9 september 2016
Het is half september.
De vogels zijn begonnen met het vertrek naar het Zuiden, de eerste blaadjes beginnen te vallen. Gisteren de eerste tamme kastanjes uit de boom zien vallen. Van die stekelige bolletjes met een nog bleek, slap vruchtje. Nog geen mooie bruine kastanje die geschikt is om gepoft te worden in de kachel.
Vandaag een mooie stranddag maar toch gaan de strandhuisjes en strandtenten weer voor een paar maanden in de opslag. De natuur laat zich niet leiden door regeltjes. We denken soms dat we leven en dood wel kunnen plannen. Maar als het erop aan komt hebben we er nog steeds bar weinig over te zeggen.
In de schuur zit een wespennest, ze vliegen af en aan. Het is nu oppassen geblazen want het voedsel wordt minder en de agressie wordt groter. Aan dat nest hoef ik niets te doen. Als de winter komt zullen ze vanzelf het loodje leggen. Dat is de natuur. Lijkt me niet makkelijk om eerst als een dolle af en aan te vliegen, te bouwen aan een kraamkamer en dan te sterven. Dit weet de wesp al op voorhand, het gaat erom dat de soort in stand gehouden wordt, dus aan motivatie geen gebrek. Een hoger doel dan het eigen geluk. Ook dat is de natuur. Leven om te werken. Iets wat wij als mensen heel anders proberen te doen. Toch lukt dat vaak niet. Er zijn al vaak artikelen gepubliceerd waarbij een gevoel van spijt over een verkeerde balans tussen ‘plezier maken en werken’ genoemd wordt. Achterom kijken als het al te laat is. Er niets meer aan kunnen doen.
‘Achteraf is mooi wonen’, heeft iemand ooit eens tegen mij gezegd.
Dus genieten op het moment, alsof het zo makkelijk is, dat zit niet automatisch in onze natuur.
Loes Rooijakkers-Jeuken
Terug naar overzicht
Samen blijven herinneren
