Memori heeft samen met de nabestaanden van Willem het verhaal rondom zijn overlijden opgetekend. Dit ervaringsverhaal kan anderen tot steun zijn Op 15 januari 2004 is Willem Muilman door zinloos geweld om het leven gekomen. Hij is dan 56 jaar. U leest hier het verhaal van zijn vrouw Lenie en zijn dochter Linda.
Ze hebben Wim begraven. Op zijn graf staat een hart van glas. Het verdriet krijgt langzaam een plaats, maar van alle gevolgen heeft het hele gezin nog dagelijks last. 'Er wordt in zo'n situatie niet voor je gezorgd. Voor de dader is veel geregeld, maar wij hebben alles zelf moeten uitzoeken, regelen en oplossen. In Somalië, het land van herkomst, bleek deze jongen ook al een moord gepleegd te hebben. Dat is hier bij aankomst in Nederland niet gecontroleerd.'
'Ons vertrouwen is weg. Mensen kwamen langs ons huis lopen alleen maar om te kijken, maar niemand kwam naar ons toe. Sensatie en nieuwsgierigheid'. Meteen daarna zegt Lenie dat een Turkse man uit hun straat de enige was die direct na het gebeuren aanbelde: 'Mevrouw, Allah zal hem straffen.' Dat deed haar goed.
Linda is haar vrienden uit die tijd kwijt. Net als zij waren haar vrienden nog jong en ze konden niet met haar verlies en de situatie omgaan. Linda vertelt dat ze niet meer dezelfde persoon is. 'Ik zal nooit meer de Linda zijn van vroeger.' Ze is er fysiek ziek van geworden. 'Ik wil zo graag weer echt beter worden. Voor mezelf, maar ook voor mijn kindjes Vico, Liva en Otis. En natuurlijk voor mijn man Randall.' Linda was niet alleen haar vader maar ook haar baan kwijt. 'De puinhopen en ellende zijn opgestapeld na het overlijden van Wim. Ik moest een baan zoeken en iedereen kwam met financiële problemen te zitten', vertelt Lenie.
Om de foto van Wim - in de woonkamer van Lenie - hangt zijn horloge … het staat stil. Naast de foto staat een grote witte duif. 'Een vredesduif', zegt Lenie. Wim had haar altijd al een mooie duif met gespreide vleugels beloofd, maar dat was er nog niet van gekomen. Toen ze naar de paranormaal beurs ging, was het eerste wat ze zag die duif. Dat er meer is tussen hemel en aarde, daar is Lenie inmiddels van overtuigd.
Wat het gezin veel pijn heeft gedaan, is dat er verkeerde informatie in de Telegraaf stond over het hele voorval. 'Daar konden wij op dat moment niet goed op reageren en het is nooit meer recht te zetten.’ Vlak voordat Wim werd vermoord, was er een leraar van het Terra College vermoord. 'Daar ging alle aandacht naartoe. Ook slachtofferhulp had eerst geen tijd. Maar we zijn fantastisch opgevangen door één van de agenten: Teijl. Dat mag ook wel eens gezegd worden. En een jaar erna heeft een Brabantse krant nog aandacht aan het verhaal van Wim besteed. Dat heeft ons goed gedaan.' Daarnaast heeft de stichting 'Aandacht doet spreken' hen goed geholpen. Daar zijn Lenie en