enthousiasme, daar genoten we van. En van de stroopwafels en gezelligheid bij de koffie na het roeien.
In november 2015 werd hij vervolgens ook nog lid van de Feecie waarbij ik me eerder al had aangesloten. Zo kwam het dat wij een paar weken geleden op zaterdagmiddag in mijn huiskamer op hem zaten te wachten. Lekker aan de borrel met hapjes. We begonnen zonder hem, waar was Ton? Hij bleek zich in de tijd te hebben vergist. Niets voor hem. Zijn uitleg was dat hij de hele dag op DDS was geweest. ‘s Morgens roeien, ’s middags coachen van de jongste lichting basisproevers en op het moment dat Dieuwerke hem belde was hij pas net weer thuis. Na een half uur kwam Ton dan toch. Met de slagroomsoesjes die hij ons beloofd had. Die had hij niet vergeten. Slagroomsoesjes met frambozen en chocoladesaus die hij opwarmde in mijn steelpannetje.

Willemijn

P.S. De foto van Ton en zijn Vogalongateam is genomen op 1e Pinksterdag 2016 vanaf de Ponte dell'Accademia , een brug over het Canal Grande in Venetië.

In april 2014 werd mijn moeder ( tante Nel voor Ton) 75. Haar grootste wens was om alle neven en nichten bij elkaar op een feest te verzamelen. Toen haar 2 oudste neven, Ton en Rob er samen waren, hebben we deze foto's gemaakt. Wat vond ze het geweldig om die twee, waar ze vroeger geregeld op gepast had, te kunnen ontmoeten.
Ton was voor mij : die grote, vriendelijke neef, de oudste zoon van mijn tante Marietje.
Ik wens jullie allemaal veel sterkte toe om dit plotselinge verlies te verwerken. Ik hoop dat alle mooie herinneringen zullen blijven. Lieve groeten,
Helga