Recht uit het hart

5 augustus 2016

Ook familie van de mensen die werken bij een begraafplaats, crematorium of een uitvaartcentrum, kunnen overlijden en dat gebeurt weleens. Gelukkig sta je daar als je werkzaam bent in het uitvaartvak niet dagelijks bij stil. Het is een veelgestelde vraag aan uitvaartverzorgers, grafdelvers en medewerkers van een crematorium: ‘ hoe ga je daarmee om?’

Net als bij mensen die minder met de dood te maken hebben, is ook hier het omgaan met verlies voor iedereen anders.  Ik had laatst een bijzondere ontmoeting met een ambtenaar. Nee, geen man die bij het gemeentehuis binnen achter een balie zit, maar een ambtenaar van de buitendienst: hij werkt op een begraafplaats van de gemeente.  Een grote gemeente en daar maken ze veel mee. Op het oog een stoere vent die z’n emoties wel onder controle heeft. Hij rookt een sigaretje en wel meer dan één.  Dan vertelt hij over z’n tante.  Hij heeft de bijeenkomst zelf als een ceremoniemeester begeleid. Trots over dat hij het gedaan heeft en kwetsbaar als hij vertelt hoe het gegaan is.  Hij leest voor wat hij gezegd heeft, hij draagt de gedichten voor aan mij.  Ik vraag hem of hij mij de teksten wil geven, vol vertrouwen neemt hij de uitgeschreven plechtigheid mee zoals hij deze in een soort klein dagboekje heeft uitgewerkt. Met de fouten beschreven die hij voor zijn gevoel heeft gemaakt. Iedereen kent dat wel, voornemens om emoties te onderdrukken. Rare is dat hoe meer je probeert niet te trillen, de tranen niet te laten vloeien, hoe meer je keel samenknijpt en het toch gebeurt. Wat dat betreft is huilen net als de slappe lach, juist wanneer je het niet gebruiken kunt, werkt onderdrukken precies tegenovergesteld.

Ik lees geboeid zijn hele verhaal, ‘hij komt door de emotie slecht uit zijn woorden’, schrijft hij.  ‘Niet op papier’ , denk ik met een glimlach.

De opluchting is voelbaar als hij het laatste lied van de plechtigheid aankondigt. Dan komt de ontlading als hij zijn familie en collega’s treft.  De ambtenaar wil over de kleine foutjes beginnen die hij gemaakt heeft. Daar krijgt hij gelukkig de kans niet voor.  Voor hij het weet krijgt hij een arm om zich heen: ‘ mooi gesproken man, vaak is het bla bla....'

Hij probeert het voorzichtig; ‘ nou ik had het wat strakker willen doen, iets minder gehuil’ . ‘Nee joh’, zegt de man met de arm om zijn schouder, ‘jongen dat ben jij, je laat zien wie je bent en daar zijn we trots op.  Je sprak recht uit het hart’..... ik bedenk dat het van beiden recht uit het hart is: de man die de arm om zijn schouder heeft geslagen en van de man, die naast dat hij medewerker van een begraafplaats is, tijdens die uitvaart ook gewoon de neef was die zijn tante verloor.

Loes Rooijakkers-Jeuken

Terug naar overzicht

Lees ook

  • Omgekeerde make-over

    Soms zijn er van die periodes dat het ‘niet zo lekker loopt’. Als je verdriet hebt na een verlies is dat nog maar zwak uitgedrukt.  Vaak erg moe en dan toch met frisse moed de were...

    Lees meer
  • Witregels

    Het gaat bij mij door merg en been. Het verdriet en ontreddering in het gezin dat de decembermaand voor het eerst zonder echtgenoot en vader tegemoet ziet.  Een ‘hoe gaat het mailtje...

    Lees meer
  • Zien doet geloven

    Het is zo ontroerend om te zien hoeveel troost het nabestaanden geeft om een  overledene te zien.  In de situatie dat men het hele proces naar het overlijden heeft meegemaakt en de do...

    Lees meer
Het officiële condoleanceregister van Nederland

Herinneren is een vorm van ontmoeten…