Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Wat een schrok was het toen ik las dat je overleden was. Gewoon ongelofelijk, niet te bevatten.
Kan niet geloven dat we het jaar zonde jou starten. ............maar niets is minder waar.

Je was zo blij en trots met het halen van je diploma. Je hebt er hard voor gewerkt, en dan overkomt je dit.
Je kan niet meer doen wat je graag deed. Je had veel passie voor het vak en de leerlingen.
Wat een verlies is dit!
Ik zal je als collega erg gaan missen.


Vareen,
Heel veel sterkte de komende tijd.

Als collega van Monika ben ik enorm geschrokken van het overlijden van Monika. Ik kan het mij gewoon niet voorstellen dat ze er niet meer is.

Ik heb Monika vorig jaar als collega op het Stedelijk Lyceum mogen leren kennen. In de werkruimte hadden we het natuurlijk vaak over werk, maar ook over andere dingen. Zo leerde ik haar kennen als een fervent motorrijder en vertelde ze veel over haar gemaakte reizen.
Monika was een collega die het werk leuk maakte. Ze was altijd geïnteresseerd en behulpzaam naar anderen, en het was altijd fijn om met haar te praten.
Ik zal Monika missen
Ik wens Vareen heel veel sterkte toe.

Het is zo vreemd dat je er dit schooljaar niet meer bij zal zijn. Je was juist zo blij dat je kon blijven en we hadden je er heel graag bij gehad. Met jouw vrolijkheid en enthousiasme wist je de leerlingen en je collega's voor je te winnen. Ik heb genoten van jouw aanwezigheid en zal je missen!

Vareen, heel veel sterkte met dit verlies!

We zijn heel geschokt en verdrietig door het bericht dat Monika is overleden. Wij kennen Monika als iemand die van gezelligheid en een praatje hield, maar ook zeer hard kon werken. Met bewondering hebben wij gezien hoe zij de afgelopen jaren haar opleiding tot docent Duits wist te combineren met haar Ergotherapiepraktijk. Ondanks haar drukke leven bleef ze erg betrokken bij haar werk en bij haar cliënten. Wij zullen haar persoon, maar ook haar expertise en jarenlange ervaring gaan missen in ons behandelcentrum. Ons medeleven gaat uit naar haar dochter Vareen, haar familie en haar vrienden.
Ilse, Sanne, Karin, Martin en Hilde
Kinderbehandelcentrum Zutphen

Maar kort heb ik je mogen kennen. Eigenlijk pas bij de organisatie van het taaldorp Engels en Duits leerde ik je kennen.
In de week voor de vakantie spraken we elkaar een paar keer.
Je zag er naar uit om als docent "echt" aan de gang te gaan.
Het is onvoorstelbaar dat dit nu niet meer kan.
Je zal gemist worden.

Marianne Schipper

Beste Vareen,

Het leven haalt soms rare streken met ons uit.
Hoe raar kan het gaan?
Vorige week kreeg ik het verdrietige nieuws dat je moeder het ongeluk niet heeft overleefd.

Jouw moeder
Een sterke vrouw
Met zoveel wilskracht
Vrolijk
Kritisch op zichzelf en een ander
Vol plannen
Zoveel positieve energie
Zin om er een mooi nieuw schooljaar van te maken
Met haar leerlingen
En met ons, als collega’s.

Hoe raar kan het leven lopen?
Ik leerde Monika begin vorig schooljaar kennen als Duits stagiaire.
Het klikte meteen. Haar open mind en interesse voor een ieder.
Haar ambitie in het Duits onderwijs was: Er moet meer Duits gesproken worden.

In de Duits sectie gaan we daar komend schooljaar mee aan de gang en jij, Monika, had daar duidelijk jouw ideeën over. Je hebt er ook je eindscriptie over geschreven en wilde daar je inbreng in gaan geven. Helaas is het niet zover gekomen.
Ik ben blij dat je vorig jaar mee bent geweest naar de Weihnachtsmarkt in Münster. Jij, Ina en ik hebben toen allerlei onderwijsmaterialen gekocht. Op jouw advies hebben we toen het boekje:
“Oh, wie schön ist Panama” gekocht met bijbehorende DVD. De schrijver van dit boekje was een oude bekende van je uit jouw hippie tijd. En je had gelijk, de leerlingen vonden het een leuke DVD.
Tijdloos.
Deze DVD en het boekje blijven voor mij aan jouw naam verbonden. Als ik het de komende jaren gebruik in mijn lessen, zal ik met een lach aan jou denken. We hebben toen ook heel gezellig met zijn allen gegeten. Jij genoot er zo van. En je was zo blij dat je mee kon. Gelukkig hebben we er wat foto’s van gemaakt. Jij baalde dat je er met volle mond op stond. Het was reuze gezellig.

En dan je studie. Je hebt zo hard gewerkt aan je eindscriptie. Eerst van begeleider en onderwerp gewisseld, de hele meivakantie bijna dag en nacht aan het werk. Je wilde dit schooljaar klaar zijn en dan het liefst bij ons op school aan de slag. Je voelde je op je plek bij ons op school. Dat dat gevoel wederzijds was, blijkt wel, want dit schooljaar zou je als Duits docent bij ons op school beginnen. Je was helemaal door het dolle heen toen je geslaagd was en aangenomen was bij ons op school. Enthousiaste appjes over en weer.

Hard gewerkt.
Je diploma gehaald
Een baan op een school waar je je thuis voelde.
Je doel gehaald.
En dan een ongeluk.
Het leven haalt soms rare streken met ons uit……….

Vareen, je moeder was trots op je. Verscheidene keren liet ze me jouw foto zien.
“Dat is mijn dochter”, zei ze dan.
“Knap is ze, hè?
Ze vertelde dan over jou.

Vareen, ik wens je veel sterkte met het verlies van je moeder.
Ik hoop dat de fijne herinneringen aan Monika een troost voor je zijn.

Hennie Kornegoor – collega Duits van je moeder

Het afgelopen schooljaar heb ik Monika leren kennen als een open, betrokken en enthousiast persoon. In het laatste jaar van haar studie liet ze zien dat ze volop bereid was om te leren, om iedere les steeds beter te maken zodat haar leerlingen optimaal de mooie Duitse taal konden leren. Ze had hart voor haar leerlingen, was betrokken bij onze school. We gaan een enthousiaste, fijne collega missen. Heel veel sterkte gewenst aan alle mensen die dichtbij Monika stonden.

Mijn gedachten zijn bij je.
Liefs Carolien (vriendin Esther).

Dat was je: een bijzonder mens! Je kwam regelmatig vragen om een lokaal en dan stond je dicht achter me om mee te kijken in het roosterprogramma. Je leende mij je kindervoorleesboeken Duits voor onze Duitse kindertehuiskinderen. En met je Duits-Nederlands accent en met je eigen-aardigheden was je voor mij een bijzonder mens.
Goeie reis Monika.

Het is moeilijk om de goede woorden te vinden... Zo triest dat je niet meer bij ons bent... Je begon bij ons als stagiair. Je had het niet altijd even makkelijk, maar je was een enorme vechter. Je was gek met de leerlingen en zij met jou! Nadat eindelijk het 'stomme' onderzoek was goedgekeurd kreeg je jouw welverdiende diploma. En nog mooier, je mocht bij ons blijven als nieuw docent Duits, onze nieuw collega. Je was zo blij... en iedereen gunde je het zo. En dan gebeurt er dit... Onbegrijpelijk, niet eerlijk.
Veel sterkte voor iedereen die jou een warm hart toedraagt, rust zacht.