Ik hoorde op het nieuws een bericht over noodweer. Een waarschuwing: ‘code oranje’ . Dat wordt dus binnenblijven vandaag. Ik herinner mij namelijk de blikseminslag bij ons in het dorp. De bliksem sloeg in. In de boom die midden op een grasveld stond. Mijn buurmeisje was daar met andere buurkinderen aan het spelen toen het noodweer losbrak. Zij heeft de blikseminslag niet overleefd.  Zij werd als enige getroffen door de zware tak die op haar viel.

Hoe zou het nu met haar familie zijn? Haar ouders, broer en zus? Ik ging het internet op om op zoek te gaan naar deze familie en mijn herinneringen aan vroeger. Ik stuitte op twee overlijdensberichten: beide ouders waren vlakna elkaar en nog niet eens zo heel lang geleden overleden. Ik bekeek het overlijdensbericht van haar moeder. Ik herinnerde mij hoe zij altijd buiten liep met de hond. Na de blikseminslag heb ik haar nooit meer echt zien lachen. Over haar overleden dochter wilde ze niet praten. Zouden ze voor haar ook een herinneringsbericht geplaatst hebben? Ik zocht op haar naam maar ze was onvindbaar. Online kan ik niets meer vinden, ze bestaat in mijn herinnering maar daar moet ik het nu mee doen. Toen was er natuurlijk nog geen social media of internet. Ik keek op en zag op mijn beeldscherm dat je heel makkelijk een overlijdensbericht zelf kunt aanmaken.  Waarom geen overlijdensbericht als iemand al zeker twintig jaar dood is?  

Ik zocht het overlijdensbericht van haar moeder weer op. Haar broer en zus stonden met hun beider naam vermeld bij deze digitale overlijdensadvertentie. Eerst maar even met hun contact leggen. Het voelde ineens niet eerlijk dat ik nog niet het overlijdensbericht van hun vader had bezocht. Het dode meisje en haar moeder herinner ik me veel beter dan haar vader. In een handomdraai vond ik het overlijdensbericht van de vader.  Met een foto, die friste mijn geheugen weer op. Een ernstige man met prachtige blauwe ogen. Verdrietige ogen maar dat vind ik niet gek. Ik mailde de familie en vertelde wie ik was. Dat ik me hun zusje zo goed kon herinneren.  Dat ik met het weeralarm code oranje aan hun moest denken. Toen hun zusje werd getroffen door de bliksem was er nog geen weeralarm met bijbehorend advies. Ik vond het naar om te lezen dat hun ouders zo kort na elkaar waren overleden, maar ik vond het wel fijn dat ik deze informatie makkelijk kon vinden.

Wie kent dat niet? Je denkt aan iemand en je vraagt je ineens af hoe het met die persoon is. Dankzij de overlijdensberichten die ik vond, kon ik in makkelijk contact komen met mijn oude buurkinderen. Er kwam meteen een reactie terug. Ze vonden het heel fijn om van mij te horen.  Online wisselden we uit hoe het  nu met ons ging. Ik durfde na een paar berichtjes mijn vraag te stellen: ‘wat vinden jullie van het idee om nu alsnog een overlijdensbericht in de herinneringssfeer te maken voor jullie zusje?  Postuum haar een online plek geven zodat onze generatie hun herinneringen aan haar nog eens kunnen delen?’  Ik drukte op ‘verzenden’. Het bleef een paar minuten stil.  Ik vond het spannend. Even later kreeg ik een berichtje met een link naar het overlijdensbericht van mijn buurmeisje, zojuist aangemaakt door haar zus. De eerste regel was: ‘beter laat dan nooit.....’