Verhalen

Lees het verhaal van Lenie en Linda over Wim Muilman, echtgenoot en vader

Memori heeft samen met de nabestaanden van Willem het verhaal rondom zijn overlijden opgetekend. Dit ervaringsverhaal kan anderen tot steun zijn Op 15 januari 2004 is Willem Muilman door zinloos geweld om het leven gekomen. Hij is dan 56 jaar. U leest hier het verhaal van zijn vrouw Lenie en zijn dochter Linda.

Als Willem (Wim) Muilman in 2004 wordt doodgestoken laat hij een gezin achter, zijn vrouw Lenie en vijf volwassen kinderen: André, Jessica, Louise, Diana en Linda. Ook al waren de kinderen groot, ze konden hun vader nog niet missen. Linda woonde nog thuis en was erg op haar ouders gericht. Ze heeft nu nog een hechte band met haar moeder.

Wanneer Lenie en Linda over Wim praten, komt naast het verdriet ook de boosheid weer boven. 'Het is zo oneerlijk, Wim was zo'n goede zachtaardige man. Hij deed geen vlieg kwaad en had nog nooit gevochten.' Wim was glazenwasser. Hij had een eigen schoonmaakbedrijf en zijn dochters Linda en Louise werkten ook in de zaak. Lenie kwam hem bijna dagelijks de lunch brengen. Maar op 15 januari 2004 sloeg ze een keer over. Linda was ook niet op de zaak en dus was Wim die dag rond lunchtijd alleen. 'Hij had iemand moeten
ontslaan en die jongen kwam verhaal halen. Voordat er goed en wel een gesprek was, werd Wim gestoken met een fileermes.' Hij is daarna drie keer gereanimeerd en in de operatiekamer overleden. 'Toen stond de politie bij ons aan de deur. Doodslag noemt justitie het, geen voorbedachte rade, geen moord.' Lenie is fel: 'Loop jij met een fileermes rond om iets alleen maar uit te praten?'

Hart van glas

Ze hebben Wim begraven. Op zijn graf staat een hart van glas. Het verdriet krijgt langzaam een plaats, maar van alle gevolgen heeft het hele gezin nog dagelijks last. 'Er wordt in zo'n situatie niet voor je gezorgd. Voor de dader is veel geregeld, maar wij hebben alles zelf moeten uitzoeken, regelen en oplossen. In Somalië, het land van herkomst, bleek deze jongen ook al een moord gepleegd te hebben. Dat is hier bij aankomst in Nederland niet gecontroleerd.'

'Het is zo oneerlijk, Wim was zo'n goede zachtaardige man. Hij deed geen vlieg kwaad en heeft nog nooit gevochten.'
De familie Muilman heeft de Somalische jongen destijds kleding gegeven, mee laten eten en een baan gegeven. Lenie: 'Zo was Wim, die kon met iedereen opschieten. Hij gaf mensen een kans en had nooit ruzie. Ik vind het moeilijk om nu nog zonder vooroordelen naar mensen uit andere landen te kijken.' Linda valt haar bij:

'Ons vertrouwen is weg. Mensen kwamen langs ons huis lopen alleen maar om te kijken, maar niemand kwam naar ons toe. Sensatie en nieuwsgierigheid'. Meteen daarna zegt Lenie dat een Turkse man uit hun straat de enige was die direct na het gebeuren aanbelde: 'Mevrouw, Allah zal hem straffen.' Dat deed haar goed.

Linda is haar vrienden uit die tijd kwijt. Net als zij waren haar vrienden nog jong en ze konden niet met haar verlies en de situatie omgaan. Linda vertelt dat ze niet meer dezelfde persoon is. 'Ik zal nooit meer de Linda zijn van vroeger.' Ze is er fysiek ziek van geworden. 'Ik wil zo graag weer echt beter worden. Voor mezelf, maar ook voor mijn kindjes Vico, Liva en Otis. En natuurlijk voor mijn man Randall.' Linda was niet alleen haar vader maar ook haar baan kwijt. 'De puinhopen en ellende zijn opgestapeld na het overlijden van Wim. Ik moest een baan zoeken en iedereen kwam met financiële problemen te zitten', vertelt Lenie.

Vredesduif

Om de foto van Wim - in de woonkamer van Lenie - hangt zijn horloge … het staat stil. Naast de foto staat een grote witte duif. 'Een vredesduif', zegt Lenie. Wim had haar altijd al een mooie duif met gespreide vleugels beloofd, maar dat was er nog niet van gekomen. Toen ze naar de paranormaal beurs ging, was het eerste wat ze zag die duif. Dat er meer is tussen hemel en aarde, daar is Lenie inmiddels van overtuigd.

Wat het gezin veel pijn heeft gedaan, is dat er verkeerde informatie in de Telegraaf stond over het hele voorval. 'Daar konden wij op dat moment niet goed op reageren en het is nooit meer recht te zetten.’ Vlak voordat Wim werd vermoord, was er een leraar van het Terra College vermoord. 'Daar ging alle aandacht naartoe. Ook slachtofferhulp had eerst geen tijd. Maar we zijn fantastisch opgevangen door één van de agenten: Teijl. Dat mag ook wel eens gezegd worden. En een jaar erna heeft een Brabantse krant nog aandacht aan het verhaal van Wim besteed. Dat heeft ons goed gedaan.' Daarnaast heeft de stichting 'Aandacht doet spreken' hen goed geholpen. Daar zijn Lenie en

'Papa mag nooit vergeten worden'
Linda erg enthousiast over. Lenie is van zichzelf een positief ingestelde vrouw. 'We willen nog wat van het leven maken, dat zou Wim ook gewild hebben.'

Memori is een grote steun gebleken. Allerlei mensen, ook van vroeger en van school hebben erop gereageerd. 'Soms ook mensen van wie je dat helemaal niet verwachtte.' Linda houdt de gedenkplaats goed bij: 'Papa mag nooit vergeten worden… met Memori bereik ik dat!'

Het officiële condoleanceregister van Nederland

Herinneren is een vorm van ontmoeten…